Doods. Alles om haar heen was doods. Er was hier bijna geen leven meer, alles was verdwenen. Gevlucht of verzwolgen door het vuur. Zijzelf bijna; op haar linkerschouder zat een flinke wond en over de rest van haar lichaam zaten brandblaren. Kortom, ze mocht blij zijn dat ze het er leven vanaf had gebracht! Al had ze er een hoge prijs voor moeten betalen... Haar hele familie was ze kwijtgeraakt. Misschien waren ze wel allemaal dood.

Een harde windvlaag deed Timber ontwaken uit haar gepeins. Ze wierp een blik op de hemel en zag hoe donkere wolken zich samenpakten boven het treurige gebied. De wolvin zuchtte. Een zomerstorm kwam nu echt op het juiste moment, dacht ze sarcastisch. Hier tussen al die verbrande bomen was geen enkele bescherming tegen regen of wind. Dus moest ze naar een betere plek verhuizen, besloot ze.
Na nog één blik achterom geworpen te hebben zette Timber zichzelf in beweging en rende weg. Kilometer na kilometer gleden onder haar poten door, en ze merkte dat het landschap langzaamaan veranderde naarmate ze verder kwam. Waar eerst alle bomen zwartgeblakerd waren, waren hier al enkele groene blaadjes zichtbaar. Het bos was hier minder hard aangetast door de bosbrand. Een andere verandering was het terrein. Het werd steeds steiler. Recht voor haar zag Timber een reusachtig gebergte, dat ver uitstak boven de hoogste bomen. Met een beetje geluk zouden daar flink wat grotten inzitten, hoopte de wolvin. Daar kon ze schuilen voor de storm, wat uitrusten en daarna verder trekken. En tussendoor wat jagen natuurlijk…
Dus zette ze er weer flink de pas in en ze draafde door het afgebrande woud. Nog even en de storm zou losbarsten…

Met een ruk stond Timber stil. Ergens links van haar had ze een geluidje opgevangen. Met haar oren gespitst en haar neus in de wind liep ze er langzaam heen. Eens kijken wie of wat de veroorzaker was van dat geluid...

Timber snoof en spitste haar oren. En inderdaad, een wolvengeur kwam haar neus binnen. Haar ogen sperden zich wijd open toen ze de geur herkende: Het was haar broertje Bageera! Meteen zette ze de vaart erin en de wolvin rende de berg op. De grond vloog onder haar poten door en ze drukte haar neus tegen de grond om het spoor te volgen. Het rook steeds verser. Het zou niet lang meer duren of ze zou...
Ineens remde ze af. Daar, bovenop de berg, was dat niet? "Bageera!" riep ze uit. Timber huilde een groet en sprintte de laatste paar meters naar de top. Boven aangekomen keek ze nog eens rond en zag hem toen zitten. De kleine zwarte pup had het Bos des Doods overleefd en zo slim geweest het hoger op te zoeken in de hoop gevonden te worden. En het was hem gelukt. Hij leefde nog!
Haar linkerschouder negerend rende ze zo hard ze kon op hem af en dook bovenop hem. Ze bedolf haar broertje onder de kusjes en zei tegen hem: "Je leeft nog!" Toen pas viel de brandwond om zijn oog haar op. "Je bent gewond!" riep ze geschokt uit. "Gaat het wel?" Ze gaf een lik over zijn wond en ging toen zitten. "Vertel me alles wat je hebt meegemaakt," zei ze zacht.

Als antwoord op haar vraag zei Bageera; 'Ja, het gaat. Doet wel pijn maar ik heb het overleefd!' Timber bespeurde blijdschap in zijn stem, en moest lachen. Ja, gelukkig wel, zei ze met een zucht. Ze moest er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als hij niet de berg op was gelopen. Dan zou hij of overleden zijn van honger en kou, of hij zou worden vermoord door Shadows en andere roofdieren. Maar dat was niet het geval, en ze schudde haar kop om die gedachten te verdrijven. Een warme lik van haar broertje bracht haar terug naar het heden en ze gaf hem een duwtje. Wat ben je nu van plan? vroeg ze. "Waar wil je heengaan?" Ze ging er bij liggen terwijl ze op antwoord wachtte.

Timber zag hoe de kleine pup even aarzelde en nadacht. Toen zei hij: ”We kunnen twee dingen doen. Ten eerste gaan we van deze berg af, op zoek naar een ander gebied. En we kunnen misschien onze broers en zussen gaan zoeken en dan samen verder gaan. Anders weet ik niet wat we kunnen gaan doen...” Ze zwegen allebei even terwijl Timber nadacht over het plan. Het leek haar wel geschikt, en nu de storm elk moment kon losbarsten leek het haar in ieder geval beter om een lager gelegen plek op te zoeken. In de verte klonk al een dreigend gerommel…”Oké, is goed,” antwoordde ze. De wolvin stond op en keek naar Bageera, die de berg inspecteerde. ”Daar zie ik een paadje waar we veilig van de berg af kunnen, ga je mee?” vroeg hij uiteindelijk. Timber sloot haar ogen en hoopte dat ze allebei veilig beneden aan zouden komen. ”Sure,” zei ze alleen maar.
Ze liep achter haar broertje aan, die voorzichtig over de rand van de afgrond gluurde. Ineens spitste ze haar oren. Wat hoorde ze? Timber snoof. Inderdaad hing hier een vreemde wolvengeur, die nog heel vers was. ”Wacht even,” siste ze. Ze ging naast haar broertje staan en fluisterde in zijn oor: ”Er zit iemand in die bosjes daar!”