|Words: 850 |Note: First Amnesia |Mood: Confused|

<sub>De wind sneerde langs haar heen. Haar bek schoot open om te schreeuwen voor help, maar niks kwam eruit. Haar ogen waren verwijd van angst. Ze keek naar voren, waar de grond in een hoge snelheid dichterbij kwam. Was dit het einde? Is dit hoe ze zou eindigen? De grond kwam dichterbij en nog meer dichterbij. Ze kneep haar ogen dicht en kon de klap elk moment voelen aankomen.

Haar amberkleurige ogen schoten open. Verward keek ze om zich heen. Haar adem stokte in haar keel en ze schoot overeind. Wat was dat? Een droom? Ze probeerde overeind te blijven staan, maar ze voelde zich duidelijk en haar poten voelde aan alsof ze van water waren gemaakt en zo liet ze zichzelf weer neer vallen op de grond. Ze voelde hoe iets nats van haar hoofd af droop. Een rode druppel bloed belandde op de grond. Ze voelde paniek oplaaien. Hoe kwam ze hier?! Wat was er gebeurd? En nog beter: wie was zij?! Opnieuw schoot de bruine teef op en bleef dit keer met wat moeite staan. Ze zette een paar stappen, waarna ze naar achter keek. Ze keek naar de boom waar tegen ze wakker was geworden. De boom had een vlek van bloed. De teef keek snel weg en moest een lading voedsel binnen houden. Wankelend liep ze richting het meer dat voor haar lag. Ze boog naar het water toe en keek in haar reflectie. Een druppel bloed verliet opnieuw haar kop en belandde in het water. Ze kon nog net zien hoe een grote wond op haar kop zat, voordat het rode vloeistof het water troebel maakte. Wanhopig deed de teef wat stappen naar achter en werd tot een halt gebracht door een andere boom. Kort likte ze haar snuit. De roestige smaak van bloed was te proeven. Opnieuw dreigde ze in paniek te maken, maar ze beval zichzelf om rustig te blijven. In paniek raken hielp niks. Opnieuw liep ze naar het meer toe en keek opnieuw naar haar reflectie. Amberkleurige ogen keken haar aan. Ze bewoog haar kop wat heen en weer. Oké, dit was dus wie ze was. Een bruine wolvin met amberkleurige ogen. Ja, ze wist al dat ze een wolf was, dat was ze niet vergeten, maar voor de rest was het gewoon een zwart gat. Ze ging zitten en probeerde haar naam te vinden. Niks. Hoe kon ze zichzelf nou voorstellen als ze haar eigen naam niet eens wist? Haar blik viel weer op het water. Geheugenverlies. Ze had alles verloren. Langzaam aan zette ze een paar stappen in het water. Het water voelde verkoelend en rustig aan. Het kalmeerde haar. In het water zijn was een fijn gevoel. Dat had ze waarschijnlijk altijd al gevonden. Ze moest op zoek gaan naar haar geheugen. Kort stak ze haar kop onder water om de wond schoon te spoelen. Toen ze haar kop weer boven water stak kwam een gedachte in haar op. Amnesia. Het Engelse woord voor 'geheugenverlies'. Kennelijk kon ze dus Engels. Zo kon ze dus meer herinneren en meer leren over zichzelf. Ze was benieuwd hoelang het voor haar zou duren om al haar herinneringen terug te vinden. Ze schudde haar kop, waarna ze weer het water uit liep. Haar kop voelde wat zwaar aan, dus besloot ze om te gaan liggen en rustte ze haar kop op haar voorpoten. Wie was ze? Waar kwam ze vandaan? Ze zuchtte. Die antwoorden ging ze niet zomaar krijgen. Kort keek ze om haar heen. Waren er geen signalen die haar konden helpen? Waren er geen andere wolven die haar kende? Kort keek ze naar de grond. Zouden die wolven haar wel herkennen? Ze wist haar eigen naam niet eens. Het frustreerde haar. Nee. Niet gefrustreerd, boos, wanhopig, raken. Dat was een verspilling van energie. Ze had al weinig energie, dat merkte ze aan haar lome lijf. Ze moest de energie die ze had goed gebruiken om oplossingen te vinden in plaats van problemen. Begin bij het begin. Een naam. Ze moest een naam hebben. Opnieuw zocht ze in alle hoeken en gaten in haar kop naar een naam, maar vond niks. Ze dacht terug aan het Engelse woord van geheugenverlies. Ze zuchtte kort. Oké ze kon haar naam niet vinden dus ze besloot zichzelf Amnesia te noemen. Langzaam aan ging ze rechtop zitten. Wat ging ze nu doen? Amnesia keek om zich heen. Misschien moest ze uitvogelen waar ze was. Ze rook de lucht. Er was geen geur van een roedel te ruiken, maar wel de geur van een andere wolf. Haar oren gingen wat angstig naar achteren. Wat als die wolf haar herkende?! Ze schoot in alle angst wat stappen naar achter. Echter beval ze zichzelf al snel om kalm te worden. "Wie is daar?" Ze kon het niet helpen dat haar stem wat trilde. Ze hoorde nu ook pas haar stem. Haar oren zaten nog altijd in haar nek. Haar hoofd voelde nog steeds zwaar aan en ze had zichzelf tegen een boom aangedrukt. Ze wist niet dat dit zo beangstigend was, maar wat wist ze wel?</sub>

|Words: 737 |Note: - |Mood: Confused |

<sub>Haar spieren hadden zich aangespannen. Het was niet haar bedoeling om zo bang te worden, maar door de omstandigheden werd ze toch wel wat wanhopig toen ze de geur had opgepikt van een wolf. Echter was het te laat om te vluchten. De reu naderde haar al en haar spieren waren misschien aangespannen, maar waren verklamd en ze leek geen andere kant op te kunnen. Alsof ze was vergeten hoe ze naar voren moest lopen en ze maar tegen de boom aan bleef gedrukt. Haar oren lagen in haar nek. Haar hoofd hing wat laag, dit vooral doordat haar kop nog steeds zwaar aanvoelde. Haar nagels boorde zich ongezien de grond. Word rustig. Beval ze zich opnieuw, maar dit keer leek het minder goed te werken. Haar nagels werden wel weer ingetrokken, maar ze kon nog steeds geen stap verzetten. Haar amberkleurige ogen waren gericht in de richting waar de reu elk moment uit kon komen. Ze hoopte heilig dat de reu haar niet kende. Ook al was het wel handig zodat hij misschien wat informatie over haar kon geven, maar ze wou niet dom overkomen en de reu zou waarschijnlijk ook niet weten wat ze moest doen.

Met een beangstigende blik bleef ze kijken, totdat er een reu tevoorschijn kwam. Haar blik volgde de reu. Toen de reu haar zag zei hij niks. Hij gaapte haar aan. In paniek boorde haar nagels zich weer in de grond. Kende de reu haar? Wist hij meer over haar? Was hij iemand belangrijk voor haar? Ze stribbelde nog wat meer naar achter, maar dat was niet mogelijk door de brede boom die haar tegen hield. Angst lag in haar ogen, maar de reu leek al snel zijn kop terug te trekken. Amnesia bleef hem aankijken en wachtte op wat zou komen. "Hoi, sorry ik wilde je niet laten schrikken." zei de reu verontschuldigend. Amnesia leek eindelijk wat tot rust te komen, maar de vragen over wie hij was, bleven nog steeds in haar kop rond suizen. De reu stelde zich ontspannen op, alsof hij haar tot rust wou stellen. Wie was hij? Waarom deed hij zo? Amnesia veranderde niet van houding en keek hem nog steeds met verstijfde blik aan. "Ik ben T-Jay en jij bent?" stelde de reu zichzelf voor. Wacht. Hij stelde zichzelf voor. Dus hij was geen bekende.

Met een zucht van opluchting liet Amnesia haar houding vervallen. Haar spieren ontspande zich en haar ogen stonden weer kalm, voor zover dat mogelijk was. Haar oren flikkerde weer naar voren en langzaam aan plantte ze haar kont neer op de grond. Ze voelde zich uitgeput. Ze had te veel energie erop verspild. Echter kon ze haar houding niet helemaal laten vervallen. De reu was misschien geen bekende, maar dat veranderde niet het feit dat ze moest oppassen. Ze kende hem niet en wist dus niet in tot wat hij in staat was te doen. Nu leek de reu, genaamd T-Jay, geen wolf die snel iemand wat kwaad die. Maar iets zei haar dat ze niet moest uit gaan op het uiterlijk. Was het misschien vanuit een ervaring die ze eerder had op gedaan? Kort probeerde ze erachter komen, maar veel verder kwam ze niet. Ze had geen keus dan op haar gevoelens uit te gaan. Ze richtte haar amberkleurige ogen op de reu. Ze was een tijdje stil geweest, maar besloot toch antwoord te geven. Ook al was het antwoord een leugen. "A-Amnesia..," bracht ze uit. Ze schudde lichtjes haar kop, niet te snel zodat ze er geen last van zou krijgen. Ze zuchtte lichtjes, waarna ze maar besloot om een gesprek met de reu te hebben. Misschien kwam ze meer te weten over waar ze was. "Weet jij hoe dit gebied heet?" vroeg Amnesia met een stuk kalme stem. Echter besefte ze al snel dat het misschien wat dom over kwam. Je had toch moeten weten hoe dit gebied heette als je erin was gekomen, daarom besloot ze maar meteen een reden er achterna te gooien. "Diegene waarmee ik hier kwam had de naam wel verteld, maar ik had niet opgelet en diegene is nu ook al verdwenen," legde Amnesia wat vaagjes uit. Kort keek ze weg, waarna ze eens omhoog keek naar de blauwe lucht die straalde tussen de vele bogen door. Ze richtte haar kijkers weer op de reu en keek hem nu met een kalme blik aan.</sub>

|Words: 951 |Note: - |Mood: Calm & Leading|

<sub>Alright. Ze had geen flauw idee wie ze was of hoe ze hier was gekomen. Misschien was ze wel van hier. Haar vacht rook nou niet echt typisch naar het gebied of naar de geur van een ander. Dus ze woonde waarschijnlijk niet in dit gebied en er was niet iemand die altijd bij haar was. Oké. Dus ze kon concludeerde dat het makkelijk was om iemand te ontlopen die haar kende. Echter moest ze diegene die haar niet kende niet ontlopen. Ze moest wel meer informatie over het gebied en over haarzelf te weten komen. Ze had zichzelf zo goed als gekalmeerd, ook al was ze nog steeds alert. Op een of andere manier vertrouwde ze hem niet meteen. Ze ging gewoon met de flow mee van haar gevoelens. Zijzelf was niet veranderd, alleen haar herinnering waren uitgewist. Dus zij was nog hetzelfde en reageerde hetzelfde als de teef die ze was voordat haar herinneringen waren uit gemist. Great.

Ze trok zich weg uit haar gedachtes. Ze keek de reu aan. Ze had al kunnen concluderen dat hij geen bekende was, maar goed ook want ze had hem niet kunnen ontlopen. Doorgaand naar de volgende stap had ze hem antwoord gegeven en haar naam verteld. Nou ja, voor zover dat haar naam was. Zolang ze haar herinneringen niet had zou ze zichzelf zo noemen, veel anders zat er niet op en ze kon moeilijk naamloos blijven. Als ze meer informatie van anderen wou weten en zelf geen informatie kon vrij geven, gaf dat geen vertrouwen en dus geen vertrouwen. Echter leek de reu een beetje te twijfelen over iets. Amnesia keek de reu aan met een zo kalm mogelijke blik, ook al zou zij ook raar hebben gekeken als diegene voor je eerst zo bang was en nu totaal kalm was. Toch ging Amnesia er niet op in en probeerde ze haar geheugenverlies zo stil mogelijk te houden. Ze zou wel informatie krijgen met het slim te spelen. Ze vroeg aan de reu in welk gebied ze zich bevond. Wel met een reden dat het leek doen alsof ze niet van hier was, ook al was dat misschien wel het geval. Amnesia keek de reu licht vragend aan, net zoals elke gezonde teef zou doen. 'Eerlijk gezegd, ik heb geen idee. Ik ben niet van hier. ' antwoordde reu. Amnesia knikte kort. Oké. Ze wist nog steeds niet hoe dit gebied heette, maar ze kon nu wel uit maken wat de geur was van het gebied die de wolven mee droegen die er lang waren. Lichtjes snoof ze de geur rond de reu op. Ze registreerde grondig de geur. Als ze de geur van de reu aan een labeltje kon vast maken wist ze van welk gebied ze in ieder geval niet was. De reu keek haar strak aan. Amnesia voelde zich licht geïntimideerd, maar was te koppig om weg te kijken. Ze keek hem neutraal aan. Amnesia wou hem vragen waar hij dan vandaan kwam, maar de reu leek nog niet uitgepraat te zijn. Ze herinnerde zichzelf er nu ook aan hoe een normaal gesprek werd gevraagd. De één vroeg wat en de andere antwoorden en zo ging het heen en weer. Als ze het goed had was het nu dus aan de reu, T-jay, om een vraag te stellen. 'Jij bent dus niet van hier. Waar kom jij vandaan? Ik kom uit Serigala.' zei de reu. Amnesia's oren flikkerde. Verdomme. Gelijk al een vraag waar ze niet op kon antwoorden. Gelukkig kon ze nu wel een label hangen aan de geur van de reu. Serigala. Oké dan. Ze had haar neutrale blik behouden. "Ik..," begon Amnesia en keek kort weg, om vervolgens hem ook meteen weer aan te kijken. "Ik kom uit een klein gebied hier dichtbij," loog Amnesia, ook al wist ze niet zeker of dat een leugen was. Op dit moment wist ze helemaal niks. Ze keek opnieuw weg. Haar blik richtte zich op het water. Ze moest denken aan een paar minuten geleden toen ze gulzig haar poten in het water had gestoken. Het had zo vertrouwd aan gevoeld. Misschien kreeg ze meer herinneringen binnen als ze langer in het water was. Even overwoog ze om in het water te gaan, maar haar gezonde verstand zei haar dat het wat raar leek om nu doodleuk in het water te gaan staan, terwijl ze een gesprek voerde met T-Jay. Ze kon beter nog wat informatie uit hem persen. Wow, dat klonk wel heel erg dominant. Was ze altijd al een dominant type geweest? Ze schudde haar kop en richtte haar blik weer op T-Jay. Misschien moest ze maar een kort 'verklaring' geven aan hem over haar gedrag. "Sorry. Toen ik dit gebied in kwam, kwam ik een oude vijand van me tegen die me tegen die boom aandrukte. Ik ben wat moe en voel me niet al te prettig," loog ze opnieuw, ook al kon het allemaal prima zijn gebeurd. Maar wie zou dan die vijand zijn? Zoveel nieuwe vragen kwamen bij haar op. Was zij het zelf die ervoor had gezorgd dat ze zich niks meer kon herinneren of was het het werk van iemand anders? Amnesia dacht er niet lang over na. Ze moest meer informatie te weten komen. "Dus, T-Jay, wat weet je wel over dit gebied? Ik zelf heb hier en daar wat gehoord, maar ik zou graag nog meer horen. Zijn er roedels en zijn er veel wolven? Of is dit eigenlijk een niemandsland?" vroeg Amnesia. Oké misschien waren dat wat te veel vragen in één keer, maar Amnesia bleef hem neutraal aankijken en probeerde kalm te blijven. Je kon dit volhouden Amnesia. Kom op.</sub>

|Words: 780 |Note: -|Mood: Thinking|

<sub>Haar gedachtes draaide op volle toeren en haar kop was dan ook gevuld met vele vragen. Dat was niet zo raar, aangezien zich alleen maar de afgelopen vijf minuten kon herinneren. Ze was daarom ook eerst in paniek geweest, maar ze had zichzelf kunnen weten kalmeren. Ze had T-Jay een rede gegeven voor haar rare gedraag. Nou ja, een soort verklaring. Het kon goed gebeurd zijn, maar Amnesia had het zelf nooit mee gemaakt, misschien kreeg ze ooit nog te weten hoe ze er zou aan was gekomen. Amnesia schudde lichtjes haar kop. Stop met zo negatief zijn! Je krijgt je geheugens terug. Amnesia keek kort vast beraden. Ze gaat er voor zorgen. Ze gaat het uit vogelen. Echter bracht T-Jay haar alweer terug naar realiteit met zijn antwoord. 'Wil je anders dat ik wegga?' vroeg hij vriendelijk. "Nee blijf!" zei Amnesia vlug. Misschien iets té vlug. Ze keek kort weg. Ze beet op haar onderlip. Uiteindelijk keek ze hem weer aan met een licht verontschuldigde blik. "Ik bedoel, blijf nog even alsjeblieft," zei Amnesia nu. Ze wou niet dat T-Jay ging. Niet zo zeer om de informatie die hij met zich mee droeg, maar ook om het feit dat Amnesia totaal gestoord zou worden als ze nu alleen was. Ze zou waarschijnlijk helemaal wanhopig worden, schreeuwen en de meest gekke dingen doen om haar geheugens te doen. Maar gelukkig was T-Jay hier, die haar even van die gedachtes af kon halen. Ze keek hem met een lichte glimlach aan, waarna ze licht zuchtte. Haar kop bonkte nog steeds als een gek. Ze liet haar blik af glijden naar de grond.

Amnesia dacht kort na, maar besloot uiteindelijk om het gesprek dat meer op een Q/A leek maar door te zetten en vroeg hem nu naar de wolven in het gebied. Waren er veel wolven in dit gebied? Waren er roedels? Zo kon Amnesia een beetje peilen hoe de zaken ervoor stonden voor haar. Als er veel wolven waren, kon ze misschien ergens heen gaan waar er minder waren. Maar dat was misschien ook wat dom, aangezien ze dan niet meer informatie over haar verleden kon krijgen van anderen. Moest ze dan juist naar gebied gaan waar veel wolven waren? Ja, dat was een goed idee. Dacht ze sarcastisch. Ze moest een middenpad vinden. Misschien moest ze maar gewoon in het gebied blijven waar ze nu was en zou ze de wolven ondervragen die ze tegen kwam. Amnesia moest licht lachen door het feit dat ze al een plan had gemaakt, voordat ze het antwoord had gehoord. Ze keek hem aan met haar amberkleurige ogen en wachtte op het antwoord. "Er zijn twee roedels. Ze zijn allebei slecht. Verder weet ik niet of er veel wolven zijn. Door een ongeluk weet ik niet hoeveel wolven er over zijn van Serigala. Hoeveel wolven er hier zijn kan ik je ook niet vertellen." antwoordde T-Jay al haar vragen. Amnesia liet zijn woorden door haar heen gaan. Dus er waren twee roedels, en allebei slecht? Amnesia wist niet zo goed hoe ze daar over moest nadenken, misschien kon ze die maar beter ontlopen. Ze zuchtte. Dan moest ze wel eerst weten hoe ze roken. Ze was nog geen stap verder gekomen. Dus er waren wolven vanuit dit 'Serigala' gekomen? Dus die zouden wat ruiken naar T-Jay. Alright. Ze had al veel informatie gevonden. Ze leek wel een soort detective die alles probeerde uit te vogelen van een bepaalde zaak zonder aanwijzingen. Ze keek T-Jay aan en glimlachte lichtjes. "Bedankt," zei ze met een glimlach, waarna haar blik af gleed naar het water. Ze bedacht zich iets en keek T-Jay weer aan. "Ik neem aan dat jij niet speciaal voor mij hier bent gekomen. Kwam je hier om wat te drinken?" vroeg Amnesia en knikte kort naar het water. De lichte glimlach bleef rond haar lippen hangen. Ze voelde zich nu dan ook al een stuk rustiger. Misschien kon ze T-Jay nog wat langer hier houden, totdat ze zeker wist dat het weer ging. Langzaam aan stond ze op. Haar kop hing laag en een lichte kreun van pijn verliet haar bek toen ze het voelde bonken. Al snel volgde een lichte grom van irritatie. Oké dit was niet heel fijn. Nee dat was niet waarom ze gromde. Het was uit irritatie dat ze niet gewoon kon lopen. Ze liet het varen en liep naar het water toe. Ze boog met haar kop naar het water toe. Ze keek kort naar eigen spiegelbeeld voordat ze ging drinken. Het was nog altijd raar om haar eigen snuit te zien zonder er enige herinneringen aan te hebben.</sub>

Aangezien Amnesia zoch niet zo prettig had gevoeld leek het hem beter om misschien weg te gaan. Echter was ze het daar zelf niet over eens. "Nee blijf!" Zei ze vlug. T-Jay keek haar verbaasd aan. Was hij zo belangrijk? Of was ze ineens heel erg aan zijn gezelschap gewend? Daarnaast bepaalde hijzelf wel of hij bleef. Hoe ze het nu zei klonk als een bevel. Hij keek Amnesia verwachtingsvol aan, wachtend tot ze het wat beter vroeg. Als die reactie uitbleef dan liep hij gewoon weg. Echter kwam het al snel wat normaler uit haar mond zoals T-Jay al gedacht zou hebben aangezien het leek alsof de wolvin hem hard nodig had. "Ik bedoel, blijf nog even alsjeblieft," Zei ze nu. T-Jay knikte goedkeurend. Deels omdat ze het nu wel wat beter zei, en omdat hij er geen erg in had om langer te blijven. Vervolgens keek ze hem met een lichte glimlach aan en keek vervolgens naar de grond. Zelf keek hij even verlangend naar het water om vervolgens zijn blik weer op Amnesia te richten.

Wat moest ze met al deze informatie? vroeg T-Jay zich af.  Je had er nogal weinig aan en tot niu toe was ze nogal vaagjes geweest. Hij begreep nog wel dat ze had gevraagd in welk gebied ze zich bevond, maar  waar ze vandaan komt en de uitleg die ze gaf over haar vragen klonken allemaal maar vaagjes.
Echter had hij sommige vragen ook gesteld, besefte hij zich nu pas.  Maar die ware  zeker niet zo snel achter elkaar  gevraagd. Dit ging wel heel snel. Alsof ze haast had en naar iets opzoek was en antwoorden nodig had. Echter kwam het hem bekend voor, maar waarvan?
Ineens schoot het hem te binnen. Hij had precies dat soort vragen gesteld toen hij z'n geheugen kwijt was. Maar hij had toen een hele reeks vragen achter elkaar gevraagd. Het leek toen echt alsof hij in paniek was en zo graag overal antwoord op wilde hebben. Hij stelde zelfs vragen om achter zijn verleden te komen, zonder dat die wolven hem überhaupt kende. Nee, Amnesia was helemaal niet zo.
Ze was wel erg kalm en vroeg ook geen vragen die hij niet kon beantwoorden. Echter kon hij wel bluffen, maar hij wachtte af. Als het wel heel vaag werd kon hij eventueel vragen of ze haar geheugen soms prompt was verloren.
"Bedankt," hoorde hij ineens. Snel keek T-Jay op en zag Amnesia licht glimlachen. Hij glimlachte kort vriendelijk terug. 'Graag gedaan.' Zei hij vriendelijk. "Ik neem aan dat jij niet speciaal voor mij hier bent gekomen. Kwam je hoer om wat te drinken?" Vroeg ze terwijl ze kort knikte naar het water. T-Jay knikte als antwoord.  'Eigenlijk wel.' Glimlachte hij even naar haar terwijl hij vervolgens naar het water liep. Snel nam hij een paar slokken. Het water was echt heerlijk verfrissend.
Achter zich hoorde hij Amnesia kort kreunen waarop een geïrriteerde grom klonk. Vragend keek T-Jay om. 'Gaat het? Je hebt wel een aardige wond opgelopen.' Zei hij terwijl hij knikte richting haar hoofdwond. Inmiddels stond ze naast hem in het water. T-Jay vroeg zich af of ze wel de waarheid vertelde over haar wond, maar waarom zou je ook ineens blindelings de waarheid aan een wild vreemde vertellen?  Hij moest zich niet zo bezig houden met andere en zichzelf wat meer richten op zijn eigen verleden.

|Words: 560 |Note: sowwy korte post |Mood: hungry &'nd headache|

<sub>Al snel vroeg Amnesia T-Jay weer een vraag. Het hele gesprek had alleen nog maar uit vragen en antwoorden bestaan, maar daar had Amnesia geen problemen mee. Immers moest ze zoveel mogelijk antwoorden vinden als ze kon. Ze was er nu wel achter gekomen dat dit niet zomaar een kleine hersenschudding was. Dit was ernstig en ze moest ervoor zorgen dat ze alles weer terug vond, ook al werd dat een lange zoektocht. Ze kon maar het beste ervan maken en zorgen dat er misschien een paar wolven gewild zijn om haar te helpen. Misschien kon T-Jay haar helpen? Nee. Ze kon hem nog niet vertrouwen, ook al had hij al zoveel vertrouwelijke informatie gegeven, hij was nog steeds wat vreemd voor haar. Ze wou wel nog wat langer met hem praten, zodat ze meer over alles te weten kwam en haar tocht naar haar geheugens kon voort zetten.

Amnesia vroeg T-Jay waarom hij hier was. Het was niet echt een vraag waarvan het antwoord haar veel interesseerde, maar ze geloofde het niet dat T-Jay voor haar was gekomen, aangezien hij haar niet kende. Uiteindelijk gokte ze erop dat hij voor het water was gekomen. Het water uit het meer zag er dan ook wel helder en lekker uit, ook al was het nog geen 30 seconden geleden troebel van haar bloed. Amnesia wou daar liever niet over na denken en richtte zich op T-Jay voor het antwoord. 'Eigenlijk wel.' antwoordde hij en liep vervolgens met een lichte glimlach naar het water toe. Amnesia volgde hem met haar ogen, waarna ze dan ook op stond. Misschien net iets té snel. Ze voelde haar kop bonken en een kreun van pijn volgde. Verdomme. Een grom van irritatie was vervolgens te horen. Ze keek op naar T-Jay. Die zich nu weer tot haar had gekeerd. Amnesia liep koppig door en kwam uiteindelijk weer in het water terecht. 'Gaat het? Je hebt wel een aardige wond opgelopen.' Amnesia keek op en zag hem knikken via haar hoofdwond. Kort keek ze in haar spiegelbeeld van het water en bekeek de wond. Het was schoon, maar nog niet dicht. Ook bonkte haar kop nog steeds en al snel voelde ze weer een straaltje bloed naar beneden glijden. Ze keek kort naar T-Jay. "Het gaat wel. Ik heb alleen wat rust nodig, denk ik," antwoordde ze met een halve glimlach, waarna ze voorover boog en uit het water begon te drinken. Ze liep een paar stappen het water in en dook opnieuw met haar kop onder water om het schoon te maken en om de wond te stoppen van bloeden. Uiteindelijk liep ze het water weer uit en schudde lichtjes haar vacht uit. Ze ging niet wild doen, aangezien dat alleen maar in haar nadeel zou werken. Ze ging ditmaal liggen tegen een boom. Ze legde haar kop neer op haar voorpoten. Ze had honger, maar om nu te gaan jagen was ook weer niks en daarbij kwam  dat ze niet wist of hier wel wat te bikken viel. Ze zuchtte lichtjes, waarna ze haar blik liet opglijden naar T-Jay. "T-Jay, is er misschien ook iets van prooi in de buurt?" vroeg ze met een lichte glimlach. Toen ze dat nog maar net had gezegd begon haar maag te knorren. Wow. Wat een timing. Ze keek T-Jay licht verontschuldigend aan.</sub>

|Words: 617 |Note: - |Mood: wondering|

<sub>Haar kromp ineen nadat ze de vraag had gesteld of er prooi in de buurt was. Het zag er naar uit dat ze inderdaad erg honger had. Misschien had ze voor het ongeluk ook niks gegeten? Kort keek ze naar haar poten. Ze wist niet zeker of ze onder deze omstandigheden kon jagen. Misschien was ze wel hartstikke slecht in jagen. Amnesia keek kort weg, waarna ze haar blik weer richtte op T-Jay voor antwoord, alweer. Misschien vroeg ze iets té veel. 'Jazeker. Hier vlakbij heb je een goede plek om te jagen.' antwoordde T-Jay. Amnesia knikte en was van plan om op te staan, maar T-Jay was haar voor. 'Ik wil wel wat voor je vangen? Je hebt al zoveel gevraagd dat dat er nog wel bij kan.' zei T-Jay met een grijns. Amnesia keek hem kort wat licht verbaasd aan, waarna ze hem verontschuldigend aan keek. "Sorry voor de vele vragen," zei ze, waarna ze dan toch weer ging liggen. Het bonken in haar kop stopte ook als ze weer ging liggen. Ze hield er niet van om op anderen te rekenen, maar deze keer was het voor het beste. 'Ik ben zo terug en zal wel wat voor je meenemen. Tenminste, als je erop vertrouwt dat ik terugkom?' vroeg T-Jay. Amnesia keek op en glimlachte naar hem. "Veel anders dan op je vertrouwen kan ik niet doen. Tot zo," zei Amnesia en legde haar kop weer neer op haar poten.

Ze wachtte totdat T-Jay uit het zicht was verdwenen en begon toen weer op volle toeren te denken aan wat ze zich nog kon herinneren. Ze was dus niet uit dit gebied en ze was ook niet uit het gebied genaamd Serigala. Ook wist ze vrijwel zeker dat er genoeg wolven in dit gebied waren als ze T-Jay zo hoorde. Oké de twee slechte roedels zorgde misschien voor wat afschrikking, maar het vele prooi waar hij het over had zorgde ervoor dat er meer wolven zouden komen. Dan was er nog een vraag die Amnesia waarschijnlijk zelf wel kon beantwoorden. Was het haar eigen schuld dat ze haar kop had gestoten tegen de boom of had iemand anders haar er tegen aan gedrukt? Amnesia stond op en liep richting de boom. Ze ging terug naar het moment dat ze net wakker werd. Ze lag op de grond naast de boom. Amnesia bekeek de boom en rook kort aan de vlek bloed die er nog zat. Er zat niks vreemd aan de geur. Het rook naar haar. Dus ze was inderdaad tegen de boom aangeknald met haar kop en vervolgens gevallen op de grond. Ze liet haar neus nu afdwalen naar de grond waar ze had gelegen toen ze wakker werd. De bladderen waren nog wat plat van het gewicht dat ze hadden moeten tillen. Amnesia liet haar neus verder over de grond heen glijden en plots kwam een geur haar neus binnen. Een flits van een reu schoot voor haar netvlies langs. Van verwarring deed Amnesia een paar stappen naar achteren om vervolgens op de grond te vallen. Ze moest kalm blijven. Amnesia schudde lichtjes haar kop om er zeker van te zijn dat ze er weer helemaal bij was. Wie was die reu? Ze stond weer opnieuw en rook opnieuw de geur, maar dit keer verscheen er niks. Was die reu verantwoordelijk voor alles? Wie was die reu? Amnesia wou verder op onderzoek gaan, maar toen rook ze de geur van T-Jay die dichterbij kwam. Amnesia ging weer liggen. Ze kon er beter voor zorgen dat T-Jay niks door kreeg. Ze liet haar kop weer rustte op haar poten en wachtte totdat T-Jay tevoorschijn kwam.</sub>

|Words: 369 |Note: zie onzintopic c': |Mood: -|

_{Zodra Amnesia door kreeg dat T-Jay weer terug kwam, ging ze snel weer liggen waar ze had gelegen. Eigenlijk was ze best wel slecht bezig. Ze wou niet dat hij vragen over haar aan haar stelde, maar ze wou haast alles over hem weten. Nou ja. Niet zo zeer over hém, maar meer over het gebied en de omstandigheden hier. Het was nou niet eenmaal anders. Een licht sluw grijnsje sierde kort rond haar lippen. Ze keek op toen de welbekende bruine reu inderdaad tevoorschijn schuifelde tussen de bosjes door. In zijn bek lag een konijn. Het was niet veel, maar genoeg voor hen twee. Tenminste in Amnesia haar ogen. Misschien had T-Jay ook wel een grapje gemaakt dat hij voor haar zou vangen. T-Jay liep op haar af en liet het konijn voor haar neer op de grond liggen. Kort snuffelde Amnesia eraan, waarna haar blik weer naar T-Jay ging. 'Hopelijk heb je er niks op tegen om te delen, want meer heb ik niet. ' sprak T-Jay. Amnesia schudde haar kop, waarna T-Jay een hap van het konijn nam. "Bedankt," zei Amnesia, waarna ze dan ook begon te eten van het konijn. Het voelde goed om haar tanden in het vlees te zetten. Gulzig slikte ze het vlees en bloed door. Ze zorgde ervoor dat niks verloren ging, maar hield naar een tijdje op met eten. Ze liet een deel liggen voor T-Jay. Nu ze het zag was dat ook het grotere deel, maar Amnesia deerde het niet. T-Jay had al zoveel voor haar gedaan en daarbij kwam dat ze geen honger meer had. Nee ze voelde zich zelf wat misselijk. Misschien was het maar het beste om even te gaan slapen, maar ze wist niet hoe veilig het hier was. Ze zuchtte lichtjes."Ben je altijd zo behulpzaam tegen vreemde?" vroeg Amnesia en keek hem met een lichte glimlach aan. En zo vervolgde ze de reeks vragen, maar dit keer ging het meer om persoonlijke vragen en dit keer deed Amnesia het niet zo zeer om informatie te krijgen, maar meer om gewoon een goed gesprek te volgen. Ze mocht die T-Jay wel en ze wou hem om die reden beter leren kennen.}

|Words: 718 |Note: - |Mood: -|

<sub>Na al die vragen ,op zoek naar informatie, begon Amnesia eindelijk te beseffen dat ze ook een normaal gesprek kon hebben met T-Jay. Ze had voor nu wel genoeg informatie en aangezien T-Jay al zoveel voor haar had gedaan, besloot ze de échte vragen maar te laten voor wat het was. Die kon ze later wel vragen of aan een andere wolf als ze die tegen kwam. Ze was benieuwd in hoeverre T-Jay bij haar bleef. Als het aan Amnesia lag, bleven ze nog wel even bij elkaar. Ze had behoefte aan gezelschap, vooral nu. Ze was wat kalm geworden, maar kon elk moment in een paniekaanval raken als het de verkeerde kant op ging met het gesprek. Amnesia vroeg T-Jay een veilige vraag. Ze lag kalm tegen een boom aan, terwijl ze hem aankeek. Intussen had T-Jay de rest van de prooi al opgegeten en was ook gaan liggen. Ook hij leek wat vermoeid te zijn. Amnesia was benieuwd hoe zijn reis naar hier was gegaan en wie hij allemaal was tegen gekomen. Ze wou zijn verhaal horen, maar dat ging niet zomaar. Ze wist dat bij elk antwoord een prijs aan hing. Ze kreeg geen antwoorden zonder er zelf iets voor terug te geven. Ze kon niet voor eeuwig vagen antwoorden geven. Al helemaal niet als ze van die persoonlijke vragen ging stellen. Dus besloot Amnesia maar om ook die vragen voor zichzelf te houden. Misschien, wanneer ze T-Jay beter kende, zou ze hem vragen naar zijn verhaal, maar tot die tijd zou ze het doen met de informatie die ze nu had aan hem. Plots merkte ze op hoe geïnteresseerd was in T-Jay. Hoe kwam dat? Was ze altijd al zo nieuwsgierig geweest naar anderen? Amnesia was verward. Ze kon geen antwoord geven op haar eigen gestelde vragen. Ze kon dat alleen maar weten door anderen te ontmoeten. Een gedachte schoot door haar kop heen. Misschien was T-Jay ooit iemand speciaal voor haar geweest. Het zou veel verklaren. Aangezien ze eerst nog die haatgedachtes had en nu totaal blank voor hem viel, maar nee. Dat was onmogelijk. Dan had T-Jay haar toch wel herkend en wist hij wie ze was. Amnesia schudde lichtjes haar kop. Ze ging veel te ver in op haar eigen gedachtes. Ze moest dit doen wanneer ze meer informatie over alles had. Nu moest ze zich concentreren op het heden.

Ze richtte haar blik op T-Jay. 'Ja, meestal wel. Het ligt eraan hoe wolven tegen mij doen.' antwoordde T-Jay op de vroeg die Amnesia al bijna was vergeten in die paar seconden. Amnesia knikte kort. Haar gedachtes begonnen al weer af te dwalen, maar gelukkig hielp T-Jay haar om bij het heden te blijven. 'Waar gaat je reis heen' vroeg T-Jay en keek Amnesia aan. "Eh..," zei Amnesia en keek kort weg, zoekend naar antwoorden. Hoelang ging ze het volhouden om te liegen of iets in die richting? Ze voelde een schuldgevoel groeien in haar. Dit ging ze nooit lang volhouden. Haar ademhaling ging iets sneller. Ze was in alle paniek opzoek naar antwoorden, maar kon die natuurlijk niet vinden. Ze boorde haar nagels in de grond in de hoop wat kalmer te worden. Het hielp. De paniek stroomde weg langs haar nagels de grond in, tenminste zo leek het. "Ik ga naar.," Een nieuwe pauze volgde. "Sorry ik heb wat moeite om alles op een rijtje te krijgen. Misschien was die klap van net wat te veel," gaf Amnesia toe, ook al zei ze nog niet de hele waarheid. Ze loog tenminste niet. "Het komt erop neer dat ik op zoek ben naar wie ik ben," legde Amnesia uit en glimlachte. Opnieuw loog ze niet, maar liet ze een belangrijk deel van het antwoord weg. Maar daarbij kwam dat T-Jay niet naar dat deel vroeg, dus ging Amnesia er graag met een grote boog omheen. Om ervoor te zorgen dat T-Jay er verder niet op in kon gaan kaatste ze een vraag terug: "Waar gaat jouw reis naar toe? Ik ben nieuwsgierig naar jouw verhaal," vroeg ze zonder dat ze echt door had wat ze vroeg. Wow. Ze kon haar gedachtes kennelijk niet zo lang voor zich houden. Ze keek kort geïrriteerd, meer om het feit dat zij zichzelf nog totaal niet kende.</sub>

Weer was T-Jay in gedachte verzonken. Amnesia had bij hem een beetje voor verwarring gezorgd. Waarom gaf hij haar nou weer de schuld. Dat is ookbveel te makkelijk. Hijzelf was gewoon zo nieuwsgierig naar haar. Ze had iets, ja, hoe noemde je dat? Hij kwam er even niet op maar bedahct toen dat ze iets vreemds had. Geheimzinnigs, maar op een leuke, niet enge manier. Dat was het. "Eh," Begon Amnesia terwijl T-Jay haar nog steeds aanstaarde. Het leek wel alsof ze weer zenuwachtig werd. Had hij weer een verkeerde vraag gesteld?"Ik ga naar.," Ging ze verder. Hij keek haar vragend aan. Hij betrapte zichzelf erop dat hij weer nieuwsgierig was naar het antwoord, gewoon omdat ze zo pang wachtte met het te zeggen. "Sorry ik heb wat moeite om alles op een ritje te krijgen. Misschien was die klap van net wat teveel," T-Jay knikte dat hij het begreep. De wond op haar kop leek nu niet meer zo ernstig, maar
Misschien had ze wel een hersenschudding opgelopen. Nee, vast niet. Dan wist ze haar naam ook niet meer. Of wel, maar was het maar een lichte hersenschudding. "Het komt erop neer dat ik op zoek ben naar wie ik ben," Beantwoordde ze toen eindelijk zijn vraag. "Waar gaat jouw reis naar toe? Ik ben nieuwsgierig naar jouw verhaal," Vroeg ze hem toen. T-Jat grijnsde kort om de laatste zin die Amnesia hag gezegd. Die had hij niet verwacht. Het kwam wel erg direct uit haar mond. "Ik ben ook opzoek naar mezelf." Beantwoordde hij haar vraag. "En mijn verhaal? Mijn levensverhaal? Die kan ik je helaas niet vertellen." Zei hij er vervolgens achter. Het was waar. Hij kon zijn verhaal niet aan haar vertellen. Hoe moest hij het haar vertellen als hij zijn eigen verhaal niet eens wist? "Ik kan het je niet vertellen omdat...," Begon hij. Ging hij haar vertellen waarom? "Omdat ik het zelf ook niet weet." Maakte T-Jay zijn zin af. Nog nooit eerder had hij iemand vertelt wat er was gebeurd. Niet eens omdat het een geheim was. Nee, hij stond er voor open om het te vertellen aangezien er niks te vertellen was. Hij had het alleen nog nooit iemand vertelt omdat niemand er naar gevraagd had, tot nu. Een nieuwsgierige blik lag in zijn ogen terwijl hij Amnesia aankeek, benieuwd hoe ze zou reageren. Maar waar was hij nou niet nieuwsgierig naar bij haar?

|Words: 580 |Note: - |Mood: Thinking|

<sub>Voordat ze het wist had haar nieuwsgierigheid het overgenomen en had ze al de vragen gesteld die in haar kop hadden rond gezworven al die tijd. Kort keek ze hem afwachtend aan, waarna ze licht wat opkeek toen ze besefte wat ze net had gevraagd. T-Jay leek die vraag ook niet aan zien te komen, want die keek haar nu aan met een halve grijns. Amnesia glimlachte wat flauwtjes terug en probeerde het feit te verbergen dat ze het best beschamend vond dat ze zou haar gedachtes uit sprak. Was ze altijd zo? Dat ze altijd zei wat ze dacht en dat ze er nooit tweemaal overdacht hoe de vork in de steel zat. Nee. Ze had er eerder over na gedacht en er waren meerdere vragen die ze wou stellen, maar niet deed om dezelfde reden. Betekende dit dat ze alles gewoon kon vertellen aan T-Jay. Nee. Het voelde vertrouwd aan, praten met T-Jay, maar ze kende hem nog maar net. Hij was weliswaar de enigste wolf die ze nu kende, maar om meteen het hele verhaal te vertellen is ook weer niks. Nu besefte Amnesia op nieuw wat. Ze vroeg T-Jay letterlijk naar zijn levensverhaal, terwijl ze hem nog maar net kende. Het zou Amnesia niks verbazen als T-Jay haar nu gewoon raar ging aankijken en weg liep. Daarbij kwam dat als T-Jay van plan was om het te vertellen, ging hij er vanuit dat zij het ook zou zeggen als hij het vroeg. Wat een fijne positie om in te zitten. One way or another, zou ze het moeten zeggen, maar toch had ze één optie over het hoofd gezien.

"Ik ben ook opzoek naar mezelf." antwoordde T-Jay. Amnesia knikte kort. Oké hij was dus wel van plan om antwoord te geven. Amnesia voelde zich licht opgelucht, aangezien ze wel graag het antwoord wou horen en weten, maar aan de andere kant bracht het haar in een vernauwde positie. "En mijn verhaal? Mijn levensverhaal? Die kan ik je helaas niet vertellen." zei T-Jay. Amnesia keek hem verbaasd aan. Kon hij het niet vertellen? Of wou hij het niet vertellen? Was er misschien iets gebeurd waar hij niet over praatte of waar hij niet mocht over praten? Of heel misschien, wist hij het niet meer? Amnesia haar kop zat weer vol met allemaal vragen. Ze snapte er werkelijk niks meer van. Deze optie had ze niet gezien. Ze wou hem ernaar vragen, maar T-Jay was haar voor. "Ik kan het je niet vertellen omdat...," begon T-Jay. Amnesia keek hem afwachtend aan. "Omdat ik het zelf ook niet weet." maakte T-Jay zijn zin af. Amnesia haar ogen verwijdde zich ietwat. Ze keek hem aan met ongeloofwaardige ogen. Hij wist het niet..? Dus.. Wacht wacht alles op een rijtje weer. Hij kan het dus niet vertellen omdat hij het zelf niet meer wist. Betekende dit dat hij het simpelweg was vergeten? Of dat hij het liefste het wou vergeten? Of dat hij het echt niet mocht vertellen en aan het liegen was? Amnesia schudde haar kop. Ze moest niet die gekke gedachtes in haar kop hebben en gewoon zoeken naar de meest voor de hand liggende antwoord: "Heb je je geheugen verloren? Is dat de reden dat je het niet meer weet? " flapte Amnesia eruit. Ze schudde lichtjes met haar kop. Opnieuw zei ze iets wat in haar kop lag. Echter hield ze haar blik op T-Jay. Was het waar wat ze had gevraagd?</sub>

|Words: 435 |Note: Ik zal je een PM sturen |Mood: Unbelievable|

_{T-Jay knikte. Amnesia haar ogen verwijdde zich. Hij had ook zijn geheugens verloren?! Kort keek Amnesia. Oké die had ze zeker niet zien aankomen. T-Jay leek alles juist zo goed te weten en was totaal niet bang geweest om op Amnesia af te stappen. Wat als Amnesia nou een bekende was? Voor kort keek Amnesia op naar T-Jay. Ze had respect voor hem. Dat hij zo met anderen om ging ondanks dat hij ze niet kende. Amnesia had dat waarschijnlijk niet gekund. Als een slechte wolf op haar af was gekomen in plaats van T-Jay was ze waarschijnlijk helemaal door het lint gegaan. Ze heeft geluk gehad dat het T-Jay was. Ze liet het antwoord van T-Jay inzinken. Ze kon het nog maar half geloven. T-Jay wist hoe het was om alles in één klap te verliezen en om niks meer terug te kunnen vinden. Een glimlach verscheen op Amnesia haar snuit. Misschien kon hij haar helpen? Maar hoe? Hij wist niks over haar en zij kon hem niks vertellen, aangezien zijzelf ook niks meer wist. De moed gleed alweer naar beneden. Ze zuchtte. Wat moest ze toch doen? Ze was blij dat ze T-Jay had gevonden en ze was blij dat T-Jay gewild was om zoveel te vertellen aan haar, ook al kende ze elkaar nog maar net, maar daar kwam weer bij kijken dat ze een antwoord moest terug geven. Ze keek T-Jay licht afwachtend aan, maar lang hoefde ze niet te wachten op de vraag. "Wat is jouw verhaal? Of wil je dat niet kwijt?" vroeg T-Jay de vroeg die Amnesia eerder had gesteld. Kort keek Amnesia weg. Wat moest ze doen? Wat was wijsheid? Hem voorliegen en geen steek los laten over het hele geheugen verloren ding? Dat was oneerlijk. Hij had alles verteld aan haar en wat was de nut van tegen hem liegen? Ze kwamen er beiden niet verder mee. Nee. Ze kon waarschijnlijk meer stappen naar voren zetten als ze het hem vertelde. Ze knikte kort, meer naar zichzelf dan naar T-Jay en hief haar kop uiteindelijk weer. "Oké. Misschien geloof je je niet, maar ik ben ook mijn geheugens kwijt. Ik heb geen flauw idee wie ik ben, waar ik ben en waar ik vandaan kom," gaf Amnesia toe. "Ik ben tegen die boom wakker geworden en dat is het enige wat ik me kan herinneren," ging Amnesia verder en knikte kort naar de boom waar nog een lichte bloedvlek op zat. Ze keek hem met een lichte lag aan. Ze was benieuwd wat hij ervan vond en of hij het überhaupt geloofde.}

|Words: 559 |Note: - |Mood: Calm|

<sub>Nadat T-Jay had gezegd dat hij zijn geheugens was verloren, had Amnesia de moed gevonden om het tegen hem te zeggen dat ook zij haar geheugens was verloren. Ze had hem verteld wat er was gebeurd. Nou ja. Niet gebeurd, maar wat ze zich nog kon herinneren. Ze wist niet zo goed hoe zich bij de situatie moest voelen. Aan de ene kant voelde ze zich opgelucht dat ze niet meer hoefde te liegen en dat ze iemand had gevonden die hetzelfde had als zij, maar aan de andere kant voelde het alsof ze er geen steek mee op schoot. Alsof ze nu twee problemen had. Wat als ze T-Jay wel van vroeger had gekend? Maar ze dat beiden gewoon niet meer kon herinneren. Amnesia schudde kort haar kop bij die gedachtes. Ze wist het niet meer. Ze wist niks meer en daar moest ze mee zien te leven. Ze kon niet zomaar verwachten dat ze in één klap alles weer wist. Voor nu kon ze alleen maar naar antwoorden zoeken. Die zou ze dus niet meer krijgen vanuit T-Jay. Oké.

Ze richtte haar blik nu op T-Jay. Die, op een of andere manier, nog net niet te kwispelen stond. Was hij blij? Ze kon haast de adrenaline proeven in de lucht rondom hem. Oké. Ze moest toegeven dat het blij was om iemand te vinden die hetzelfde voelde, maar het was ook niet zo dat ze er naar op zoek was geweest. Nu had ze daar ook nog niet de tijd voor gekregen, want de eerste wolf die ze tegen was gekomen was T-Jay. Misschien was T-Jay wel de hele tijd opzoek geweest naar iemand die hetzelfde had. Zodat hij een oplossing kon vinden voor zijn probleem en zijn herinneringen terug kon vinden, maar nu hij er één had gevonden hielp het alsnog geen snaar. Ze zaten beiden vast aan hun geheugenverlies en konden er beiden niks aan doen. Nog niet. Ze moest niet zo negatief denken. Ze kwam er wel achter. Op één of andere manier. "Waarom heb je gelogen?" Amnesia schrok op uit haar gedachtes en keek T-Jay aan. Het duurde even voordat de woorden doordrongen in haar gedachtes, waarna haar blik en houding weer kalm werden en ze hem zelfverzekerd aankeek. "Je probleem aan iemand anders te vertellen zou niks opleveren. Aangezien diegene het niet zou kunnen oplossen. Plus, het zou jullie beiden in een ongemakkelijke situatie brengen. Diegene zou je willen helpen, tenminste als ze in de stemming zijn, maar kunnen dat niet en jij wilt diegene gerust stellen, wat niet lukt, aangezien het een vreemde is voor jou en jij diegene totaal niet kent. Je probleem vertellen is geen oplossing. Tenzij diegene jou kent," legde Amnesia uit. Haar toon was kalm, net zoals eerst. Ze ging recht op zitten, maar voelde toen haar kop weer bonken. Verdomme. Misschien moest ze toch even gaan slapen. Ze keek richting de zon, die langzaam aan achter de bomen verdween. Koppig stond Amnesia op en liep ze naar het meer toe om vervolgens een paar slokken verkoelend water te drinken. Daarna ging ze weer rustig liggen en richtte ze haar blik weer op T-Jay. "Is T-Jay je echte naam? Of heb je die bedacht?" vroeg Amnesia. Ze merkte dat ze behoorlijk moe werd. Ze moesten zo maar eens overwegen om te gaan slapen.</sub>

|Words: 604 |Note: - |Mood: Confused|

<sub>T-Jay knikte op haar woorden, maar ze betwijfelde of hij ermee eens was. Hij leek net zoals haar, moe te zijn. Het maakte ook niks uit. Het was de eerste dag geweest dat ze haar geheugens kwijt was en misschien zou het ook wel de laatste zijn. Misschien zou het ook wel zo zijn dat ze morgen niks meer wist over vandaag. Ze moest hier nu niet aan denken. Ze kon zich zorgen over maken, maar dat ging geen snaar helpen. Ze richtte zich op T-Jay en vroeg hem of T-Jay zijn echte naam was, aangezien zij die van haarzelf had bedacht en vrijwel zeker wist dat dat niet haar echte naam was. "Het is mijn echte naam. Wil je het verhaal erachter horen of zullen we even rusten?" Was zijn antwoord. Amnesia keek hem kort in stilte aan. Het was dus wel zijn eigen naam. Ergens voelde Amnesia wat jaloezie , maar liet dat ook al snel voor wat het was. Ze moesten inderdaad maar even gaan rusten. Misschien moest ze morgen ook maar gewoon vertrekken. Hier blijven, met dezelfde wolf die ook niks van haar wist, had weinig zin. Dan kwam ze alsnog geen steek verder. Amnesia knikte kort en keek T-Jay weer aan. "Laten we maar gaan slapen," sprak Amnesia. Ze rook nog kort de lucht, maar rook niks ongewoons. Als er een andere wolf in de buurt was had ze dat wel geroken. Ook zou ze het wel merken als iemand in de buurt was. Tenminste, dat hoopte ze. Ze kende haarzelf immers niet zo goed. Ze zuchtte, waarna ze haar ogen sloot en zichzelf in slaap probeerde te sudderen.

Haar lichaam schuurde over het ijzige oppervlak heen, terwijl ze met een rotgang naar beneden gleed. Haar stem gonsde in het dal. Ze rook haar eigen angst. In alle paniek probeerde zichzelf vast te klauwen aan het ijs, maar ze had er geen grip op. Ze zag de grond naderen en wist dat dit haar einde was. Ze kneep haar ogen dicht en veel met een kleine plof op de grond. Verbaasd opende ze haar ogen. Ze keek naar haar lichaam. Ze was, een pup? "Wat denk je dat je aan het doen bent?! Je weet toch wel beter dan dat! Kom op, probeer het opnieuw," Achter haar stond een grote bruine wolf. Een reu. Was dat haar vader? Of iets in die richting. Achter hem stonden andere wolven. Ze keken allemaal naar haar. Wat moest ze doen? Waar was ze? "Ik.. waar ben ik?" sprak ze verward uit. De reu keek haar aan met een opgetrokken wenkbrauw, waarna een teef naar voren liep en voor haar kwam staan. "Je bent thuis," sprak de teef met een warme vertrouwde stem. Ze herkende stem, maar kon het niet plaatsen. Toch wist ze dat ze inderdaad thuis was.

Amnesia opende haar ogen. Ze keek om zich heen. Een droom. Kort keek ze naar zichzelf. Ja ze was nog steeds hetzelfde en ze had nog alle herinneringen van gisteren. Die droom. Waar ging het over? Ze schudde lichtjes met haar kop. Ze moest later daar maar over na denken. Ze keek naar T-Jay. Zou ze weg gaan? Ze stond op en liep naar het water toe. Haar hoofd bonkte niet meer. De wond zag er ook al een stuk beter uit. Ze hield het waarschijnlijk een paar uur uit. In een paar uur kon ze wel ver komen, maar wat dan? Op zoek naar anderen voor informatie? Ze zuchtte lichtjes. Het was duidelijk dat ze weinig meer te weten kon komen vanuit T-Jay. Wat moest ze gaan doen?</sub>

|Words: 528 |Note: Childhood friends/partners? o3o |Mood: -|

_{Die droom. Haar gedachtes waren nog steeds bij die droom, ook al had ze tegen haarzelf gezegd dat het geen nut zou hebben om daar nu over na te denken, maar ze moest er toch eens over na denken. Maar nu? Dat was toch niet het meest verstandige wat je je kon voorstellen. Kort keek ze naar T-Jay die nog sliep. Misschien moest ze maar weg glippen om er in alle rust over na te denken? Ja, dat klonk heel eerlijk. Eerst haast smeken of hij bij haar wou blijven en nu snel weg glippen. Amnesia schudde met haar kop. Nee. Dat was niet hoe zij dingen regelde, daar was ze nu wel achter gekomen. Haar gedachtes gingen weer terug naar die droom. Het beeld van de vele wolven achter die reu gleed over haar netvlies heen. Ze zag een pup achter één van de vele wolven. De pup leek rond haar leeftijd te zijn, maar net een paar maanden jonger. Amnesia sloot haar ogen en concentreerde zich op die beelden. Misschien kon ze uit vogelen wie wie was en kon ze eindelijk een paar antwoorden vinden. Die reu. Was het haar vader geweest? Nee. Maar hij had wel een hele grote invloed op iedereen gehad. Hij was de alfa geweest, besefte Amnesia. En die teef, kon niks anders zijn dan haar moeder. Die teef had haar zo'n vertrouwd gevoel gegeven en haar woorden Je bent thuis. Amnesia wist het zeker dat zij haar moeder was. Maar dat was ook het enige wat ze wist van haar moeder. Ze wist haar naam niet, maar gelukkig wel hoe ze eruit zag. Misschien kwam ze haar ooit nog tegen. Wacht. Leefde zij nog wel? Ze kon dat niet weten. Nog niet. Ze ging daar achter komen. Haar gedachtes gleden terug naar de pup. Waarom trok die pup zoveel aandacht bij haar? Plots besefte ze het. De pup. Hij leek zoveel. Geen twijfel mogelijk. Dat was T-Jay. Kende ze hem van vroeger? Zaten ze vroeger in dezelfde roedel? Amnesia opende haar ogen. Nee. Ze wist het niet. Het was een droom. Ze kon niet zeker weten of het feiten waren. Ze wist alleen dat die wolvin haar moeder was geweest en dat ze in een roedel had gezeten. "Goeiemorgen." Amnesia keek om en zag nog net hoe T-Jay zich uitrekte. Amnesia glimlachte en stond op. "Goeiemorgen, T-Jay," begroette ze hem opgewekt. Amnesia keek kort weer naar het water en nam er een paar slokken van, waarna ze zich weer op T-Jay richtten en voor hem ging zitten. "Ik ben zelf van plan om nu door te reizen, op zoek gaan naar antwoorden. Wat ga jij doen?" zei Amnesia. Ergens had ze de stille hoop dat ze misschien samen konden zoeken naar antwoorden, zodat ze beiden niet alleen hoefden te reizen, maar eerst wou Amnesia weten of hij wel opzoek was naar antwoorden of dat hij het al had opgegeven. En Amnesia was ook wel nieuwsgierig of T-Jay inderdaad die pup in haar droom was geweest. Dat zou dan betekenen dat ze elkaar al heel lang kennen. Maar er beiden gewoon geen flauw benul van hebben.}