Vanuit de loofbossen was ze richting het meer gelopen. Tenminste daar leek het op, want vlak voor haar lag een meer. Het gebied was voor haar onbekend. Ze liep hier nu enkele dagen rond, maar echt veel te beleven was er niet. Wel had ze een aantal dingen al opgemerkt hier. Er moesten hier meerdere wolven zijn vanuit Serigala. Misschien dat ze nog oude bekenden zou tegenkomen. Altijd leuk. Alhoewel er een aantal gezichten waren die ze liever niet weer hoefde te zien. Gelukkig waren deze al tijden niet opgedoken en was de kans klein dat ze die hier tegenkwam.

Het was lekker fris voor een zomerse dag. Helemaal prima, want ze had hitte genoeg gehad. Nog steeds had ze het idee dat ze zelf naar vuur rook. Ondanks dat ze redelijk uit de buurt van de brand was gebleven. Als je goed keek zag je tussen haar vacht nog roetdeeltjes zitten. Ze vroeg zich af of er ook wolven verbrand waren. Misschien wolven die ze kende. Misschien wel familie of vrienden van haar. Niet dat ze die veel had of dat ze nog leefden. Ondertussen was ze aan het idee gewend geraakt dat ze alles weer in haar eentje moest doen en dat moest haar prima lukken. Alhoewel haar leven nu wel een beetje overnieuw begon. Ze had een naam, een titel en mensen die ze kende. Dit was nu allemaal weg en nu was ze niemand. Nog niemand, want als het aan haar lag zou daar verandering in komen. Misschien dat ze zich ooit weer een keer aansloot bij een roedel.

Haar blik verschoof even. Ergens langs het meer dook een gedaante op. Een donkere gedaante. Een teef die iets jonger dan haar was. Ze was waarschijnlijk aan het drinken. Even aarzelde Kai of ze misschien deze teef een bezoekje moest brengen. Ach, het kon geen kwaad. Langzaam sjokte ze richting de wolf. Vanaf de andere kant merkte ze op dat ze niet de enige was die met hetzelfde idee kwam. Een jongere reu leek ook de teef zijn op te vallen en ook aanstalten te maken om op visite te komen. ”Theekransje?” Ze voegde zich bij de twee wolven en liet haar blik over hun heen glijden. Waarschijnlijk waren dit de soort wolven die ze hier kon verwachten.  

[Je was niet wat eerder haha]

Haar blik viel op de teef. Zou het misschien zo kunnen zijn dat ze deze misschien al eens eerder was tegengekomen? Iets in haar zei van wel, maar ze zou zich ook heel goed daarin kunnen vergissen. Ze had al zoveel wolven voorbij zien komen dat haar geheugen zo nu en dan er eentje moest wissen om plek te maken voor nieuwe. De reu was voor haar in ieder geval compleet onbekend. Hij droeg een verdachte sterke roedelgeur om zich heen.  Bloody Revenge... Ze had geen idee wat dit dan weer voor clubje wolven moest zijn. Ze had al verscheidene roedels langs zien komen die meestal uitliepen tot grote flops. ”Ben jij niet de alpha van Bloody Revenge?” hoorde ze de teef vragen. Echt een leiderstype leek de reu niet in haar ogen. Misschien kwam dat wel omdat hij aardig jong was voor een alpha. Op een één of andere manier stonden jonge alpha’s niet altijd garand voor een roedel die een lange tijd voortzette. "Daar gaat mijn plan om even incognito te blijven. Maar ja, in levende lijve ja. En wie mogen jullie zijn? De lokale theekransjesclub voor oma's ofzo?" Een vage grijns verscheen even op haar gezicht. Zo oud was ze toch niet? Tegenwoordig waren er gewoon te veel jonge wolven zodat zij oud leek. Blijkbaar was de houdbaarheidsdatum van wolven aardig verkort te laatste tijd. Ze gokte er maar op dat alle oudere wolven met pensioen waren gegaan in één of ander bejaarden paradijs voor ouwe grijze wolven waar ze dan massaal heen gingen. Kai was daar in ieder geval nog lang niet aan toe. Ze zag tot nu toe alleen maar voordelen in haar leeftijd. ”Nee, maar wie weet voor in de toekomst als we echt oud en versleten zijn.” Mocht ze ooit oud worden. Ze had al meerdere keren op het randje van leven en dood gestaan, maar ze heeft tot nu toe alles nog overleefd. Het was ook duidelijk te zien op haar lichaam dat er enkele wolven de kans hadden gekregen om zich uit te leven op haar. ”Dat kon nog wel eens leuk worden met twee roedels hier,” merkte ze op. Ze was laatst al een wolvin van een andere roedel tegengekomen die zich hier had gevestigd. Ze was benieuwd wat daarvan zou komen. Bloody Revenge moest overgekomen zijn van Serigala, maar vreemd genoeg kende ze de roedel amper. Misschien had ze toch teveel op zichzelf geleefd de laatste tijd of was de roedel nog groen en moest het zich nog zien te bewijzen.  

De oudere teef die naast haar stond leek moeite te hebben met ademen en zo nu en dan klonk er was gehoest. Blijkbaar waren er dus wolven die redelijk getroffen waren door de bosbrand. Deze moest dus ook van Serigala zijn, net zoals de jongere reu, die blijkbaar de alpha was van Bloody Revenge. Niet dat haar dat wat zij. Titels zeiden meestal niets als het om een gevecht of iets dergelijks aan kwam. Daarnaast bestond de roedel nog niet zo lang en had het zich nog lang niet bewezen tot zover zij wist.

”Oh? Wat voor andere roedel?” hoorde ze de teef naast haar vragen. Voor een aantal dagen terug had ze een wolf ontmoet die lid was van The Aegon. Het zei haar nog minder dan Bloody Revenge, maar het bleek een roedel te zijn geweest uit dit gebied. Ze zouden elkaar hoe dan ook als een dreiging gaan zien. ”Wat jij een roedel noemt,” zei de reu licht spottend. "Ze noemen zichzelf the Aeron, onder leiding van een alpha die nog jonger is dan mij. Het kan inderdaad nog leuk worden ja, vooral omdat wij dan eindelijk eens wat te doen hebben in plaats van wachten tot de andere roedels klaar zijn om onze uitdaging aan te nemen.” In Serigala waren naast Bloody Revenge nog twee roedels geweest wist ze zich tot haar grote ergenis. De meest verschrikkele club honden was dan toch wel Tundra Pack. Ze hoopte dat de hele roedel was opgeslokt door een zee van vlammen. Wat had ze er graag bij willen zijn om dat nou eens te zien.

De reu leek ervan overtuigd te zijn dat zijn roedel het prima kon maken tegen The Aeron, maar dat viel nog te bezien. The Aeron waren, tot zover zij had meegekregen, erg slechte wolven die geen anderen tolereerden en vooral geen wannaberoedels die even aan kwamen waaien. ”Hmm, ik wens je veel succes in ieder geval. Ik denk dat je Bloody Revenge nog heel wat te  bewijzen heeft.”

Ze merkte aan zichzelf dat ze zich aan de jonge wolf begon te ergeren. Waarschijnlijk kwam het door z’n arrogante houding ten opzichte van hun. Hij had amper twee jaar opzitten en dacht nu al heel wat in z’n mars te hebben, maar zo werkte het niet. Ze had zijn naam nog nooit in een gesprek horen vallen. De reu leek ook aardig geprikkelt doen deze twee ‘oudjes’ ook lieten merken dat ze niet meteen z’n voeten zouden likken. Kai grijnsde even toen hij zijn blik zag. Ze zag hoe de kleine reu moeite had om zich in te houden en dat tegenover de oh zo simpele waarheid. ” Wat actie kan geen kwaad, ik wil het niet missen.” Hoogstwaarschijnlijk waren de gedachtes van de teef niet heel anders dan over de roedel dan die van haarzelf misschien. Dit was in ieder geval iemand die beter wist. Actie zou er wel komen, maar de vraag was wanneer.

De actie zou eerder komen dan verwacht echter. In ieder geval hier, bij het meer. De reu leek nu op de toppen van z’n tenen te lopen.   "Dus je wilt actie huh? En je wilt 'm niet missen huh?" sprak hij. Z’n stem trilde een beetje, maar z’n ogen zeiden dat het niet lang meer zou duren voordat hij op één van hun zou duiken. ‘Kom maar’ dacht Kai. Ze twijfelde er niet over dat ze deze wolf prima kon laten zien en voelen wie hij dan misschien wel voor zich had. Echter vervloog die hoop al snel, want hij koos een ander slachtoffer. ”Je kan het krijgen, hier en nu, op de eerste rij.” En binnen no time wierp hij zich naar voren en stortte zich op de teef. Kai deed even een pas achteruit. Meedoen of laten gaan? Ze kende de teef niet, dus waarom zou ze haar helpen. Misschien als het uit de hand zou lopen, aangezien ze de reu geen overwinning gunde. Maar ze had er goede moed in dat de teef wel zou weten wat ze met dit soort gevalletjes zou doen.

Ondanks alles wist ze dat de teef het niet makkelijk zou hebben. De reu was waarschijnlijk goed getraind en wist wat hij deed ondanks zijn leeftijd. Daar kwam bij dat de gezondheid van de teef aardig verslechterd was door de bosbrand. Zo nu en dan liet ze dat merken door de hoesten. Dat zou nog wel eens voor haar slecht kunnen uitpakken. Het enige wat Kai niet wilde was dat de reu niet z’n zin zou krijgen, maar ze wist dat ze zich niet zomaar op het gevecht zou moeten storten. De reu leek behoorlijk op z’n teentjes getrapt. ”Wil je weten waarom je plotseling flipt?” sprak de teef uitdagend. Niet lang daarna volgde er weer een hoestbui, waarna de teef vloekte. Kai hoorde hoe de reu snoof. Waarschijnlijk maakte het allemaal niet uit en was het enige wat er kon gebeuren dat dit gevalletje alleen maar kwader werd. Iets wat Kai nou niet echt beschouwde als een goede eigenschap. Je kon soms beter je inhouden in plaats van meteen reageren, maar negen van de tien keer had zij daar zelf ook moeite mee. Na mate ze ouder was geworden werd het minder.

"Omdat jij geen teken van respect kunt tonen. Want daar ben je te goed voor, niet? Ik ben jonger en daarom minder waard dan jij of wat?" grauwde de reu. Hij stond klaar voor een tweede aanval op de teef en eigenlijk zag Kai het niet zo heel erg zitten om de hele tijd als toeschouwer erbij te staan. ”Laten we het zo zeggen, Alpha, je bent niet de slimste.” Een grijnsje verscheen even op haar gezicht. Geen idee of de woorden die ze had uitgesproken wel bij hem aankwamen, aangezien hij erg druk was. ”Je overschat je eigen waarde, vind je niet?” De woorden klonken uitdagend en ze wist dat de reu nu net zo goed ook een aanval op haar zou kunnen proberen. Prima, want ze zag het wel zitten om zich helemaal uit te leven op die reu.

Ondanks alles wist ze dat de teef het niet makkelijk zou hebben. De reu was waarschijnlijk goed getraind en wist wat hij deed ondanks zijn leeftijd. Daar kwam bij dat de gezondheid van de teef aardig verslechterd was door de bosbrand. Zo nu en dan liet ze dat merken door de hoesten. Dat zou nog wel eens voor haar slecht kunnen uitpakken. Het enige wat Kai niet wilde was dat de reu niet z’n zin zou krijgen, maar ze wist dat ze zich niet zomaar op het gevecht zou moeten storten. De reu leek behoorlijk op z’n teentjes getrapt. ”Wil je weten waarom je plotseling flipt?” sprak de teef uitdagend. Niet lang daarna volgde er weer een hoestbui, waarna de teef vloekte. Kai hoorde hoe de reu snoof. Waarschijnlijk maakte het allemaal niet uit en was het enige wat er kon gebeuren dat dit gevalletje alleen maar kwader werd. Iets wat Kai nou niet echt beschouwde als een goede eigenschap. Je kon soms beter je inhouden in plaats van meteen reageren, maar negen van de tien keer had zij daar zelf ook moeite mee. Na mate ze ouder was geworden werd het minder.

"Omdat jij geen teken van respect kunt tonen. Want daar ben je te goed voor, niet? Ik ben jonger en daarom minder waard dan jij of wat?" grauwde de reu. Hij stond klaar voor een tweede aanval op de teef en eigenlijk zag Kai het niet zo heel erg zitten om de hele tijd als toeschouwer erbij te staan. ”Laten we het zo zeggen, Alpha, je bent niet de slimste.” Een grijnsje verscheen even op haar gezicht. Geen idee of de woorden die ze had uitgesproken wel bij hem aankwamen, aangezien hij erg druk was. ”Je overschat je eigen waarde, vind je niet?” De woorden klonken uitdagend en ze wist dat de reu nu net zo goed ook een aanval op haar zou kunnen proberen. Prima, want ze zag het wel zitten om zich helemaal uit te leven op die reu.