Let's play, I'll make it fun.. [Open voor iedereen]

De duisternis genaamd nacht, wierp zich over de ravenzwarte teef heen. Het enige wat je zag, waren de gifgroene die je dodelijk aankeken. Een hyena achtig lachje, voordat je de klauwen genadeloos in je vel voelden zinken. Schreeuwen, huilen, krijsen, het had geen zin. De teef toonde geen genade en bleef haar klauwen en tanden in je boren. Tranen dropen naar beneden, nu je wist dat je leven voorbij. Plots hield het martelen op. Je ogen sperde zich open, niet wetend waarom ze stopte. Je keek omhoog, erg verzwakt. De gifgroene ogen keken je duivels aan, liet een beangstigende blik in de jouwe achter. De teef haar kop kwam al snel dichterbij en je was te verzwakt om weg te wijken. Een nieuw hyena achtig lachje was te horen, waarna de teef weg liep. Je achter liet om je te laten sterven in pijn. Ze werd één met de duisternis genaamd nacht, maar de bebloede snuit met de gifgroene ogen blijven voor eeuwig op je netvlies gebrand.

Takjes kraakte en in een traag tempo liep de ravenzwarte teef genaamd Killa door het dicht begroeide bos heen. Haar staart hing slap achter haar en zwiep soms eens doelloos op. Haar oren waren schuin naar achter gericht en haar gifgroene ogen twinkelde. Ze likte eens haar lippen af en proefde de heerlijk smaak van bloed op haar tong. Het was lang geleden sinds ze die smaak kon proeven. In de winter was ze nooit echt actief, tenzij er een poedel op haar pad kwam, dan maakte ze daar graag een uitzondering voor. Ze had eerder een gevecht gehad met haar broer en daar moest ze ook even van genezen. Niet dat die bastaard zoveel schade aan had gebracht, maar meer dan ze had verwacht. Natuurlijk had hij uiteindelijk opgegeven, maar ook Killa was er niet zonder verwondingen vanaf gekomen. Nu was ze weer opzoek naar iets om haar plezier mee te doen. Ze had net al een poedel neer gehaald en die late lijden in zijn eigen plas bloed. Nu was ze opzoek naar iets leuks. Ze had geen flauw idee wat. Misschien een eerste vriendschap? Of weer een vijand erbij?

Bomen maakte plaats voor een opening, waar de nacht zwarte teef zich al snel langs bewoog. Haar lichaamsbouw was klein, waardoor ze zich als een slang kon bewegen langs obstakels. Maar vergis je niet, ze was sterk. Een vervallen kasteel doemde op en ze bleef even bij de bosrand staan. Richtte haar oren op geluid, haar neus op de geuren en wierp haar blik over de omgeving heen. Er was een wolf in de buurt, maar de geur was te vaag om te zeggen of het een reu was of een teef. Killa liet het links liggen en begaf zich richting het vervallen kasteel. Ze veilig uitziende plateau. Met een soepele sprong begaf ze zich op het platteau en plantte ze haar kont er neer, wetend dat een wolf haar naderde.

Triple was al aan het genezen van zijn keel wond. Hij ging een ruïne van een toren in en liep naar boven toe hij moest wennen aan het donker. Elke traptrede die hij aanraakte kwamen barsten in te zitten of stukken steen die afbrokkelden en de diepte in vielen en na een lange tijd een zacht geluid te horen waarbij stenen uiteensprongen. Toen hij eenmaal boven was streek de wind langs zijn as zwarte lange vacht waardoor zijn vacht begon te golven. Hij rook een wolvengeur, te vaag om iets aan op te merken. Hopelijk was het goed nieuws want hij verveelde zich dood. Hij keek naar beneden en zag iets zwarts. Hij sloot zijn ogen en opende ze weer en het was weg. Hallucineerde hij nou? Hoe kon dat dan? Zijn wond is dicht. Hij weet het weer, zijn honger zorgde er misschien voor. Maar stiekem wist hij het niet zeker. Hij zou wel straks iets te eten vangen. De 2 jaren en 6 maanden jonge zwarte reu liep de trap af en elke keer als hij een stapje naar voren zetten brokkelde er weer iets achter hem, alsof iets achter hem aanzat. Hij liep verder en toen hij beneden was moest hij even aan de zon wennen aangezien er maar weinig licht scheen in deze toren. Hij rook de geur nu beter.

De kleine bruine pup lag opgekruld in de hoogste kamer van een van de torens, verscholen in een hoekje. Hij was al even zijn broer kwijt, maar hij vond de rust wel prettig. Zei hij tenminste. Eerlijk gezegd miste hij zijn broer ontzettend, zijn broer was het enige dat hem nog een beetje aan thuis verbond. Maar zijn broer kwam wel weer terug, dat wist hij zeker.
Hij had het kasteel al helemaal verkend, kende alle hoeken en gaten. Hij paradeerde rond de gangen alsof het zijn eigendom was. Het was dan ook zíjn kasteel, wat zijn broertje ook zei. Damian kon de pot op, hij was hier de koning.
Zijn groene ogen opende toen hij geluid hoorde. Hij rekte zich uit, gaapte, en keek geïrriteerd om zich heen. Wie waagde het om zijne koninklijke hoogheid te wekken? Het duurde even voordat zijn ogen waren gewend aan het donker, maar toen ze eenmaal vormen konden onderscheiden, zag hij nog net een zwarte reu de toren verlaten.
Als de echte jager die hij was stond hij in een ruk op, en sloop hij achter de reu aan. Wie waagde het in zijn kasteel rond te lopen, alsof het niets was? Hij zou die reu wel eens een poepie laten ruiken.
Hij zorgde ervoor dat hij alleen maar in de schaduwen liep, wat niet zo moeilijk was, want bijna alle plekken waren donker. Het enige licht dat door de ramen naar binnen scheen, was het maanlicht. Naarmate hij de reu verder volgde, merkte hij ook een andere geur op, er was hier nog een wolf. Een lichte flikkering speelde door zijn ogen. Wat moesten al die wolven hier? Die vervelende stinkende wolven moesten uit zijn gebied blijven. En dat zou hij ze vertellen ook.
Hij volgde de reu naar buiten. Nu werd het risico groter. De maan verlichtte het gebied wat vroeger waarschijnlijk de tuin was geweest, en er waren steeds minder schaduwrijke plekken. Hij moest nu wat meer risico's nemen, terwijl hij van rotsschaduw naar rotsschaduw ging. Steeds maar voor een paar seconde zichtbaar. Toen de reu en de teef niet ver meer van elkaar verwijderd waren, en hij er ongeveer tussenin stond, sprong hij op een rots. 'Jullie hebben precies drie seconde om je uit de voeten te maken. Dit is mijn kasteel, en jullie moeten maken dat jullie wegkomen!' zei hij te stoer, gezien het feit dat hij niet eens tot de knieën kwam van beide wolven. Maakte hem niks uit, hij leidde ernstig aan megalomanie. Zijn blik stond kil, daar had hij op geoefend. Hij wist dat hij dan erg intimiderend overkwam. Maar zijn staart verraadde dat voor hem dit alles eigenlijk een spel was. Het kwispelde vrolijk heen en weer. 'Ik zie jullie nog geen aanstalten maken...' zei hij dreigend.

Killa zat 'rustig' op haar plateau van het kasteel. De maan scheen helder boven aan de lucht en zorgde ervoor dat haar pels een onheilse gloed over zich heen kreeg. Ook haar ogen fonkelde gevaarlijk op. Soms liet ze haar nagels een snerend over de stenen gaan en liet zo een snerpend geluid achter wat een rilling over je rug liet gaan. De wolf die ze eerder had gehoord kwam steeds dichterbij. Naarmate de wolf dichterbij kon Killa dan ook ruiken dat het een reu. Ze draaide haar kop een kwartslag, zodat ze in zijn richting keek. Al snel doemde een zwarte reu met rode ogen op uit de duisternis genaamd nacht. Killa grijnsde licht sluw. Ze wou haar aanstalten maken en naar hem toe lopen, maar toen viel haar blik op een klein bolletje vacht dat op een steen was gesprongen. 'Jullie hebben precies drie seconde om je uit de voeten te maken. Dit is mijn kasteel, en jullie moeten maken dat jullie wegkomen!' zei het balletje vacht. Nu Killa beter keek veranderde het balletje vacht dan in klein ongedierte, oftewel een pup. Killa deed even kort alsof ze moest overgeven. 'Ik zie jullie nog geen aanstalten maken...' ging de pup dreigend verder. Killa keek hem even met een lege blik aan, waarna ze dichter naar de steen bewoog. Ze zou hem wel even bang maken. Haar kop hing laag, maar niet onderdanig, dat zag je aan de sluwe grijns rond haar lippen. Haar bovenlip ging iets naar boven en een rij vlijmscherpe tanden waren te zien. Op een meter afstand van de steen bleef ze staan. Ze boorde haar gifgroene ogen in die van de pup. Ze keek hem aan met een creepy glimlach, waarna ze in een hyena achtige lach uitbarstte. Haar kop viel naar achter in haar nek. Zo plotseling als het was begonnen zo abrupt stopte ze ook weer. Ze keek de pup aan en likte haar lippen eens. Haar ogen rolde naar achter en lieten wit ooglid zien, terwijl ze meerdere stappen dichterbij zette. Voor de pup liet ze haar gifgroene ogen weer tevoorschijn komen en keek ze hem doordringend aan. Haar oren draaide alle kanten op, terwijl ze haar tanden nu helemaal ontbloot had. "Ik was altijd al benieuwd hoe een balletje vacht zou smaken..," sprak Killa zacht met een stem die klonk naar kraaiengezang. Ze beet de pup even toe, waarna ze zich neer liet ploffen op de grond en als een pup naar achter rolde. Tegelijkertijd barstte ze ook weer uit in een hyena lach. Plots kwam de geur van de reu haar neus in. De geur kwam bekend voor, maar ze kon het niet plaatsen. Killa sprong met een soepele sprong weer op en keek de pup nog eens, waarna haar blik eindigde op de reu. "En wat voor schepsel ben jij? Een grote bal vacht?" Opnieuw baste Killa los in de angstaanjagende lach.

Triple keek vanaf zijn ooghoeken naar achter want hij rook nog een geur. Hij zag een pup hem achterna sluipen, dat helpt niet altijd. Ik heb ook en neus dacht Triple. Verder kon je hem nog gewoon in de schaduwen zien omdat hij niet een zwarte wacht had. Pups hebben nog veel te leren maar deze pup leek wel iets te hebben dat leek op moedig. Niet bang zijn om bij grotere onbekende wolven in de buurt te komen. Deze pup kwam niet eens tot de knieën van Triple. Integendeel tot Triple in zijn leven als pup vermeed hij elke gevecht omdat hij bang was als hij gewond zou raken of zou worden gedood.
Deze pup zou hij wel eens flink laten schrikken. Triple kwam op een plek dat de tuin moest zijn geweest. Overal groeide onkruid in plaats van mooie rozen of andere bloemen. De maan scheen veel maanlicht, op de open plek. De pup moest zich sneller verplaatsen en in minder dan een seconde niet weer in de volgende schaduw zitten. Maar deze pup deed er een paar seconde over. Hij zou dan allang kunnen zijn opgemerkt.
De pup haalde hem in en liep een stukje verder. Nu had de pup zichzelf als het ware verraden. Nou zou de zwarte reu de pup laten schrikken. Maar dat bewaarde hij. De eerste wolvengeur die hij rook kwam nu ook veel dichterbij. Dit was misschien een fout dat de pup fataal kon zijn want misschien had de andere wolf het niet zo gezind op pups en kon zij deze pup vermoorden. Wat Triple natuurlijk niet zou toestaan. Hij sprong nu op een rots en begon al met een waarschuwing, dit zal heel interessant worden. 'Jullie hebben precies drie seconde om je uit de voeten te maken. Dit is mijn kasteel, en jullie moeten maken dat jullie wegkomen!' zei de pup te stoer zodat je wist dat dit gespeeld was. Deze pup moest toch zeker weten dat hij alleen tot de knieën van triple kwam. De blik stond kil, zo kil dat je niet wist of dit ook gespeeld kon zijn of niet. Maar zijn staart kwispelde vrolijk op en neer als de kers op de taart. Dat was dus ook gespeeld. 'Ik zie jullie nog geen aanstalten maken...' zei hij dreigend.
Triple keek op naar de pup met zijn bloedrode ogen, dit zou een goed gespeelde scene kunnen worden. 'Ik ga al...' zei Triple met tegenzin en met een gebogen kop en zijn staart tussen zijn benen. Hij verdween de duisternis in, en kwart rondje om het kasteel, waar ook een poort stond. Als hij het nu goed had stond hij nu achter de pup. Dus hij rende de poort in en de gangen door en toen hij een klein stukje van de tuin was verwijderd sloop hij. De andere wolvengeur was nu nog sterker. Dus de andere wolf een teef om eerlijk te zijn stond een kwart slag van hem vandaan. "Ik was altijd al benieuwd hoe een balletje vacht zou smaken..," sprak de zwarte teef met gifgroene ogen zacht met een stem die klonk naar kraaiengezang. Ze beet de pup toe en terwijl ze als een pup op de grond plofte en naar achteren rolde kwam Triple in actie. Hij koos schrikken voor oppassen maar dit zou sowieso niet goed aflopen dus hij sloop stilletjes door het maanlicht en hij sloop de steen op. Hij zette zijn kille blik op maar het verschil tussen hem en de pup was dat hij niet met zijn staart kwispelde. Hij tikte op de schouder van de pup. 'Zou je zo vriendelijk zijn om deze rots te verlaten. zei hij kil. 'Nee grapje. Maar je moet echt wel werken aan je gespeelde blikken, sluipen en vooral opletten want ik kon je zo doden. zei hij daarna rustig. Daarna vestigde hij zijn blik op de zwarte teef, zij keek ook naar hem. De geur kwam bekend voor. Bloedrood tegen gifgroen keken elkaar aan. "En wat voor schepsel ben jij? Een grote bal vacht?" Opnieuw baste de zwarte teef los in een angstaanjagende lach. Maar dat maakte hem niet bang. 'Dit hoopje vacht kan anders wel een ass kicken.' zei Triple toen hij voor de pup ging staan. Wacht, is dit niet die Psycho die is verbannen uit de Uchiha clan? Nee dat kon toch niet?

De reu luisterde naar zijn waarschuwing. Een sluw lachje kwam op Damon's gezicht. Net goed! De teef kwam zijn kant op gelopen. maar aan haar lichaamshouding te zien, kwam ze niet om haar excuses aan te bieden. Toch hief Damon verwoed zijn hoofd op, niet van plan om enige angst te laten zien. Tot ze haar tanden liet zien, toen begon hij toch iets minder zeker van zijn zaak te zijn. Een meter voor zijn steen bleef ze stilstaan. Haar ogen waren in het duister identiek aan zijn ogen, maar in het zonlicht zou duidelijk worden dat de zijne iets lichter waren. Zomaar uit het niets begon ze te lachen. Zijn oortjes gingen naar achteren en hij deinsde iets achteruit. Hij had geen flauw idee wat hij met deze teef aanmoest. Ze was gek! Zijn vacht ging omhoog, maar meer uit angst. Zonder dat hij het door had ging zijn staart tussen z'n benen, en maakte hij zich wat kleiner. De lach stopte, en even dacht hij dat alles voorbij was. Dat het gewoon een eenmalig iets was. Maar dat was het niet. De teef kwam meer naar voren, haar ogen niets anders dan witte vlekken. Terwijl zij naar voren ging, deinsde hij naar achteren. Maar al snel voelde zijn voetjes het einde van de rots. Hij kon niet meer naar achteren.
In een flauwe poging om nog stoer te lijken, liet hij zijn kleine melktandjes zien. Hij lag nu haast op de grond, verstijfd van angst. Zoiets had hij nog nooit meegemaakt. En hij wenste dat hij hier zo ver mogelijk vandaan was. Hij hoefde dat stomme kasteel niet meer.
'Ik smaak niet zo lekker hoor,' zei hij zachtjes, hopend dat ze hem niet echt zou opeten. Want ze zag er uit alsof ze hem zo zou kunnen opeten. Normaal was hij stoer en dapper, normaal had hij een onwijs grote mond, maar daar was nu niks van te zien. Ze was onvoorspelbaar. Normale wolven zouden hem nooit opeten, dat wist hij, maar haar zag hij er wel voor aan. En dat maakte hem banger dan ooit.
Toen ze naar hem grauwde, deinsde hij nog meer achteruit, even vergeten dat er geen rots meer achter hem was. Hij tuimelde de rots af, en met een 'oef' belandde hij op de grond. Hij verstopte zich achter de rots, en keek snel de hoek om. Nog net aan zag hij de teef rollen. Wat was er mis met haar? Voor de tweede keer klonk die akelige lach. Het brandde haast in zijn oren. Ze was compleet labiel, haar capricieus zorgde ervoor dat hij liever niet meer met haar in aanraking wilde komen. Hij sprong haast een meter in de lucht toen hij ineens een tik op zijn schouder voelde. Nu maakte alle angst plaats voor schaamte. Waar was hij mee bezig? Dit was hij niet, hij hoorde op te letten, hij hoorde zijn hele omgeving in de gaten te houden. Liet hij zich nou echt bang maken door zo'n gekke teef? Hij wist zeker dat Damian haar gewoon had aangevallen. Als Damian dat kon, kon hij het ook! 'Je had me helemaal niet kunnen doden! Ik zag je al van verre aankomen!' loog hij, en het klonk nog geloofwaardig ook. Het enige probleem was dat hij zijn stem nog niet helemaal onder controle had, het trilde nog een beetje.
Hij was opgelucht toen de teef haar aandacht vestigde op de reu. Hij twijfelde of hij gewoon weg moest rennen, maar hoe bang hij ook was, hij was nog steeds niet laf. Hij zou niet zomaar voor haar weggaan! Zijn moed begon al iets meer terug te komen, nu de teef hem niet meer zo belangrijk leek te vinden. Maar toch kreeg hij zichzelf nog niet zo ver om achter de steen vandaan te komen. Maar toen de reu zei dat hij ass'en kon kicken, kwam hij achter de steen vandaan. 'En ik ook!' Hij had gelijk spijt van zijn woorden, maar hij was blij dat hij zijn lef weer had gevonden.

~ Het klopt nu niet helemaal, want had me post al gemaakt voordat Triple had gereageerd, dus heb wat wijzigen aangebracht, maar het is nog niet helemaal goed ~

Ze had de pup heerlijk de stuipen het lijf gejaagd. De pup was overdondert van de steen afgevallen, terwijl de andere reu heerlijk mee speelde met de pup zijn gedrag. Alsof ze beiden nog zo klein waren. Killa moest grijnzen bij die gedachtes, maar daarmee was het circus nog niet af gelopen. Dit keer besloot de reu om de pup de stuipen op het lijf te jagen. Opnieuw schaterde Killa het uit. Dit was onbetaalbaar, ook al was zij waarschijnlijk de enige die de humor er van in zag. 'Je had me helemaal niet kunnen doden! Ik zag je al van verre aankomen!' sprak de pup moedig maar zijn trillende stem verraadde hem. Killa grinnikte opnieuw. Ze wou erop reageren, maar toen kwam de reu weer in zicht. Een reu die een bekende geur met zich mee droeg, maar een geur die Killa niet plaatsen en aangezien ze geen 'goeie' bekende had, hoefde ze dat ook niet te weten. Net zo moedig als de pup van eerder ging de reu voor de pup staan. "En wat voor schepsel ben jij? Een grote bal vacht?" vroeg Killa met een spottende toon en grijnsde opnieuw. Ze ging staan en boorde haar nagels in de grond. 'Dit hoopje vacht kan anders wel een ass kicken.' zei de reu. Killa lachte kort, waarna ze haar kop wat verlaagde en een sluwe grijns rond haar mond verscheen. "Poeh poeh, je bent wel een stuk moediger dan dat bolletje vacht achter je," reageerde Killa er droogjes op. 'En ik ook!' Killa's oren flikkerde van het geluid. Ze verlaagde haar kop nog wat meer en boorde haar gifgroene ogen in die van de pup. "I'd like to see that," sprak Killa zacht met een snerende stem. In tegenstelling tot de meeste wolven, maakte zij geen verschil tussen pup of volwassenen. Als je het bloed onder haar nagels vandaan kon trekken, dan kon je haar 'psycho' krijgen. Killa likte haar lippen en hief haar kop wat meer, zodat ze de reu nu aankeek. Zonder dat ze het wou, had ze de geur al geplaatst. "Triple H," sprak ze de naam van één van haar roedelleden uit. Ze grinnikte. "Ongelooflijk, dat jij nog niet met je staat tussen je poten bent weg gelopen," sprak Killa en deed een stap dichterbij en bracht haar bek naar zijn oor. "It can be very dangerous here," fluisterde ze met een grijns, waarna ze plots nog eens beet richting de pup. Opnieuw schaterde ze het uit, waarna ze de beiden bolletjes vacht aankeek. "You guys, should find a place to hide, because the real Psycho is yet to come out," sprak Killa op een angstaanjagende toon.

'Dit hoopje vacht kan anders wel een ass kicken.' zei de Triple. De wolvin lachte kort, waarna ze haar kop verlaagde en er een sluwe grijns tevoorschijn kwam. Wat viel er te lachen? Geloofde de zwarte wolvin hem niet? Dan moest zij eens goed gaan opletten."Poeh poeh, je bent wel een stuk moediger dan dat bolletje vacht achter je," zei de zwarte teef droogjes. Triple verdedigde de pup. 'In verhouding toen ik nog een pup was is hij wel een stuk moediger dan mij.' De zwarte wolvin begreep er toch helemaal niets van. Wat moest zij nou van zijn verleden weten? 'En ik ook!' zei de pup. Hij had zijn lef weer gevonden, dat Triple toen hij nog een pup was nooit kon vinden. "I'd like to see that," sprak de wolvin zacht met een snerende stem. Toen ging Triple precies voor de pup staan. 'Dan moet je eerst langs mij.' zei hij op een kalme toon. Hij liet geen teken van agressiviteit zijn of van een angsthaas. Zijn ogen stonden leeg. De wolvin hief haar kop en Triple kon haar nu duidelijker zien. Dit was zijn verstootte zusje van de Uchiha Clan omdat zij Psycho was. "Triple H," De zwarte reu gaf een knikje. 'Killa.' zei hij nog steeds kalm. Zij had het dus ook gered of was ze niet door Serigala getrokken? Misschien via WolfStory een boog genomen en hierin vertrokken? Triple werd verstoord uit zijn gedachte toen Killa grinnikte. "Ongelooflijk, dat jij nog niet met je staart tussen je poten bent weg gelopen," Ze zette een stap dichterbij en bracht haar muil naar zijn oor. Hij bewoog geen spier. "It can be very dangerous here," zei ze terwijl er een grijns op haar muil tevoorschijn kwam. Haar adem stonk naar bloed. Ze beet alweer richting de pup. Ze schaterde haar kraaigezang weer. "You guys, should find a place to hide, because the real Psycho is yet to come out," sprak ze op een angstaanjagende toon. Triple sloeg haar met zijn poot tegend de zijkant van haar bek. Dat is hoe ze bij de Uchiha Clan iemand wakker probeerde te schudden. 'Word wakker Killa, je weet dat je niet voor niets bent verstoten. Dat weet jij maar al te goed.' zei hij. 'Verder de pup mag zich verstoppen maar ik zal op je jagen als hij bloed verliest door jou. Net als hoe een hond op een kat jaagt terwijl de kat op een muis jaagt. Je kon niks in Triples ogen lezen, alsof er een muur voor zijn ogen zaten, dat je er niet doorheen kon kijken.

De kleine pup keek iets wat beteuterd toen de teef voor de tweede keer begon te lachen. Ze lachte hem uit, en dat kon hij niet hebben. Als zijn vader hem zo had gezien, bang tegen een steen aangedrukt, dan had hij zich ontzettend geschaamd. Waarschijnlijk hem zelfs op staande voet onterft. Met dat in gedachten, begon Damon's houding langzamerhand te veranderen. Hij lag niet meer laag bij de grond, maar stond nu gewoon rechtovereind. Zijn haren bleven overeind staan, maar nu door woede. Het enige wat nog aan zijn houding ontbrak, was zijn staart hoog in de lucht; zijn staart bleef zielig tussen zijn benen zitten.
Toen ze hem een bolletje vacht noemde, en nog erger, niet dapper, gromde hij zachtjes. het was een lage grom, ingehouden, want hij wist dat als hij hard zou proberen te grommen, dat zijn stem zou overslaan. Nu klonk het tenminste nog een beetje dreigend. 'Makkelijk praten voor iemand die drie keer zo groot is. Je bent zo dapper hoor, daar hoog in de lucht.' De pup rolde met zijn ogen. Hij wist dat hij niet zo moest reageren, maar de reu scheen hem te beschermen. Hij zei zelfs dat Damon dapperder was dan hij was op die leeftijd, en het werd duidelijk dat als de teef Damon wilde grijpen, de reu haar zou tegenhouden. Dus daarom dacht Damon dat hij het zich wel kon permitteren om een grote mond te hebben.
Maar toen de twee wolven elkaar schijnbaar leken te kennen, zakte Damon's moed alweer naar zijn schoenen. Zouden ze nu met z'n tweeën tegen hem gaan? Dan had hij geen schijn van kans. Maar al snel werd het Damon duidelijk dat ze geen geweldige relatie met elkaar hadden. ' you guys should find a place to hide, because the real Psycho is yet to come out' dreigde de teef. 'Is psycho een compliment? Ben je er trots op?' vroeg hij aan de teef. Hij zou psycho toch echt niet positief opvatten. Wilde die teef psycho zijn? Nou, aan haar gedrag te zien wilde ze dat maar al te graag. Je moest wel erg psycho zijn als je graag een psycho wilde zijn.
Dat de reu hem zou behoeden voor gevaar als de teef hem zou aanvallen werd nu nog eens bevestigd. Triple zou hem beschermen zodra Killa hem zou proberen aan te vallen. Toch vond hij het niet fijn dat hij in iemands bescherming moest staan. Hij wilde Killa zelf aanvallen, neerhalen, haar bloed proeven. Maar voor nu was de assistentie wel fijn.

Het kleine bolletje vacht achter Triple wel goed geïrriteerd te zijn. Het liet Killa grijnzen al helemaal toen het zei: 'Makkelijk praten voor iemand die drie keer zo groot is. Je bent zo dapper hoor, daar hoog in de lucht.' Ze kon het maar moeilijk inhouden. Als die Triple er niet voor stond wist ze zeker dat die pup al weg was gevlucht. Het was té hilarisch voor woorden. Beiden leken zo o zo dapper. 'Is psycho een compliment? Ben je er trots op?' vroeg de pup. Killa grijnsde wat breder en wou er antwoord op geven, maar precies op dat moment zag ze via haar ooghoek een poot op haar afkomen. Ze ontweek de poot met gemak. Ze was niet meer diegene die wakker werd gemaakt een klap in het gezicht. Dat zou Triple toch wel moeten weten? O wacht. Nee. Hij was net zo zwak geweest als haar andere broers en zussen. Zwakke wezens. 'Word wakker Killa, je weet dat je niet voor niets bent verstoten. Dat weet jij maar al te goed.' begon Triple met zijn heldhaftige speech. 'Verder de pup mag zich verstoppen maar ik zal op je jagen als hij bloed verliest door jou. Net als hoe een hond op een kat jaagt terwijl de kat op een muis jaagt.' eindigde Triple zijn speech. Killa had onder tussen haar kont neer geplant op het koude gesteente en keek hem licht verveeld. "Are you done? Because I'm almost gonna die from boredom," reageerd Killa er droogjes op. "First thing first, I don't care why I got abonded from the family," begon Killa en richtte haar blik weer op de pup. "and being Psycho.. Is something only really really psycho wolves can do," legde Killa uit met een overdreven stem, alsof ze de pup probeerde te leren praten. Killa grinnikte, waarna haar aandacht weer naar Triple ging. "And again. I don't care what you're gonna do. Lil bro. I won't play your cat and mouse game. I'm not some piece of your chess game. I am te player of your life. I could just fill in your empty pieces in your heart. I could make you bleed without touching you. And I'm not lieing, and you know that," Killa duidde hierop een roedel lid die ze vroeger helemaal gek had gemaakt met haar gedrag. De arme wolf had gesmeekt om haar te laten stoppen en had uiteindelijk één van zijn ogen eruit gehaald om het niet meer te hoeven zien. Het was echt hilarisch om te zien. Killa stond op. "And I don't care if I fight my brother or a lil puppy. In my eyes they're both as weak," sprak Killa en met die woorden ontblootte ze haar tanden en sprong ze op Triple. Haar nagels klauwden zich in zijn vacht en haar tanden boorde zich in zijn huid. Ze moest langs Triple heen om de pup te krijgen? It's a deal.

Triple voelde hoe klauwen en tanden door zijn huid gingen. 'Pup vlucht nu!' Triple gooide Killa van zich af. 'Jij, ondankbare hond. We gaven je onderdak je ging zelf vechten met die wolf.' Triple ontblootte ook zijn vreselijke lange tanden en zijn zwarte klauwen kwamen ook tevoorschijn. 'Ik verlos je uit je zielige lijden.' zei hij en het volgende moment haalde hij uit met zijn voorpoot en plantte die diep in haar borstkas maar niet zo diep dat ze zich eraan zou doodbloeden. Het begon te regenen, te waaien, te onweren. Hij beukte haar hard tegen een punt van de rots. Dan had hij de tijd om de pup in veiligheid te brengen. Hij nam hem in zijn bek en rende ermee de hallen door naar de uitgang van het kasteel. Om het hoekje zette hij hem neer en rolde hij hem in de modder. 'Sorry als je dit heel erg stom vind maar zo masker je je geur. Dat was misschien het laatste wat hij zou zeggen dat nut had. Blijf hier en wacht tot ik kom als ik heel lang wegblijf moet jij samen met je medereizigers als je die hebt vluchten.' Met die woorden verdween hij de duisternis in, nog één laatste blik op de pup voor de zekerheid voordat hij hem nooit meer kon zien. Voordat hij nooit meer iemand kon zien. Hij sprintte terug naar de tuinen stond stil totdat Killa wakker zou worden uit haar bewusteloosheid. Iemand vermoorden die zich niet kon beschermen was laf. Dan was je gewoon laag voor de Uchiha Clan, de beste voorbeeld die je kon nemen was Killa. Geen één verwonding zou zijn lichaam tegenhouden om op te staan geen één....

En met de klap van Triple begon het gevecht tussen de twee volwassen wolven. Even staarde hij er gebiologeerd naar, hij had maar zelden gevechten gezien in zijn leven. Maar met de woorden van Triple werd de ernst van de situatie duidelijk. 'Pup vlucht nu' Hij liet zich niet rondcommanderen, door niemand niet. Ook al was het waarschijnlijk beter voor hem als hij het advies zou opvolgen. Maar hij was koppig, en had geen zin om in het heetst van de strijd het slagveld te moeten verlaten. In plaats daarvan sprong hij weer op een van de rotsen. Misschien kon hij vanaf daar wel in het gevecht springen.
Woorden kaatste heen en weer, Damon luisterde er uiteindelijk maar amper naar. Totdat de teef zich naar hem keerde. '"and being Psycho.. Is something only really really psycho wolves can do," Het was niet eens wat ze zei, maar hoe ze het zei. Alsof hij niks snapte. Nog wat woorden kwamen uit haar bek, maar het kon hem niks meer schelen. Toch ving hij de laatste woorden op. Dus hij was zwak? Oh die teef, hij wilde haar schoppen en bijten! Maar voordat hij iets ongelooflijks doms kon gaan doen, iets wat hij voor de rest van zijn leven zou bezuren, nam de reu hem mee. Hij merkte dat het weer hevig was omgeslagen, alsof ze zijn stemming volgde. Want diep van binnen onweerde het in hem.
Hij stribbelde tegen, maar hij kreeg het niet voor elkaar om uit de bek te wurmen. 'Laat me los! Ik zou die stomme trien wel eens laten zien wie hier de echte psycho is!' schreeuwde hij heldhaftig. Even leek het alsof de reu echt naar hem luisterde, maar hij werd alleen maar neergezet om daarna kopje onder te gaan in de modder. 'Gadverdamme! Waar was dat voor nodig? proeste hij, terwijl hij de reu kwaad aankeek. Hij had misschien net wel zijn leven gered, maar zo zag Damon het niet. Hij wilde helemaal niet zijn geur maskeren, liet die teef maar komen. Hij en Damian zouden haar makkelijk aankunnen.
'Blijf hier en wacht tot ik kom als ik heel lang wegblijf moet jij samen met je medereizigers als je die hebt vluchten.' Vluchten? Ammehoela. Hij kende dit hele kasteel uit zijn hoofd, en wist waar hij het beste uitzicht had op het gevecht. Bedekt onder modder rende hij het kasteel door, op zoek naar de plek die hij in zijn hoofd had. Eenmaal aangekomen plantte hij zijn kont op de stenen, en genoot van de show.

'Pup vlucht nu!' schreeuwde Triple naar het bolletje vacht dat van de show leek te genieten. Vervolgens deed Triple om Killa van zich af te schoppen. Met een simpele draai ontweek ze de poten, maar liet ze hem los. Ze zou hem wel moedig zijn voor de pup. 'Jij, ondankbare hond. We gaven je onderdak je ging zelf vechten met die wolf.' sprak Triple nu, niet echt kalm. Killa grinnikte. Ze had hem precies waar ze hem wou hebben. Ze registreerde zijn woorden niet eens. Alleen de stemming die hij had. Het gaf haar die adrenaline die zeg nodig had om goed te presteren. "Ah please, I was abonded when I was six months old. I grow up on my own. Should I really care about some wolves that didn't even knew I excisted?" kaatste Killa terug en keek amusant toe hoe de scherpe tanden en klauwen tevoorschijn kwamen. Haar staart begon er haast spontaan van te kwispelen. Eindelijk ging ze het bloed van een wolf weer proeven. Eindelijk. 'Ik verlos je uit je zielige lijden.' En met die woorden haalde hij uit naar haar borstkas. Het ena gevoeligste plek van de wolf. Killa dacht daar jammer genoeg anders over. Ze liet echt niet zijn mooie klauwen in haar vacht zinken. Ze was snel op haar slanke poten. Ontwijken was voor haar geen probleem. Ze hoefde alleen maar dichtbij te komen. Killa ontweek de maaiende arm en wou zich inzetten voor de tegen aanval, maar opnieuw sloeg Triple toe. Killa moest toegeven dat Triple beter was geworden in vechten. Normaal zou hij wachten op de ander, nu was het allemaal nemen nemen en nog eens nemen. Kennelijk hij door te helpen dat één maaiende poot het niet ging doen, dus bracht hij zijn hele lichaam maar in de strijd en beukte hij haar tegen een steen aan. Tenminste. Dat was zijn doel. Killa las zijn bewegingen. Ze was niet zo lomp om niet te weten wat ze moest doen. Ze sprong omhoog en belandde op zijn rug. Haar klauwen boorde zich in zijn huid en haar tanden hadden ook veel plezier met zijn huid. Echter hield ze die tegenaanval niet lang. Ze sprong weer van hem af. Triple greep de pup en liep ermee weg. Killa keek ze even fronsend achterna. Dat was het? Liep hij nu gewoon weg om die pup te beschermen? Alsof ze zo'n klein bolletje wol pijn zou gaan doen. Ze grijnsde lichtjes. Echt. Niemand kende haar. Ze rolde kort met haar ogen. Ze plantte haar kont neer op de grond en wachtte af. Ze begon haar klauwen wat schoon te likken. De smaak van opgedroogd bloed kwam in haar bek en ze hunkerde naar meer. Triple zou toch niet zo maar weg gaan? Toch? Killa begon het bijna spijtig te vinden, totdat Triple op nieuw weer verscheen. Killa sprong op, met een grijns op haar snuit. "Huray, the fun is not over yet," sprak Killa oprecht blij met dat ze nog meer kon vechten. Kennelijk had hij de pup ergens heen gebracht om hem veilig te houden. Toch zag Killa een bolletje wol in één van de vele ramen bewegen. Ze zou er niet op reageren. Van dit gevecht zou de pup later nog veel leren. Het leek erop dat Triple Killa nu wel de eer gaf om een tegen aanval te doen. Met angstaanjagende grom stortte ze zich weer op Triple. Haar bek reek uit naar zijn hals om daar vervolgens haar tanden in te boren. Haar klauwen probeerde een houvast te houden in de huid van Triple. Haar ogen stonden hongerig naar bloed. Ze zou niet stoppen of los laten. Bloed zou ze proeven. Het was té lang geleden sinds het bloed van familie had geproefd.

Triple sloeg Killa opgesperde mond weg met zijn scherpe klauwen die hij altijd aan een steen sleep. Hij dook weg voor haar klauw en hij gooide zijn gewicht op haar totdat hij boven haar stond. Ze kon nu geen kant meer op, waar zou Triple bijten? Hij vond de rechter voorpoot een goed idee en beet erin, na drie seconde liet hij los en hij stak zijn klauw er heel diep in. Zijn andere klauw boorde hij in haar zij. 'Taste your own blood biatch.' Hij haalde zijn poot uit haar zij en gaf haar een enorme klap tegen de schedel waardoor er een wond ontstond op haar wang. Hij verdiepte zijn klauw nog verder in haar poot en liet daarna los. Hij sprong van haar af. Zijn rug deed vreselijk zeer. Maar hij moest het er maar mee doen. Zou zijn vader dit toelaten? Je zus vermoorden? Natuurlijk. Zij was een Psycho en werd verstoten. Hij zag de pup door de gangen lopen. Kon hij niet even wachten. Damn it. Het onweer werd heviger. Hell yeah. Triple hield van onweer. Op de één of andere manier kwamen er allemaal bliksemschichten in de tuin. Triples ogen stonden kil. Maar je kon er niks doms in lezen. 'Jij kon het maken tot een volwaardige krijger maar kijk is, je veranderde goddamn it in een psycho. Waarom? Dacht je dat je zo mensen het stuipen op het lijf jaagt? Dan heb je het mis. Wil je bloed. Je hebt prooi genoeg bitch. Wil je wolvenbloed? Taste your own blood.' Terwijl hij zijn nagels over de grond liet schuren.

Op zijn dooie gemakje wandelde een robuuste zwarte reu door de ruïnes. Hij had net het nieuws vernomen dat Kearn, zijn consigliere, de bosbrand niet had overleefd. De reu was in een rotstemming. Momenteel zou hij alles wat hij tussen zijn tanden zou krijgen kunnen verscheuren. Hij kon zich amper voorstellen hoe het voor Shaylee moest voelen. Zij had immers haar vader nog zien liggen, half aan het opbranden door vlammen.. Wild schudde hij met zijn kop, om het beeld kwijt te raken. Kearn was een geweldig strijder, en hij wilde hem herinneren in al zijn kracht, niet zijn zwakste moment.

Een beetje het gebied verkennen om te kalmeren, had een goed idee geleken. Tot het -alweer- begon te onweren. Goddammit.. Rajaion draafde in de richting van het verbrokkelde kasteel, in de hoop daar wat onderdak te kunnen vinden. Hij wist dat Bolt hier ook ergens rond liep, dus het zou hem niet verbazen moest de witte reu daar zometeen ook verschijnen. Helaas voor hen werd het geen gezellig onderonsje. Geuren van andere wolven drongen zijn neus binnen, en er zat een bekende bij.. Een brede, onvoorspelbare grijns kwam rond zijn lippen. Oh yeah, dit kon leuk worden.

Eenmaal aangekomen op de binnenplaats, gingen zijn loodgrijze ogen meteen naar de wolvin met de groene ogen. Killa. Een wolvin waarmee hij het wel had kunnen vinden, gezien zijn frequente woede-aanvallen in der tijd. Samen waren ze Serigala binnen gegaan, om elkaar daarna nooit meer terug te zien. En ziehier, ineens dook ze weer op. Hij ving nog net de laatste woorden van een of ander reu-gevalletje. Die had een net genezende wond in zijn nek, en de beschrijving klopte ook. Dit was dus Triple, een wolf die nog maar recent geweigerd was nadat hij Bolt een beetje heel erg kwaad had gemaakt. Het werd met de minuut grappiger. "Well well, Killa", Zei hij, luid en duidelijk, met een toon van amusement in zijn stem. "Jij leeft ook nog?"

Triple ontweek hier en daar wat aanvallen, maar voor het grootste gedeelte ging het aardig goed voor Killa. Zoals ze had verwacht. Ze was sterker, aangezien ze ook ouder was. Triple ging in de tegen aanval en stormde nu weer op Killa af. Opnieuw gooide hij zijn gewicht in de strijd en beukte hij tegen haar aan. Beiden vielen ze op de grond. Triple probeerde Killa in de greep te houden, maar dat ging echt niet zomaar. Killa greep met haar bek naar Triple zijn nek die nu open en bloot lag, met een draai waren de rollen omgekeerd en lag Killa nu boven. 'Taste your own blood biatch.' sprak Triple. Killa grinnikte, waarna ze van Triple af sprong. Hij mocht haar wel weer aanvallen. Ze hield ervan hoe hard hij probeerde en nergens kwam. 'Jij kon het maken tot een volwaardige krijger maar kijk is, je veranderde goddamn it in een psycho. Waarom? Dacht je dat je zo mensen het stuipen op het lijf jaagt? Dan heb je het mis. Wil je bloed. Je hebt prooi genoeg bitch. Wil je wolvenbloed? Taste your own blood.' zei Triple zijn mooie speech. "Bravo bravo.. I never heard that one before. I never thought I would scare humans. But I do scare wolves," sloeg ze terug in het leuke argument dat ze kon voeren. Ze was goed met haar woorden en speelde het slim. Ze wou zich weer op de reu stortte toen een oude bekende geur haar neus binnen kwam. Killa grijnsde wat breder. Was hij het echt? De reu die o zo graag een roedel wou. Killa keek grijnzend toe hoe de zwarte reus tevoorschijn kwam. "Well well, Killa", zei Rajaion luid en duidelijk. "Jij leeft ook nog?" De toon waarop hij het zei klonk amusant. Killa grinnikte kort en richtte haar gifgroene ogen op de reu. "Ik ga niet zo snel dood en dat weet je, Rajaion," reageerde Killa er amusant op. Ze keek kort naar Triple en vervolgens weer naar Rajaion. "En wat kom jij hier doen? Wil je ook mee doen met ons theeparty," zei Killa en knikte kort naar Triple. Ze likte kort haar lippen. De ijzeren smaak van bloed was heerlijk. Ze kon er echt niet genoeg van krijgen.

Triple keek op, er kwam een andere zwarte wolf aangelopen een reu om precies te zijn. De geur was bekend... Bloody Revenge. De clan die Triple wilde joinen maar alles wat hij deed was fout. Hij probeerde zich te gedragen zijn gewoonte was de gewoonte van de Uchiha Clan. Ze konden er toch op oefenen. Niemand was perfect. Alleen hij was altijd degene die bij niemand gezind was. Had Killa nou hulp geroepen? Hij wist dat deze wolf zich zeker tegen Triple zou zijn aangezien hij met 2 vrienden van hem had gevochten of nu bezig was. Hij hoopte dat deze reu zich wel kon inzien dat dit de gewoonte van Triple was en hem zou toelaten. Waarvoor vocht Triple nou? Een leven zonder liefde? Een leven zonder vrienden? Een leven die niemand kon accepteren. Hij keek naar zijn poten die bebloed waren vol ongeloof aan. Hij stak zijn klauwen zover mogelijk in de aarde. Hij wist dat zijn einde naderbij was. Wat zou hij doen? Zelfmoord plegen? Nee, dat zou zijn vader nooit goedkeuren. Zou hij vechten tot het eind? Maar waarvoor? Kon iemand hem nog een doel in het leven geven?

Het moment dat hij zijn blijde intrede had gedaan, verstomde het gevecht wat. Hij voelde hoe de andere zwarte reu zijn blik op hem wierp en versteef, maar daar had hij nu geen oog voor. De enige interessante wolf keek hem nu recht aan in zijn loodgrijze ogen. Dat blinkende groen, dat zou hij nooit meer vergeten. Zo'n oogkleur had hij nog nooit gezien, behalve bij haar. Niet dat hij ook maar een greintje angst had voor haar, maar respect en bewondering was er wel. Hij had haar liever aan zijn kant dan tegen hem, ook al zat ze niet bij zijn pack.

"Ik ga niet zo snel dood en dat weet je, Rajaion," Reageerde ze op dezelfde toon als hem. "Inderdaad. Wat heb je nu al niet allemaal overleefd? Vulkaanuitbarsting, overstroming en nu de bosbrand?" Somde hij op. Die dingen wist hij omdat ze het hem zelf had verteld, toen zij uit WS wegvluchtte en hem zo tegenkwam op het pad naar Serigala. De rest had hij zelf meegemaakt, dus dat hoefde ze niet te bevestigen. "En wat kom jij hier doen? Wil je ook mee doen met ons theeparty," Vroeg ze grijnzend. Zijn blik ging richting Triple en terug. "Wat een eer voor je, theeparty met een heuse alpha", Knipoogde hij. No ego. "Je gast is wel niet echt.. Een spraakzaam geval", Merkte hij droogjes op, terwijl hij zijn wenkbrauw op trok en het geval wat beter bekeek. "Hé knulletje. Wat sta je daar nou te staan man?" Zei hij, op een zwaar spottende toon, die zijn ongenoegen niet verborg.

'Ik ben haar broertje.' zei Triple. Hij ontspande zich, deze reu leek hem wel oké. 'De laatste keer dat ik een alpha ontmoette werd er er een potje van gemaakt terwijl ik het niet zo bedoelde. Hij wist nu dat dit ook een alfa was van de Bloody Revenge. Dus hij moest respect tonen. 'Mijn naam is Triple, het broertje van Killa zoals u al hiervoor heeft gehoord. Hij stelde een vraag dat misschien al alles verpestte. 'Alpha ik wil niet onbeschoft zijn maar toen u deze teef ontmoette was ze toen een Psycho?' vroeg hij met een kalme stem. Hij keek naar Killa en weer terug. Waarom moest hij met zijn zus vechten? Kon ze ook niet normaal doen. Ze leek wel een vampier alleen dan bij wolven.

Het gevecht dat net van start leek te gaan, was ook net zo snel weer stop gelegd zodra Rajaion zijn mooie entree deed. Zoals altijd. Killa moest er spontaan van grijnzen. Er waren niet veel wolven die het voor elkaar kregen om die grijns tevoorschijn te krijgen, maar Rajaion kon dat zeker voor elkaar krijgen. Ze hadden een goeie tijd samen gehad, maar Killa had niet verwacht dat ze hem nog eens zou zien. Immers leek het toen der tijd op dat Rajaion zijn roedel zou krijgen en als iets was waar Killa een hekel aan had waren het roedels. Killa kon ook niet gezellig bij een roedel rondhangen, terwijl ze ieder het leven zuur maakte. De opmerking die Rajaion had gemaakt was echter overbodig, natuurlijk leefde ze nog. "Inderdaad. Wat heb je nu al niet allemaal overleefd? Vulkaanuitbarsting, overstroming en nu de bosbrand?" Killa haalde onverschillig haar schouders op. "Ongeveer," zei ze droog en grijnsde. Ze had veel aan Rajaion verteld, maar dan aan iemand anders. Waarschijnlijk kende Rajaion Killa het beste. Ook al wist hij ook echt niet alles van haar, maar sinds wanneer was levens-verhalen-vertellen iets? Dat was voor poedels die een och toch wouden. Killa nodigde Rajaion vervolgens uit voor de 'theeparty'. Met andere woorden, het gevecht tussen Triple en Killa die onder tussen een klein publiek had. De pup zat nog steeds daar boven te kijken naar het gevecht en nu was Rajaion er ook bij gekomen. "Wat een eer voor je, theeparty met een heuse alpha", Rajaion voegde daar een knipoog aan toe. Dus Rajaion had inderdaad een roedel gekregen. "Het is ons een eer," reageerde Killa erop. Ze volgde Rajaion's zijn blik naar Triple. Die een beetje uit het velde geslagen leek. Alsof hij nu pas besefte in wat voor situatie hij zat. "Je gast is wel niet echt.. Een spraakzaam geval", Killa grinnikte. Rajaion richtte zich nu helemaal op Triple. "Hé knulletje. Wat sta je daar nou te staan man?" zei Rajaion op een zwaar spottende toon. Killa wou erop reageren. Zeggen dat het zijn eerste keer was dat hij merkte dat hij geen leven had om voor te vechten, maar precies op dat moment leek Triple te ontdooien van zijn gedachten. 'Ik ben haar broertje.' zei Triple. Killa fronste. Wow. En nu geeft ie opeens om haar of zo? Echter hield Killa zich stil en luisterde naar wat de zwakkeling had te zeggen. 'De laatste keer dat ik een alpha ontmoette werd er er een potje van gemaakt terwijl ik het niet zo bedoelde. ' Killa keek hem droog aan. Was hij nu serieus zijn excuses aan het aanbieden aan Rajaion?! Wie was diegene waar hij tegen vocht?! Killa voelde hoe woeden opborrelde. Het gebeurde niet vaak. De laatste keer dat ze boos was geworden was zeker twee jaar geleden. Ze boorde haar nagels in de grond en ontblootte haar tanden. Een grom was te horen. 'Mijn naam is Triple, het broertje van Killa zoals u al hiervoor heeft gehoord. Alpha ik wil niet onbeschoft zijn maar toen u deze teef ontmoette was ze toen een Psycho?' En na die laatste woorden schoot Killa naar voren. Je kon veel over haar zeggen. Je kon haar veel maken, maar om nu over haar te gaan praten alsof ze er niet bij was en bezig gaan met een andere wolf alsof Killa niks was, dat kon je niet maken zonder een paar wonden op te lopen. Haar klauwen maaiden rond en trokken het vacht uit zijn vel. Ze boorde haar tanden in zijn hals en omklemde die met een ijzeren greep. Ze beet zo hard als ze kon door. Tegelijkertijd gooide ze ook haar gewicht in de strijd en probeerde ze hem naar beneden te duwen.

Vanop het moment dat hij zijn gezellige conversatie met Killa had afgerond, leek Triple op een magische wijze zijn stem terug gevonden te hebben. Oh wow. De dingen die hij zei, gingen eigenlijk dwars langs hem heen. Broertje, het deed hem eigenlijk niks, en Killa waarschijnlijk evenmin. De twee waren als het ware aan het vechten geweest, en dan ineens wou de reu zijn familieband met Killa aanhalen om een gevecht te ontlopen ofzo? Zwak.

'Alpha ik wil niet onbeschoft zijn maar toen u deze teef ontmoette was ze toen een Psycho?' Vroeg de reu, en nog geen drie seconden later zat Killa al bovenop hem. Hij herkende haar reactie als een woede-aanval, vooral omdat hij daar zelf mee te kampen had. Hij wist ook dat het gevaarlijk kon zijn om haar te hulp te schieten, omdat ze zich dan evengoed tegen hem kon keren, maar dat schrok hem nu niet af. Killa kon deze slonzige reu wel aan, maar hij liep ook wel warm voor een gevechtje. Daarom begon een diepe grom uit zijn borstkas te klinken, terwijl hij zich in het gevecht wierp.

Rajaion ontweek Killa's maaiende klauwen, en focuste zich op de andere kant van Triple. "Respect is blijkbaar een ongekend begrip voor je. Ik breng het je met plezier even bij", Grijnsde hij breed, en na die woorden beet hij zich vast in een random pluk vacht en vel in de buurt van de schouder van de reu. Daarna zette hij ook zijn gewicht in de schaal, en samen met dat van Killa haalden ze zeker een overgewicht op de reu. Die zou dus niet anders kunnen dan bezwijken, en dan kon Killa volledig haar gang gaan en haar broer eens wat manieren leren.

Just hope you're heaven sent, and you're hell proof

Er was een onweer los gebarsten. Dat vond hij altijd wel leuk. Niet dus. Bolt was schijnbaar nog even het nieuws aan het verwerken. Ze waren een team geweest hun drie. Nu miste er toch een groot deel. De witte reu had respect gekregen voor Kearn en niet zo’n heel klein beetje. Daarom verbaasde het hem ook een beetje dat hij zo maar ten onder was gegaan door het vuur.. Kort schudde hij zijn kop. Oh heck, hij ging nu niet zielig lopen doen om zij die verloren waren gegaan. Met in zijn achterhoofd nog een Kearn die op die ene rot teef was afgeschoten toen ze wat attitude toonde bij de eerste echte bijeenkomst van Bloody Revenge ging de witte reu in de richting van de ruïnes. Uit het niets had hij de geur van Raj opgevangen, een onderonsje was altijd leuk.

Wanneer hij echter het veld met de stenen betrad en de regen met bakken uit de hemel viel bleef hij even aan de rand van de vechtpartij staan. Een grijns verscheen op zijn snuit, en dan echt zo een die je de stuipen op het lijf kon jagen. Als we daar zijn goede vriend Triple niet hadden! De andere teef was hem volledig onbekend, maar het was tijd voor wat wraak! Er steeg een diepe grom uit zijn binnenste. Vrijwel meteen schoot hij uit de spreekwoordelijke startblokken en rende op het drietal af dat druk in gevecht was. Zo nu en dan dook hij onder een klauw door. Aangezien zijn beide flanken al bezet waren ging hij recht voor de snuit van de zwarte reu met de rode ogen. ‘Remember me!’ Grauwde hij nog voor zijn tanden zich in de snuit van de reu boorden. Bolt zette zich schrap op de grond om zijn positive te behouden en niet plots om ver te vliegen. De kans dat de reu zich hier nog uit zou redden was bijna nihil. Zo had hij het graag! Kreeg je ervan zomaar hem de les lezen over zijn familie. Kleine barbaar dat het was.

words: ### | tag: Open

♔

Bolt had ook het slagveld betreden, hij beet Triple in de neus terwijl Killa en Rajaion zijn flanken aanvielen. ‘Remember me!’ grauwde hij nog. Triple stond daar alleen. Hij zag dat niemand iets om hem gaf. Zijn hart brak door tweeën. Hij gaf Bolt nog een rake klap van jewelste en liep toen naar achteren. 'Killa attacks me, Psycho? What about Punk Ass Bitch? Then he comes, Rajaion alpha from the Bloody Revenge or must i say, Jabroni Revenge, then he turns his 3 foot nose side ways and it will stick up allll your candy asses, and then we have Bolt another alpha from the Bloody Revenge. I bet Rajaion is your asskisser! But you are all so dumb. Because your heads are turned side ways straight into your asses!' Triple keek omhoog waar de pup zat, die moest snel wegwezen. Dan keek hij naar Killa. 'That's really fair Killa you want to attack a pup for no reason. You are saying that you are seeing no difference from a pup or an adult wolf. Now let me explain it to you very slow.' zei Triple terwijl hij zijn droge lippen even likte. 'Pups are not like adult wolves. Adult wolves are much stronger, pups don't even have a chance if an adult wolf wants to kill the pup.' Hij keek naar Rajaion. 'Then we've got Rajaion, someone i was thinking in the beginning would finally see me how i'm real. Why? Because i'm other than others? Not everyone is perfect, no you're also not perfect, just like me, just like Bolt and just like Killa. Deal with it. Triple keek vervolgens naar Bolt. De schade die Bolt had aangelopen van Triple waren ook aan het genezen. 'Bolt, it was never my intention to say something you very hate. I didn't know that you were hated that if someone was talking about it. Tell me how i could know it? I was trying to do my very best before we started to fight. I was doing things that where showing more respect than the word respect can reach. But that was the Uchiha way. I alreay said it, not everyone is perfect. I'm doing things you never have seen before. I could change that. If you gave me a chance. Als Triple nog ooit in een roedel zou zitten dan moest hij dat nu doen. Hij wilde aanstalte maken om te gaan huilen naar de alpha van The Aeron maar dan had, Killa, Bolt of Rajaion de kans om hem te doden. Hij hoopte maar dat iemand en hij hoopte graag op de alpha van The Aeron zou komen om hem te hulp te schieten. ‘I will take you all on!’ hij waagde maar toch de poging huilde naar de alpha van The Aeron, misschien zag hij wel iets in Triple voor die misschien zou sterven. Zag iemand eindelijk zijn ware aard. Hij rende/strompelde naar voren maar een paar meter voor de drie wolven stopte hij en gooide hij allemaal zand en modder in hun ogen zodat ze niks konden zien. Hij rende/strompelde een half rondje om hun heen en hij begon door bij Bolt, een klauw in zijn zij net boven de rechterachterpoot te steken en heel diep totdat zijn de helft van zijn voetkussentje erin zat. Hij liet los en hij deed hetzelfde bij Rajaion in de linker achterpoot. Bij Killa wachtte hij 1 seconde en boorde hij zijn klauwen allebij in de rug van Killa wat ook helse pijn veroorzaakte in zijn rug. Hij trok zijn klauwen over haar rug, maar moest loslaten door de ondraaglijke pijn. Nog om voordeel te gebruiken van het zand liep hij het kasteel uit en maskerde ook zijn geur met dat van modder. Hij rende weer het kasteel in en sloop zo zachtjes mogelijk met zijn pijn naar de pup toe. Alleen in de schaduw zodat de 3 wolven die beneden waren hem niet konden zien.

Vanaf zijn plek hoog in het kasteel, had hij uitzicht op alles dat er gebeurde. Het gevecht tussen Triple en Killa ging door. Hij voelde zich toch wel een beetje schuldig dat Triple voor hem vocht, maar die schuldgevoelens waren makkelijk te onderdrukken omdat hij wist dat het niet alleen maar met hem te maken had. Hier zaten een hele hoop onderdrukte gevoelens in, die nu allemaal naar boven kwamen. Dit leek de extreme versie van bekvechten tussen siblings. Wat was het toch mooi om wolven te zien reuniten. Alleen jammer dat hij niet kon horen wat er gezegd werd. Hij had hier vast prachtige nieuwe scheldwoorden uit kunnen krijgen. Damian zou niet weten wat hem overkwam.
Voordat de wolven onder hem de nieuwkomer konden zien, had Damon hem al gespot. Al door de manier waarop hij liep kon Damon zien dat hier een belangrijk iemand liep. Die reu was wel zeker van zijn zaak. Onverstaanbare woorden gingen over en weer, en het leek erop alsof het gevecht gestaakt werd. Maar uit onverwachtse hoek viel Killa toch nog aan. Ze gaf een linkse, en een rechtse, en ook de witte wolf mengde zich in het gevecht. Triple had geen schijn van kans, met z'n tweeën tegen een. Was dit nou eerlijk? Moest Damon niet iets gaan doen? Neh, hij zat hier wel goed. Maar het was nog niet genoeg, een vierde wolf betrad het podium. Ook deze wolf had een manier van lopen waardoor Damon wist dat hij ergens een hoge piet was. De wolf sprong vol overgaven in het gevecht, maar ook deze was klaarblijkelijk tegen Triple. Dit werd alsmaar interessanter en interessanter. Nieuwe vechttechnieken lagen hier voor het oprapen. Dit kon Triple niet overleven. Onmogelijk, maar blijkbaar toch mogelijk. Op de een of andere manier kreeg Triple het voor elkaar om in het oog van de tornado te komen, de plek waar het rustig was, lang genoeg om de andere wolven te verblinden. Hij viel ze aan - dat was vrij laf omdat ze verblind waren, maar het was logisch aangezien ze net met ze drieën tegen een waren - en toen kwam hij zijn kant op. Shit, was dit nou het einde? Het was best amusant geweest, hij had veel geleerd. Vooral dat wolven niet fijn waren. Was dit de normale gang van zaken hier? Want dan moesten hij en zijn broertje maar echt gaan oppassen. Killa had gezegd dat ze geen onderscheid maakte tussen volwassen en pup, als iedereen hier haar visie deelde, waren de broertjes met de naam duivel binnen mum van tijd overleden.

~Ik hoop dat dit een betere post is. Sorry voor de godmod mensjes. Ik had het zelf niet eens door.~

Triple liep een trap op en probeerde de pup te vinden. Hij had bijna geen krachten meer om op zijn eigen benen te lopen, de zwarte reu liep op een gegeven moment een gang door boven de tuin. Triple zag de pup zittend kijken naar het tafereel wat er buiten gebeurde. De reu liep naar de pup toe en tikte hem op zijn schouder. 'We moeten gaan, tenzij je dood wilt gaan door die Psycho, en 2 alphas van de Bloody Revenge.' Triple ging liggen om rust te nemen en na 3 seconden stond hij op. 'We moeten nu echt gaan.' Triple draaide zich om en maakte aanstalten om te gaan. 'Kom je?' zei hij. 'Of is er nog ander familie dat hier ergens nog ronddwaalt.' vroeg hij. Terwijl hij zich vragend omdraaide naar de pup.

~Deze post is klein aangezien ik het godmodden zo veel mogelijk wil verwijderen.~

Gesponsorde inhoud PROFIEL KARAKTER

» Where am i (Open voor iedereen)
» Let's see how this goes.. [Open voor iedereen]
» Amnesia [open voor iedereen]
» Different (open)
» maybe the way to death (open)

Let's play, I'll make it fun.. [Open voor iedereen]

Let's play, I'll make it fun.. [Open voor iedereen]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen