<sub>Voor de vierde keer in haar leven moest ze vertrekken uit het gebied dat ze 'thuis' kon noemen. Voor de vierde keer had ze alles moeten achterlaten om haarzelf te verliezen. Het werd haast een gewoonte, maar ze verbaasde zichzelf er elke keer weer mee dat ze elke keer nog iemand had om achter te laten. Je zou denken dat ze na al die tijd toch wel had geleerd dat ze geen vrienden of familie moest opzoeken. Ze moest geen geluk op zoeken. Het was gedoemd om te mislukken. In haar kop was dat heel goed in gestampt. Maar toch liep ze altijd op het pad dat haar naar hoop bracht. Nu ook weer was ze niet blijven staan bij heer tweelingzus. Nee, ze was weg gerend van de brand en was uiteindelijk hier gekomen. Ze had ooit van deze plek eens gehoord. Van haar ouders. Het geluk lag daar dat het er nog goed uit zag.

Eevy zag in de verte een rivier. Ze zuchtte kort van de opluchting. Kon ze eindelijk haar poten wat laten afkoelen. Het as van de verbrandde planten en dieren zat in haar vacht. Ze rook dan ook behoorlijk. Zijzelf ergerde zich hier niet aan, aangezien het anderen op afstand hield. Echter ergerde ze zich wel aan haar poten. Haar voetkussentjes brandde van de hete grond waar ze over heen moest rennen om het er leven uit te maken. Met een klein, voorzichtig drafje, ging ze naar de revier toe. Eenmaal aangekomen stak ze zonder genade haar poten in het water. Opnieuw slaakte ze even een zucht van opluchting. Het water voelde verzachtend aan en langzaam aan ging Eevy zitten in het water. Ze boog even voorover om wat water te drinken, waarna ze zich ging concentreren op de omgeving om haar heen. Ze was in een totaal onbekend gebied voor haar. Ze wist niet of ze in een territorium was van een roedel, maar daar leek het niet op. Wel rook ze vaag in de verte de geuren van wolven. Ze was benieuwd of ze nog anderen wolven zou tegen komen. Ook al wist ze niet of dat een slim idee was.

OOC: Open voor iedereen~</sub>

T-Jay zuchtte. Hij had een tijd gerend om zich uit de voeten te maken van de brand in Serigala. Hij wist niet waar hij heen moest en was gewoon recht vooruit wezen rennen tot de brand alleen nog maar in de verte was te zien. Of hij hier goed zat wist hij niet. Hij had nog geen andere wolven geroken. Het kwam ook deels door de brandgeur. Of er waren gewoonweg geen wolven meer hier. Nu hij uit Serigala verjaagd was moest hij weer verder op zoek naar zijn verleden. Al zou hij die waarschijnlijk nooit vinden.
Verderop hoorde hij een rivier stromen en hij dacht terug aan de velden waar hij zich thuis voelde. Waar hij Leon uit de rivier had gered. Hoe zou het met hem gaan? Hij vroeg zich over meerdere wolven af of die nog leefde, maar momenteel moest hij zelf maar hier zien te overleven, want waarschijnlijk werd het leven harder.

Zonder dat T-Jay het doorhad liepen zijn poten richting de rivier. Zijn mond voelde ineens droog aan en hij wist dat hij het water hard nodig had. Zodra hij dichterbij kwam zag hij een teefje in het water staan. Ergens wou hij lachen en huilen tegelijk, maar zijn blik stond neutraal. Ja, neutraal, dat was eigenlijk niks voor hem. Hij had altijd vriendelijk gekeken maar het leek wel alsof dat niet meer mogelijk was. Hij wilde lachen, omdat hij blij was om een andere wolf te zien. Hij wilde huilen om alles wat er gebeurd was en om even de hoop op te geven. Maar er gebeurde niks. Zijn poten liepen verder richting het witte teefje. Een klein glimlachje kon hij nog net op zijn gezicht toveren voordat hij iets zij. 'Hoi, hoe gaat het?' Was het eerste wat hij zei. Hij wist niet waarom hij die vraag stelde, alsof het hem gerust zou stellen. Want waarschijnlijk zou geen een wolf op dit moment zeggen dat het goed met hem ging zonder tegen hem te liegen. Of er moesten wolven blij zijn om uit hun gebied te zijn verdreven.
T-Jay onderzocht de teef voor hem even kort en wachtte toen op antwoordt terwijl hij in haar blauwe ogen keek.

|Words: 484 |Note: Meh sorry voor de slechte post |Mood: Curious &'nd Confused|

Ze wou zich overnieuw voorover buigen om wat te drinken, maar al snel ving ze de lucht van een reu op toen de wind langs haar neus heen gleed. Haar oren schoten in de richting van de geur. Ze hoorde poten dichterbij komen. Ze hief haar kop weer en richtte haar koude blauwe ogen richting de wolf. Een bruine reu met amandel ogen naderde haar. Met een emotieloze blik keek ze hem aan. Zijzelf bewoog niet. Ze liet hem benaderen, maar zorgde ervoor dat hij niet te dichtbij kon komen. Op een veilige afstand hield de reu halt. Een nieuwsgierig gevoel bekroop Eevy. Ze snoof nu dan ook de lucht om de reu heen op. De ijzeren lucht van as was te ruiken. Een verdoezelende geur hield zich in die ijzeren lucht. Hij kwam ook uit Serigala. Eevy boorde haar blauwe ogen in de zijne. Je kon zien dat hij beduusd was door wat er was gebeurd. Arm ding. Zwak wezen. Wat moest hij van haar? Wou hij weten waar hij heen moest gaan? Of wou hij iemand om zijn verhaal aan te vertellen? Zij zat er niet op te wachten om één van die twee dingen te gaan doen. Die wolf moest zijn eigen boontjes maar leren doppen. Kort twistte haar oren. Ze was vooroordelen aan het trekken over de wolf, terwijl ze hem niet kende. Ze zuchtte. Ze was een rommel. Ze moest niet zoveel nadenken, afwachten en gewoon doen. Het zou lopen zo als het moest lopen.

De reu plakte een kleine glimlach op zijn smoel. Het liet Eevy fronsen. Ze snoof licht verontwaardigt. 'Hoi, hoe gaat het?' vroeg de reu en keek haar vervolgens afwachtend aan met zijn amandel kleurige ogen. Eevy keek hem even aan alsof hij van een andere planeet af kwam. Hij had toch wel een goeie neus en een stel goeie ogen? Hij kon toch wel merken dat zij uit het zelfde gebied kwam als hij. Eevy grijnsde van het ongeloof. Ze keek even kort weg naar de grote heuvels om hen heen, waarna ze haar blik weer op de reu zette. Ze zetten een paar stappen richting hem zodat de afstand werd overbrugd. "Oh..Het gaat perfect met mij. Het kan niet beter." Het sarcasme droop van haar woorden af. De grijns op haar snuit was veranderd in een amusante grijns. Ze grinnikte, waarna ze weer de afstand liet toenemen tussen hen. "I'm just joking," sprak ze en grinnikte lichtjes. Ze keek kort omhoog naar de lucht. Haar gedachtes dwaalde kort af naar de gebeurtenissen, waarna ze zich weer op de reu richtte. "Laten we het 'hoe-gaat-het-stukje' maar zitten. Waarom besloot je om op mij af te komen?" vroeg Eevy de vraag die in haar kop suisde. Ze moest geen hechtte waarden en snel weg gaan. Ook al kon ze het niet ontkomen dat ze meer wolven zo tegen komen

Zodra T-Jay een klein glimlachje op zijn gezicht toverde wist hij dat hij een fout had gemaakt. De teef snoof verontwaardigt. Natuurlijk kon dat aan haar liggen, maar hij moest stoppen met iedereen die hij tegenkwam een glimlach te schenken. Sommige wolven verdiende die niet eens. Een moment dacht hij zichzelf volledig kwijt te raken. Het was niet zijn manier van denken. Hij besefte dat het gewoon een kwestie van wennen was.
Terwijl de teef hem raar aankeek keek hij raar terug, maar nu begreep hij het. Hij rook nu pas de geur van Serigala. Een grijns kwam tevoorschijn op het gezicht van de teef en T-Jay snapte wel waarom. Ze kwam wat dichterbij voor ze antwoordde op zijn vraag. "Oh..Het gaat perfect met mij. Het kan niet beter." Het Sarcasme droop ervan af. Ze grinnikte even waarna ze de afstand tussen hen liet toenemen. "I'm just joking," Zei ze licht grinnikend. Dat ze überhaupt kon grinniken of grijnzen vond T-Jay al knap, maar alleen slechte wolven konden zoiets. T-Jay had zin om terug te antwoorden, maar hij had er zelf naar gevraagd. "Laten we het 'hoe-gaat-het-stukje' maar zitten. Waarom besloot je om op mij af te komen?" Vroeg ze vervolgens. Eerst begreep T-Jay haar niet tot de laatste vraag haar bek verliet. 'Dat had ik niet besloten. Ik had je niet geroken en voor ik het wist stond jij hier. Het zou raar zijn om dan weg te lopen, denk je niet? ' Zei hij terwijl hij zijn blik even kort door de omgeving liet glijden en zich vervolgens weer richtte op de teef. Hij wilde wel vragen wat de teef hier doet, maar dat zou nergens op slaan. Waarschijnlijk koelde ze gewoon wat af. 'Waar gaat je reis heen, ben jij al een beetje meer te weten gekomen over dit gebied.' Vroeg hij toen maar. Zijn blik stond weer neutraal en de glimlach was bij het begin van het gesprek al verdwenen. Het was niet nodig meer.

|Words: 623 |Note: - |Mood: Hungry &nd Tired|

<sub>Eevy merkte dat zodra ze liet merken waar ze vandaan kwam, dat de reu zijn houding veranderde. Alsof hij zich nu heel stom voelde. Het deed Eevy grijnzen, maar ze zou er verder niet op in gaan. Immers speelde bij haar ook nog altijd de nieuwsgierigheid op. Zo kwam dan ook al snel de vraag van haar naar voren waarom hij op haar af was gekomen. Je kan haar toch wel ruiken? Het as dat zich in haar witte vacht had genesteld en anders wel het opgedroogde bloed dat onder haar nagels zat verstopt. 'Dat had ik niet besloten. Ik had je niet geroken en voor ik het wist stond jij hier. Het zou raar zijn om dan weg te lopen, denk je niet? ' antwoordde de reu, terwijl hij zijn blik over de omgeving liet gaan. "Ik denk niet dat het heel raar zou zijn. Aangezien je nooit weet wat je tegen komt," reageerde Eevy erop en keek hem kort wat uitdagend aan. Ze duidde hier vooral op zichzelf die soms wat gevaarlijk uit de hoek kon komen, maar ze zou het niet nog sterker aan drukken. Ze dacht ook wel dat dit genoeg was.

Terwijl de reu om zich heen keek leek hij te zoeken naar vragen om haar te stellen. Eevy fronste onzichtbaar. Van haar hoefde hij niet verder op het gesprek in te gaan. Eevy liep maar al te graag hier weg om verder te gaan. Ze kreeg nu dan ook wel honger nadat ze had gedronken. Echter zeiden haar poten nog steeds dat ze even moest rusten. Ze liep uit het water en ging zitten op de droge grond. Ze zwiepte kort haar staart, waarna de reu zich weer op haar richtte en zo haar aandacht weer trok. 'Waar gaat je reis heen, ben jij al een beetje meer te weten gekomen over dit gebied.' Waren de twee vragen die hij haar stelde. Eevy had de neiging om weer sarcastisch te gaan reageren, maar waarschijnlijk was het echte antwoord veel leuker om te geven. Ze grijnsde lichtjes en haar ogen trokken zich kort tot spleetjes. "Ik heb de geur van Bloody Revenge gevolgd. Ze zijn nog verder naar het noorden getrokken. Daar ga ik natuurlijk heen als lid," gaf Eevy antwoord, waarna ze haar ogen weer normaal liet staan. Het viel haar nu dan ook op dat de reu zijn uitdrukking neutraal was, in plaats van een mooi opgeplakt glimlachje. Hij leerde het nog wel. Eevy grijnsde licht. Waarna ze besloot om het tweede deel van zijn vraag te beantwoorden. "Ik weet nog weinig van dit gebied, maar ik heb er wel veel van gehoord van mijn ouders. Ook al was dat ook al lang geleden," legde Eevy uit en ging nu liggen.

Ze keek kort omhoog. De zon scheen vel bovenaan de hemel. Ze moest wat te eten zien te krijgen voordat het ging schemeren. Misschien kon ze later een schuilplek vinden in het bos dat ze verderop had gezien, maar haar poten zeiden nog steeds dat ze geen stap meer moest verzetten. Ze had dan ook wel al ver gelopen. Uiteindelijk stond ze dan toch weer op. Ze richtte haar blik weer op de reu. "Eevy is de naam. Heb je zin om het maal van vandaag te gaan vangen?" vroeg Eevy en keek hem zonder emotie aan. Het zou fijn zijn als de reu mee ging jagen, aangezien zij in een wat minder goeie conditie was nu. Ze had daar eerder over na moeten denken. Ze had zoveel mee gemaakt en als nog was het moeilijk voor haar om te overleven in haar uppie. Ze kon een geïrriteerde zucht onderdrukken en bleef haar aandacht maar op de Reu houden.</sub>

"Ik denk niet dat het heel raar zou zijn. Aangezien je nooit weet wat je tegen komt," Antwoordde de teef op zijn vraag, al hoefde T-Jay daar nou niet perse antwoordt op. Ze keek hem kort wat uitdagend aan, alsof hij nu pas moest door hebben dat deze wolvin gevaarlijk kon zijn. Echter was het eigenlijk wel slim dat ze dit deed. Hij was er nu zo niet bij. Hij had al niet eens geroken dat ze er was, en vervolgens ook dat ze van Serigala kwam was hem voorbij gegaan. Hij moest echt rusten, want dit was echt ernstig.

De teef liep het water uit terwijl T-Jay al een volgende vraag had. "Ik heb de geur van Bloody Revenge gevolgd. Ze zijn nog verder naar het noorden getrokken. Daar ga ik natuurlijk heen als lid," Antwoordde ze op zijn eerste vraag. Als het mogelijk was had T-Jay zichzelf voor zijn kop geslagen. Nu hij pas goed rook, merkte hij door een mengsel van geuren heen, dat ze lid was van Bloody Revenge. T-Jay knikte alleen. Ondertussen grijnsde de teef al licht terwijl zijn volgende vraag werd beantwoordt. "Ik weet nog weinig van dit gebied, maar ik heb er wel veel van gehoord van mijn ouders. Ook al was dat ook al lang geleden," Ook aan dit antwoord had hij weinig, maar het maakte niet uit. T-Jay zou het gebied zelf dus maar even moeten onderzoeken nadat hij wat had geslapen en gegeten.

De teef was inmiddels gaan liggen en keek kort omhoog. T-Jay volgde haar blik en zag bovenaan de hemel de zon schijnen. Hij wilde graag voor het donker prooi hebben en waarschijnlijk was hij niet de enige die zo dacht. "Eevy is de naam. Heb je zin om het maal van vandaag te gaan vangen?" Vroeg ze hem. T-Jay keek haar licht verbaasd aan. 'Iemand van Bloody Revenge die mij vraagt om mee uit jacht te gaan? Die zag ik niet aankomen.' Zei hij grijnzend. Hij bedoelde het als een soort grapje, al meende hij wat hij zei. Hij had niet verwacht dat een lid van BR hem uit jacht zou vragen terwijl hij eigenlijk zo een goedzak was. 'Maar sure, ik heb wel honger. Mijn naam is trouwens T-Jay.' Stelde hij zich kort voor. 'Dus, waar wil je heen?' Vervolgde hij terwijl hij al om zich heen keek.

Wel stom dat we elkaar net mis lopen, maar als ik wifi heb (waarvan ik eigenlijk wel uitga) dan zal ik wel posten, maar dat zullen wel korte posts zijn :/

|Words: 672 |Note: Ik kan wss niet posten, maar ik ben al snel weer terug o uo |Mood: 'fun'|

<sub>Haar maag kromp ineen bij de gedachtes van een verse prooi in haar bek. Ze kon een geïrriteerde zucht onderdrukken. De reu voor haar liet wat afstand zien. Zo te zien was hij niet een 'slechte' wolf gewend. In ieder geval had hij waarschijnlijk liever gehad dat ze niet bij de BR zat. Ach wat maakte het uit. Zijzelf zou haar 'fun' nog wel hebben. Immers was ze wel héél aardig tegen de goed behartigde reu. Ze wist nog niet hoe, maar ze zou hem nog wel eens krijgen. Na die dagen hebben rond gedwaald kon ze wel weer wat hebben om om te lachen. Ze liet een lichte grijns ontsnappen, waarna ze zich op de reu richtte en aan hem vroeg of hij met haar ging jagen. De reu liet met stomheid te zijn geslagen. Eevy grijnsde wat breder. 'Iemand van Bloody Revenge die mij vraagt om mee uit jacht te gaan? Die zag ik niet aankomen.' reageerde de reu. Eevy haalde onzichtbaar haar schouders op. "In tijden van nood moet ieder wat," reageerde ze er wat droog op. Ze zag de grijns rond zijn lippen. Hij was best naïef voor zijn doen. 'Maar sure, ik heb wel honger. Mijn naam is trouwens T-Jay.' stelde de reu zich dan ook voor. De naam ging het ene oor in en het ene oor weer uit. Dit omdat Eevy gewoon wist dat ze hem niet meer zou tegen komen zodra ze klaar met hem was. 'Dus, waar wil je heen?' vroeg de reu, waarna hij om zich heen keek.

Eevy keek hem met een lichtte grijns aan. "Ik heb verderop een kudde gezien. Daar kunnen we vast wel een hinde uit halen," zei Eevy en liep al in de richting van de kudde. Ze wenkte de reu met haar staart om haar te volgen. Naarmate ze dichterbij kwam bij de kudde, begon ze lager te lopen en ook steeds stiller. Op een goeie afstand bleef ze liggen, beschut achter een stel bosjes. Ze focuste haar blik op de kudde. Het was een grote gezonde kudde. Het zou moeilijk zijn om de goeie prooi hier uit te halen, maar het was niet onmogelijk. Zoals bij de meeste kuddes liepen de zwakkeren in het midden van de kudden, terwijl de gezonde en sterkeren de wacht hielden en ze beschermde. Zielig gedoe. Eevy keek langs de sterkeren heen en haar blik viel al snel op een drachtige hinde. Ze likte kort haar lippen. Ze richtte haar blik op de reu, wiens naam alweer was vergeten. "DieJee, jij gaat daar naar links en haalt de kudde uit elkaar, ik ga achter die drachtige hinde aan," zei Eevy en zonder om op antwoord te wachten sloop ze dichterbij de kudde. Ze ging er vanuit dat de reu zijn werk zou gaan doen, anders hadden ze beiden geen avondmaal. Ook al zou Eevy toch diegene zijn die hem uiteindelijk in haar uppie zou op peuzelen. Ze grijnsde lichtjes en wachtte totdat de reu zijn werk deed. Toen de kudde in paniek begon te raken door de reu, schoot Eevy naar voren. Ze ontweek de anderen in de kudde en focuste zich alleen maar op de drachtige hinde. Ze kwam steeds dichterbij en ondanks dat haar poten nog zeer deden was ze nog steeds heel snel. Ze deed een greep naar de hals, maar de hinde week uit naar links, waar het bos was. Precies zoals Eevy het wou. Ze zou de hinde naar het bos leiden en vervolgens het daar neer brengen. Dan zou ze die reu kwijt zijn en had ze een mooie prooi. Ze leidde de hinde verder het bos in en greep uiteindelijk weer naar de hals. Dit keer had ze beet. Zonder te aarzelen boorden haar scherpe tanden in de taaie huid en beet ze de slagader door. Bloed schoot haar bek in en het dier was mors dood. Ze liet het dier neervallen en begon er gulzig van te eten. Zonder te wachten op de reu.</sub>

Met een lichte grijns keek de wolvin, Eevy dus, hem aan. "Ik heb verderop een kudde gezien. Daar kunnen we vast wel een hinde uit halen," T-Jay knikte terwijl hij Eevy volgde. T-Jay volgde Eevy precies aangezien ze waarschijnlijk dichterbij de kudde kwamen. Uiteindelijk lagen ze in een paar bosjes en T-Jay bekeek de kudde even goed. De zwakkelingen als gewoonlijk in het midden en de sterkste er buiten. Eigenlijk maakte het toch niet veel uit. Ze rende altijd weg en zo bleven de zwakken toch ook achter? Hij moest er niet teveel over nadenken, zolang hij maar wat te eten kreeg.
"DieJee, jij gaat daar naar links en haalt de kudde uit elkaar, ik ga achter die drachtige hinde aan," Blijkbaar was zijn naam het ene oor in gegaan en het andere weer uit. Maar wat maakte het ook uit, ze zouden elkaar toch niet meer tegenkomen. T-Jay knikte dat hij het begreep en richtte snel zijn blik over de drachtige hinde voor hij wegliep om achter de kudde aan te kunnen rennen. Toen schoot er iets zijn hoofd binnen. Wie zei dat Eevy haar prooi zou delen. Misschien wel, maar aangezien ze van Bloody Revenge kwam moest hij haar echt niet zomaar vertrouwen. Nee, hij moest ook voor zichzelf vangen voor het geval dat. En anders, hoe meer hoe beter. Snel stoof hij de bosjes uit achter een hinde aanrennend. Hij lette niet op Eevy en probeerde zo hard mogelijk te rennen. Hij naderde het beest al snel en met zijn achterpoten zette hij zichzelf af terwijl zijn voorpoten de hinde vasthielden. Met zijn voorpoten probeerde hij het dier onder zich te trekken wat nog net aan lukte. Voordat T-Jay het niet meer hield vloog hij de hinde naar de nek en beet erin. Het bloed stroomde zijn keel in en het beest viel dood neer met hem ernaast. Toen hij om zich heen keek was hij alleen. De kudde was verdwenen, net zoals Eevy. Hij was er al bang voor. Beter hij had zijn eigen eten en zonder zich nog zorgen te maken begon hij te eten.

Is hierbij ons topic afgelopen? Of wilde je graag nog wat posten?