Het loofbos bleek prettiger dan Nym zich had voorgesteld. Het was dichtbegroeid, hield warmte vast en beschut. Alles wat ze nodig had. Ze had een klein vijvertje gevonden waar wat kleine vissen in rondzwommen. Ooit zou hier vast een rivier hebben gestroomd maar was die door het bos verzwolgen. Enkel dit was nog over. Droogjes keek ze hoe de zilveren vissen aan de oppervlakte kwamen en toen weer onder doken. "Saaie beesten" Zei ze hardop en ze mepte keihard met haar voorpoot tegen een slome vis aan. Tot haar verbazing en verrukking raakte ze hem en landde hij op het droge land. Spartelend bewoog hij, enkele centimeters in de lucht springend opzoek naar het water. "Sorry lief visje, ik ga je nu opeten" Deelde ze hem totaal niet schuldig mee. Ze sloeg er nogmaals met haar poot tegen en ving hem toen uit de lucht. Ze beet hem doormidden en proefde de vreemde smaak. Uiteindelijk verzwolg ze de hele vis en kwam ze tot de conclusie dat hij vreselijk smaakte. "Nutteloos en goor" Walgde ze met een vies gezicht. Zuchtend ging ze liggen en rolde ze verveeld op haar zij. Er was niets te doen vandaag. De lucht was droog en mat, de temperatuur te hoog, het maakte Nym doezelig. Vroeg of laat viel ze dus ook in slaap.