|Words: 513 |Note: We will see what T-Jay is to her >3 |Mood: Derp|

<sub>T-Jay was in haar droom geweest. Als een pup. Tenminste, dat gokte Amnesia. Ze wist niet hoeveel T-Jay wist over zijn verleden. Hij was ook zijn geheugens verloren, maar het zag er naar uit dat hij al meer over zijn verleden wist dan zij. Amnesia werd nieuwsgierig. Was dat inderdaad T-Jay in haar droom? Hadden ze in dezelfde roedel gezeten vroeger? Nee. Ze moest niet zo uit gaan op een simpele droom. Het was waarschijnlijk ook allemaal haar eigen fantasie. Maar dan toch weer. Waarom zou T-Jay dan in die droom zitten? Het was allemaal veel te verwarrend. Amnesia begreep er geen snaar van, maar wist wel dat ze nog veel meer informatie kon krijgen vanuit T-Jay. Meer dan ze had verwacht. De nieuwsgierigheid had vragen in haar kop neer gelegd. Vragen die ze wou beantwoorden. Ze keek naar T-Jay, die inmiddels naast haar was komen staan. Ze moest meer antwoorden krijgen van hem. Ze zuchtte lichtjes. Het voelde nog steeds wat beschamend om zoveel vragen te stellen, terwijl ze T-Jay nauwelijks kende, maar daarbij kende ze hem misschien al wel haar hele leven, als de droom klopte.

Ze keek T-Jay aan en vroeg aan hem wat hij nu ging doen. Amnesia had er geen moeite mee om alleen op reis te gaan, maar dan zouden de vragen in haar kop dan dus even moeten wachten. T-Jay slikte een laatste slok door, waarna hij antwoord gaf. "Ik ga ook weer op reis naar mijn verleden." Amnesia knikte kort. Hij had dus nog niet opgegeven. Hij was nog steeds op zoek. Amnesia slikte kort. Ze moest er niet aan denken om de hele tijd te zoeken naar wie ze was en wat er was gebeurd. Het liefste wou ze alles te weten komen zo snel mogelijk. Kon ze dat wel alleen doen? Misschien was het beter om iemand erbij te hebben die het vanuit een ander perspectief kon zien. "Zullen we anders voor een tijdje samen reizen? Als je wil hoor, aan jouw de keus." sprak T-Jay. Amnesia keek hem licht verbaasd aan. "Het is alsof je me gedachtes leest," zei ze voordat ze er erg in had. Toen ze besefte dat ze het hardop had gezegd keek ze kort weg, waarna ze lachte. Ze voelde zich op haar gemak bij T-Jay. "Ik zou graag mee willen reizen," antwoordde Amnesia en glimlachte naar hem. "Samen kunnen we waarschijnlijk meer ontdekken dan als we alleen zijn," Ze draaide zich om richting het bos dat grensde aan het meer. Ze deed een paar stappen richting het bos en wenkte T-Jay kort. "Kom op, we gaan opzoek naar wie we zijn!" sprak ze opgetogen en trok een kort sprintje om in het bos te komen. Ze glimlachte. Ze was blij. Het voelde vertrouwd om met T-Jay zo te zijn. Alsof ze nooit iets anders gedaan hadden. Na een stukje gelopen te hebben draaide Amnesia zich om naar T-Jay en keek ze hem aan. "Hoeveel weet jij van je vroegere vrienden, familie of roedel?" vroeg ze en keek hem aan.</sub>

|Words: 659 |Note: Dumdumduum |Mood: Confident|

_{Het was fijn met T-Jay. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was en dat ze elkaar al hun hele leven lang kende. De gedachte van de droom kwam weer voorbij, maar dit keer liet Amnesia voorbij gaan zonder er veel aandacht aan te schenken. Ze moest genieten van de plezier die ze nu kon hebben met T-Jay. Het voelde zo fijn en vertrouwd aan om door het bos te rennen, alsof ze nooit iets anders hadden gedaan. Ze kende T-Jay nog niets eens een dag en toch voelde het al aan alsof ze elkaar door en door kende. Amnesia glimlacht. Het was een heerlijk gevoel. Ze voelde zich vrij, maar al snel schonk de realiteit haar weer de gedachte. Wie was ze? En wat was er gebeurd? De twee hoofdvragen waar ze antwoorden op moest hebben. Aan die vragen zaten zijtakken die weer meerdere vragen verbonden. Zoals de vraag, kende T-Jay Amnesia al langer? Of was dit echt de eerste keer dat ze elkaar ontmoette? Wacht. Zou het misschien zo kunnen zijn dat T-Jay loog tegen Amnesia en dat hij haar eigenlijk kende? Dat hij zei dat hij haar niet kende, maar haar eigenlijk wel kende. Was T-Jay wel te vertrouwen? Amnesia stopte met rennen en keek om. Ze zag hem glimlachen. Nee. Dat was niet de glimlach van een leugenaar. Daarbij kwam dat die droom nog steeds in haar kop zat en ze er antwoord op wou. Ze moest het er maar eens over hebben met T-Jay. Ze richtte zich nu op T-Jay, die ook bij haar kwam staan. Ze vroeg aan hem wat hij wist over het verleden. Licht nieuwsgierig keek ze hem aan. "Mijn familie haatte me, ik was een schande. Waarschijnlijk dacht de hele roedel zo over me[. Daarnaast zat ik vast in een sneeuwstorm als pup-zijnde toen een vaag gestalte van een reu verscheen. En, ik ben aangevallen door een groep wolven toen ik wat ouder was. Ik geloof zo'n jaar en drie maanden." somde T-Jay op. Amnesia knikte kort. Hij wist dus al vrij veel over zijn verleden. Alleen nog geen details. Maar wat ze zoal hoorde was niet echt een rozegeur en manenschijn verhaal. Amnesia hoopte voor T-Jay dat hij nog leuke herinneringen kon vinden. Ze wou niet dat T-Jay sobberde in de negatieve kanten van zijn verleden. Dat was het leven niet waard. Ze zag hoe T-Jay huiverde. Amnesia wou hem ernaar vragen, maar T-Jay was haar voor. "En heb jij nog iets gedroomd of een visioen gehad. Of krijg jij op een andere manier ingevingen?" vroeg T-Jay haar. Amnesia keek kort wat verbaasd op. Had hij zo de informatie gekregen over zijn verleden? Door dromen en visioenen? Hoe wist hij dan dat het echt zo was gebeurd? Je moest er simpel weg op vertrouwen. Als Amnesia dat zou doen. Dan was T-Jay inderdaad een vriend van vroeger geweest. Amnesia besefte nu pas dat ze al een tijd stil was geweest en keek wat verontschuldigend op naar T-Jay, waarna ze dan antwoord gaf. "Vannacht had ik een droom van toen dat ik een pup was. De alfa van een roedel leek mij een soort test te geven. Ik moest een ijsberg op klimmen. Er was een teef die zei dat ik thuis was. De manier waarop ze het zei, leek ze op mijn moeder. Ook zag ik in mijn droom een pup tussen de wolven staan. Het leek alsof die pup belangrijk voor mij was. Als een vriend," omschreef Amnesia haar droom. Ze had die tijd naar de grond gekeken, maar keek uiteindelijk weer op. Ze keek T-Jay aan. "Ik weet niet of ik alles kan vertrouwen wat er in een droom gebeurd, maar alles leek zo echt en als ik inderdaad alles moest waarnemen, dan was jij die pup," sprak ze en keek hem licht onzeker aan. Ze had geen flauw idee hoe T-Jay hierop zou reageren. Ze hoopte maar dat het goed viel.}

|Words: 695 |Note: Sorry for the late post |Mood: Relieved|

<sub>Amnesia. Een naam die ze zelf had bedacht, maar nu voelde ze zich er al fijn. Net zoals bij T-Jay. Toch had ze daar nog wat twijfel bij. Het was inderdaad wel zo dat ze zich heel fijn voelde bij hem. Vertrouwd, alsof alles goed was, alsof het zo natuurlijk was dat ze bij elkaar waren, alsof het nooit anders was geweest. Maar hoe kon zoiets zijn? Wat was haar band met T-Jay? De enige clue die ze had daarvoor was haar droom. Een droom waar hij in voor was gekomen als een pup. Een pup die bij haar roedel hoorde. Alsof ze al die tijd vrienden waren geweest, of familie, of misschien wel meer. In ieder geval geen vijanden, dan zou ze zich niet zo voelen. Amnesia kon het niet meer voor haar houden. Ze wou de vragen uit haar kop hebben. Die waar ze misschien antwoord op kon hebben. Ze had zich omgedraaid naar T-Jay en had het hem verteld. Alles. Hoe hij in haar droom was voorgekomen en ze sprak haar gedachtes uit die ze erover had, haar vermoedens. Ze wou weten hoe hij er tegen op zag. Zonder het allemaal te vertellen kwam ze geen stap verder. Ze kon niet zomaar alles voor zich houden, dan kwam ze geen steek verder om bij haar geheugens te komen. T-Jay was misschien wel een missende link die haar goed op weg kon helpen. Als haar vermoedens waar waren, was ze al een stuk verder dan gisteren. Natuurlijk had ze gisteren nog niks, maar ze was blij dat ze al zo snel een clue had. Nu was het alleen nog maar afwachten of haar vermoedden waar was.

Ze keek op naar T-Jay, maar hij had zijn blik nu juist naar de grond geworpen. Alsof de grond bedekt met bladeren nu opeens zo bijzonder was geworden. Ze zei er niks over. Ze wist dat ze net net zo had gekeken. Ze wou weten waar hij overdacht, maar ze hield zich stil. Het enige wat ze kon doen was afwachten op wat T-Jay zou zeggen. Ze keek hem aan. "Heb jij ook het idee dat we elkaar al langer kennen dan we zelf weten." sprak T-Jay en keek op. Amnesia keek hem kort aan. Liet de woorden door haar kop heen glijden. Ja. Ja dat dacht ze inderdaad. Ze wou het hem zeggen en er verder op in gaan, maar opdat moment leek T-Jay wat te willen zeggen en besloot Amnesia zich stil te houden. "Daarnaast, ik ben je wat vergeten te vertellen. Ik had, voor onze ontmoeting, ook een droom. Over een wolvin, die bijna sprekend op jouw leek. Ik vond dat je het moest weten. Al help ik je waarschijnlijk niet echt." vertelde T-Jay. Amnesia keek hem verbaasd aan. Een wolvin die sprekend op haar leek? En T-Jay droomde erover? Ze keek kort weg. Ze zette alles op een rijtje. Zij droomde over T-Jay, maar dat leek in het verleden te zijn. Als ze dat had moeten geloven, dan waren ze inderdaad vrienden of familie. T-Jay had een droom gehad over een wolvin die sprekend op haar leek. Als ze dat ook moest geloven. Kenden ze elkaar inderdaad al langer. Nog beter. Dan hadden ze samen in dezelfde roedel gezeten en waren ze waarschijnlijk belangrijk geweest, aangezien ze elkaar zo herinnerde, ondanks de geheugenverlies. Ze keek T-Jay weer aan. "Ik denk dat we elkaar langer kennen dan we zelf weten. Nog beter gezegd. Ik denk dat we familie of goeie vrienden zijn geweest. Als we zo over elkaar dromen. Dan denk dat we belangrijk zijn geweest voor elkaar. Als ik daar vanuit moet gaan, neem ik aan dat we sneller over ons verleden te weten komen als we samen ernaar op zoek gaan," legde Amnesia uit. Ze glimlachte licht. Een gedachte schoot haar kop binnen. Nu ze zo bezig waren uit te vogelen wat ze precies waren, kon ze net zo goed nog een vraag stellen. "Hoeveel weet je over je roedel? Heb je enige teken van mij gezien in dromen of visioenen?" vroeg Amnesia. Als dat inderdaad zo was, kon ze aannemen dat haar droom de waarheid was geweest.</sub>