Razor werd wakker. 'Waar waar ben ik?' Het was nacht, hij sliep dan al, dit was de eerste keer dat hij s' nachts buiten was. 'Papa? Mama?' Hij hoorde geen reactie terug. 'Ik vind dit niet meer leuk.'Hij liep naar achter en schrok zich bijna dood. Hij draaide zich om en zag een boom. Hij begon zachtjes te huilen naar zijn ouders terwijl hij stilletjes in een holle boom ging zitten en zijn voorpoten op zijn hoofd deed. Dit kon niet waar zijn. Waar was de pup nou in hemelsnaam beland. Hij voelde zich alleen, helemaal achtergelaten. Hij bleef maar huilen. Hij had er niet aan gedacht dat hij zo ook andere wolven of dieren kon aantrekken.

T-Jay keek op uit zijn slaap. Hij was wakker geworden van gejank. Dat wist hij zeker. Hij keek om zoch heen en het was pikdonker buiten. Hij wachtte even tot het gehuil over was, maar na een paar minuutjes wachten had hij er genoeg van. T-Jay stond op en rekte zich uit terwijl hij geeuwde. Nu nog opzoek naar de bron die niet zo moeilijk te vinden was. Al snel had hij het gevonden. Een kleine pup zat in een holle boom te huilen. Waarschijnlijk nou zijn ouders. Vlug keek T-Jay om zich heen voordat hij naar de pup liep. Wie weet lagen de ouders hier ergens en zagen ze hem voor een bedreiging als hij voor de pup stond. Echter rook hij alleen vage geuren dus liep hij naar de pup toe. Eerst wilde hij er nog dreigend op aflopen om te snauwen dat dat beest zijn bek moest houden, maar dat zou te ver gaan. Hij liep simpel op het jankende kleine wolfje af. "Ik zou maar stiller zijn. Wie weet trek je gevaarlijke wolven aan." Het klonk als een waarschuwing en hopelijk begreep de pup het. Zijn oude hij zou dat nooit hebben gezegd. Die zou gebben gezegd: 'Wat is er aan de hand? Moest ik je helpen?' T-Jay schudde met zijn hoofd van walging. Nee, hopelijk zou hij nooit meer zo overdreven vriendelijk zijn. Hij draaide zich alweer om om terug te lopen, hopend dat de pup, als hij verstandig was, zijn mond hield.