Met gestage passen streek Nymeria tussen dikke braamstruiken door en stapte ze op een open veld. Er hing regen in de lucht. Ze rook het. Ze hield haar kop laag bij de grond en proefde het bloed. Er was een dier gewond. Haar IJsblauwe ogen streken over het veld en zagen in de verte een roodbruin hert. Haar been was gewond. Maar dat was niet de prijs die ze zag. Een klein hertenkalf liep er vlak achter. Ze moesten vast de kudde zijn kwijt geraakt. Hijgend kwam ze overeind en volgde ze de geur. In haar hoofd maalde Nymeria of ze het kalf zou pakken of de moeder. Ze likte haar lippen hongerig af en voelde haar spieren trillen.

Eenmaal binnen de afstand dat ze de herten moeder kon pakken zette ze zich schrap. In elkaar gedoken achter een grote zwerfkei loerde ze op de moeder. De hinde had haar kop opgericht en keek met gebolde oren om zich heen. De wind streek langs Nym heen, naar achteren, geroken kon ze haar dus niet hebben. Toen de hinde haar de rug toekeerde sloeg ze toe. Ze beet zich meteen vast in het gewonde been en gebruikte haar gewicht en het element van de verassing om haar neer te krijgen. De ontweek een hoef en dook naar de keel van de hinde. Met enige moeite worstelde ze om haar neer te krijgen. Nym was niet zo'n grote wolf. Het scheelde dat de hinde niet vast op de grond kon staan door haar gewonde been.

Niet snel was het gevecht over en was het kalf verdwenen. Het stond nu in de verte te kijken en was nog enkel een stipje op Nymeria's iris. Gulzig begon ze stukken vlees van de hinde af te rukken, genietend van de smaak van verse prooi.

Karmozijnrode vlekken betekende haar borst en snoet terwijl ze genoot van het malse vlees en alles wat er in zat. Nymeria was van plan geweest om het jong ook te doden maar aangezien ze meer dan genoeg had aan gewoon de hinde zou ze hem best kunnen schaduwen tot ze weer honger kreeg. Tenzij natuurlijk iemand anders hem vóór haar pakte. Haar oren draaide naar achteren en haar kop schoot opzij toen ze de vreemdeling zag naderen. Ze trok haar mondhoeken op en ontblootte haar tanden in een bebloede grijns. "Bedankt" Ze draaide zich om en ging zo staan dat ze verdedigend voor de hinde stond. Ze was zich er van bewust dat de witte reu groter en sterker was, maar anders zou er geen lolletje afkunnen zo. "Maar, nu kun je gewoon weer oprotten vanwaar je vandaan kwam" Zei Nymeria even luchtig als hij had gedaan. "Ik wil liever mijn voedsel in stilte opeten, in stilte" Zei ze met een vreemde ondertoon. Ze sloeg haar gevederde staart in de wind en richtte zichzelf ook op in haar volle lengte.

Nymeria maakte een schamper geluid. "Dat zal wel zo zijn, mocht dat nou niet zo zijn dan zorg ik er gewoon zelf voor dat je stil word, permanent" Zei ze dreigend. Ze vond het altijd wel leuk om loze dreigementen te uitten. Ze was niet in de stemming om haar poten vies te maken aan iemand anders. Ze draaide zich weg van de reu en begon onsmakelijk aan de ingewanden van de hinde. Nymeria zei met propvolle mond en een over bebloede snuit "Met wie heb ik het genoegen?" Misschien niet zo in stilte eten. "Je ogen zijn zo rood als mijn vacht op het moment" Merkte ze plots droogjes op toen zijn blik de hare kruiste.

Nymeria kauwde op het zachte voedsel in haar bek. Ze liet zijn woorden even door haar hoofd spoken voor ze antwoord gaf. Ze slikte een grote hap door en richtte haar kop weer even zijn kant op. "Ik ben nieuw hier, maar ook weer niet" Ze likte het bloed van haar lippen en schudde haar witte kop even heen en weer toen haar oor jeukte. Ze trok een stuk van de buikwand af en begon weer te kauwen. Langzaam slikte ze hem weer door. "Jouw naam word gefluisterd rond de wolven" Begon ze op een mysterieuze toon. "Samen met de woorden Bloody Revenge" Ze liet de r lang over haar tong rollen en grinnikte toen speels alsof het al een spelletje was. Ze trok weer een lap vlees af en schrokte hem naar binnen deze keer. "Klinkt een beetje cliché .. nee, cheesy" Sarde ze hem en ze at door met haar rug naar hem toe. "Aeron is een veel originelere naam" Deelde ze hem mee, in haar nopjes met de wending dat het gesprek zou nemen.

Nymeria keek hem met een neerbuigende blik aan. Naam zei alles, volgens haar. De naam zou je visite kaartje worden. Ze wist niet veel van roedels af, maar haar moeder had haar alles geleerd wat er te leren viel als je succesvol wilde worden. Ze stopte even met eten en keek oprecht geïnteresseerd om. "Met de grond gelijk maken? Gaan jullie vechten?" Als dat zo was zou ze graag van de partij zijn! Ze wilde wel eens haar tanden in een andere wolf zetten. Dat had ze al tijden niet meer gedaan. Vechten maakte iets in je los, iets wilds. "Ik ben in om te vechten" Ze draaide zich om en liet haar maaltje even voor wat het was met gespitste oren en een vurige blik in haar azuur blauwe ogen.

Nymeria negeerde zijn sarcastische toon en keek hem enkel honend aan zonder wat te zeggen. '‘Je bent altijd welkom om je aan te sluiten bij de kant van het winnende team.’ Ze keek even naar haar poten. De prooi en de witte reu vergeten. Een roedel? Zich aansluiten bij een roedel was niet zo verkeerd. De kansen waren groot voor haar op die manier. Groter dan solitair. Dan toch .. Ze keek abrupt op toen een nieuwe stem zich bij hen voegde en een zwarte wolvin in het plaatje verscheen. 'Jij wilt meevechten? Als ik jou was zou ik dan aan onze kant vechten schat, dan ben je je leven wat zekerder, aangezien wij sowieso zullen winnen van dat hoopje stront' 'Ben benieuwd hoe schattig je het nog vind als het gebeurd' Nymeria keek zwijgend toe en ging een stukje naar achteren om weer door te vreten. '‘Als je onder de leiding wilt staan van een ukje kan je inderdaad beter naar daar gaan. Winst garandeer ik je echter bij ons' Ze slikte weer een volle mond vlees door en begon toen te lachen alsof het allemaal maar een dom spelletje was. "Leuk man! Twee wolfjes die elkaar niet mogen!" Ze likte het bloed van haar lippen. Achter die speelse toon verschool haar interesse in beide roedels en was ze serieus aan het overwegen een van de twee verzoeken te accepteren. "Ga alsjeblieft vechten dan moedig ik jullie niet aan" Zei ze quasi serieus met een zwiep van haar witte, gevederde staart. "Wat heeft jullie roedel met een betere naam mij te bieden wat het roedel met een slechtere naam mij niet kan bieden?" Vroeg ze aan de nieuwkomeling. "Ik heb niet veel op met een klein wolfje die voor alfa speelt" Zei ze toen weer, meer in het algemeen deze keer, doelend op de nog naamloze alfa van de Aeron.

Nymeria vond dat zwartje wel een goed argument had. Ondertussen dat de twee begonnen te bekvechten begon zij weer wat vlees op te schrokken. Tot nu toe had ze mentaal in haar hoofd dat de Aeron nou niet echt haar ding was. Maar het was waar wat zwartje zei. Blijkbaar hielden ze dit gebied al lang vast. De Cheesy naam roedel was hier nog maar net. 'He will grow into a strong leader, just like his father' Zei zwartje plechtig. 'An alpha who was killed by his own partner. Looks like he didn’t pay attention to those close to him, if you ask me. So he wasn't that smart or strong by that matter. So I guess, that if you wan't to join a pack where the son of that dumb ass is leading, be my guest.' Kaatste Bolt daar weer op terug. Ondertussen dat ze aan het eten was overwoog ze haar kansen. Misschien was dit een slecht idee en moest ze maar gewoon weer doorgaan met haar schrans partijtje terwijl ze Bolt en zwartje hun gang liet gaan. Ze leken beide wanhopig om de slechtste te zijn wat wel amusant was om te bekijken. Nymeria was onder de indruk van de sluiptechniek die zwartje had gedemonstreerd. Dat was iets wat ze wel wilde leren. Ik wil hun gezichten wel zien als ik bij de ene ga en dan over loop naar de ander. Dacht ze terwijl ze kauwde op een mals stuk vlees. Toen ze dat stuk vlees had doorgeslikt kwam ze overeind en haalde ze diep adem. Ze wendde zich weer tot de twee wolven. Met een serieuze blik deze keer keek ze naar de zwarte teef. "Ik hoop dat jouw kleine leider machtiger is dan hij klinkt" Zei ze waarheidsgetrouw. Ze knikte even naar Bolt. "Hoe charmant en gespierd je ook lijkt, ik denk dat ik toch maar overloop naar The Aeron. Een roedel met voordelen is wel mijn ding" Ze liep behoedzaam langs Bolt heen en ging naast zwartje staan met haar bebloede bek, kraag en borst. "Ik denk dat ik je nog wel tegen kom ooit, vrind" Zei Nymeria met een duistere ondertoon en een valse grijns om haar lippen.