Met een grauw had ze een einde gemaakt aan het leven van de geit. Het beest had niet veel kunnen doen, het had vast gezeten met zijn poot tussen enkele rotsblokken bij de Ruïne. Amy had er even mee gespeeld door het te bespringen. De wolvin voelde zich niet goed, ze had last gehad van kapotte longen en een overmoedige jonge alfa reu. Vooral die laatste had wat schade aangericht. Op het moment zelf had het weinig voorgesteld door de adrenaline maar nu... Af en toe ging er een pijnscheut door haar schouder.

Maar goed, ze had gespeeld met de geit om zichzelf wat op te peppen. Beetje als een pup die met zijn prooi speelt. Nu lag het karkas op de grond, het beste was ervan gepeuzeld. De wolvin gromde zachtjes naar de raven die naast haar waren geland. Ze krasten gemeen maar bleven op afstand. Ze scheurde nog een stuk af toen haar oren naar achteren schoten. Ze slikte het stuk vlees door en stond op, haar houding was lichtelijk vijandelijk. "Toon jezelf, lafaard!" riep ze in het niets. Ze gromde toen er niets kwam maar ze voelde iemands aanwezigheid toen er plots een pup tevoorschijn kwam. Haar houding verdween als sneeuw voor de zon.

"Toon jezelf, lafaard!"van de schrik rende Bageera een kant op, maar net de verkeerde kant, nu stond de pup oog in oog met een wolf die vijandelijk stond. Maar veranderde haar lichaam toen ze hem zag, in een heel vriendelijke houding. De pluizenbol zei 'Uhm, hallo, wie ben jij? en wat doe je hier?'. De kleine zwarte pup ging zitten likte zijn poot en keek de wolf vragend aan, het liefst zou hij meteen weg zijn gerend toen hij de wolf zag, maar iets in zijn lichaam zei dat hij door de wolf geholpen werd. Bijna zoals alle wolven die hij onderweg tegen kwam deden, hij had onderweg zoveel hulp gekregen, en nieuwe vrienden ontmoet. En twee ervan waren gebleven, daar moest hij nu voor gaan jagen. HIj keek naar het karkas dat op de grond lag, en keek de wolf vragend aan, terwijl zijn poot naar het karkas wees. Nu maar hopen dat de wolf het begreep, en dat Bageera de rest van het karkas mocht hebben. Voor Amatariseu en Scarleg en natuurlijk voor zichzelf, maar nu waren Scarleg en Amatariseu iets belangrijker, want ze waren gewond geraakt.

Een zwarte pup kwam tevoorschijn. De jonge reu zag er bang uit, onterecht. Amy veranderde meteen haar houding, ze zou nooit een pup aanvallen. Maar hij had haar wel laten schrikken, het minste geluidje kon een vijand zijn die op de loer lag. Amy ging zitten en glimlachte naar de pup die begon te spreken. Hij stelde twee vragen waarop de wolvin rustig antwoordde, "Mijn naam is Amy, en wie ben jij kleintje?" waarna ze op zijn tweede vraag antwoordde, "Ik ben op verkenning, dit is nog een vrij nieuw gebied voor mij." dat was althans wat ze deed voor de geit. De geit was een leuk extraatje. Ondertussen gleden de ogen van de reu naar dat laatste. Het karkas werd ondertussen omgeven door raven die stilletjes hadden zitten eten van het dode dier. Amy gromde vervaarlijk naar de graven die meteen van het karkas weg vlogen. Ze wisten dat ze eten zouden krijgen, tenslotte hadden zij haar naar de geit geleid. Zonder een woord te zeggen stapte ze naar het karkas en scheurde een ferm stuk van de bil om die vervolgens bij de pup te leggen. "Dit was een geit, ik zag je kijken." ondertussen zaten de raven weer van het vlees te pikken. "Zo, wat doe jij hier in je eentje?" ze schatte hem een halfjaar oud, wat nog veel te jong was om alleen op pad te zijn. Om alleen te overleven.

"Mijn naam is Amy, en wie ben jij kleintje?" De pup antwoordde 'Hii, Amy ik ben Bageera' het tweede antwoord was "Ik ben op verkenning, dit is nog een vrij nieuw gebied voor mij.". De raven waren aan het eten van het karkas, Amy gromde ernaar en de raven vlogen weg. Ze zei niks, stond op en liep naar het Karkas, rukte een stuk van hem af, en legde dat voor Bageera neer, ze zei "Dit was een geit, ik zag je kijken." ondertussen waren de raven terug gekomen, en zaten ze weer van de geit de eten. "Zo, wat doe jij hier in je eentje?" vroeg Amy, waarop de pup antwoorden 'Ik ben hier met mijn broer en zus, en mijn broer is gewond dus mijn zus verzorgd hem nu. Ik moest gaan jagen voor eten'. En hij keek rond of hij een prooi zag, hij keek naar het vlees dat voor hem lag. Dat was een goed stuk vlees, en ook nog is groot. Hij had meer nodig want hij zelf moest ook eten. De kleine zwarte reu keek naar Amy en vroeg 'Kan je me daarmee helpen, met jagen?'. En de reu wachtte op het antwoord van Amy, terwijl de zon lekker scheen, en Bageera was op zijn gemak bij Amy, ze was zo aardig. Zij wou hem wel helpen, zijn instinkt had het goed gevoelt. Deze wolf wou je maar al te graag helpen.

De kleine reu ontspande kort nadat ze had gesproken. Hij stelde zich voor als Bageera. Amy knikte en ging zelf verder. Nadat ze zichzelf had voorgesteld, en had verteld wat ze hier deed, nam ze een stuk van de geit en legde het voor Bageera. Deze keek vrij dankbaar naar het stuk vlees. Hij was nog zo jong... Zo'n jonge pup zou niet alleen mogen zijn. Amy had een zwak voor pups. 'Ik ben hier met mijn broer en zus, en mijn broer is gewond dus mijn zus verzorgd hem nu. Ik moest gaan jagen voor eten' Amy haar oren gingen even medelijdend plat liggen. Ze ging liggen waardoor ze op zijn niveau zat. "Dat is erg... Waar zijn jullie ouders?" Amy kon het antwoord eigenlijk al raden. Een pup van misschien nog geen halfjaar oud die moet jagen voor zijn siblings betekende nooit iets goeds.

Ze had hem nog naar het dode geit zien kijken. Hij had waarschijnlijk honger. En die broer en zus waarschijnlijk ook. 'Kan je me daarmee helpen, met jagen?' de wolvin lachte zachtjes. "Ik kan helpen." ze stond op en rekte zich uit. Maar hij was te jong, dacht ze, zo'n jonge pup kon hoogstens op muizen jagen. "Kom, ik weet een plek waar je op iets kunt jagen." ze nam het vlees dat ze voor Bageera had afgescheurd in haar bek en knikte met haar kop dat hij haar moest volgen.

Het was niet ver, ze waren op een plek genaamd de Ruïnes, daar had je genoeg leegstaande gebouwen die vol zaten met muizen en ratten. Amy pikte een groot gebouw uit dat leek op een kasteel. Ze legde het vlees op de grond, dat was voor de reu en zijn familie. "Hier lopen er genoeg muizen rond waarop je kunt jagen." ze knikte naar het gebouw. "Heb je al ooit iets gevangen?" ze wachtte even af.

"Dat is erg... Waar zijn jullie ouders?" vroeg Amy toen hij haar had verteld dat hij moest jagen, de tranen sprongen weer in zijn ogen en hij zei 'onze vader heeft ons verlaten, en onze moeder is vermoord'. Zei Bageera. "Ik kan helpen." antwoordde ze op de vraag of ze hem wou helpen met jagen, ze stond op en rekte zich uit. "Kom, ik weet een plek waar je op iets kunt jagen." ze pakte het vlees dat voor de zwarte reu lag en knikte naar hem als teken dat hij haar moest volgen. Ze kwamen na 10 minuutjes lopen bij een plek aan met oude kapotte gebouwen, Bageera was hier nog nooit geweest. "Hier lopen er genoeg muizen rond waarop je kunt jagen." zei Amy toen ze een gebouw had uitgekozen. "Heb je al ooit iets gevangen?". Bageera keek naar Amy en zei 'Nee, i, heb nog nooit van mijn leven gejaagd, kan je me dat leren?. En hij wachtte af, terwijl hij het gebouw grondig bekeek. Het zag er best wel eng uit, en het stond op instorten leek het wel, het was met houten balken gemaakt. Een paar klodders modder waren over de scheuren in de muur geplaatst zodat je ze niet kon zien. De zwarte reu liep meer naar het gebouw toe, gevolgd door Amy. Hij was best nieuwsgierig, hij wou binnen kijken, en stapte dapper naar binnen/ Hij schrok meteen toen er een muis, langs zijn poten rende. Hij sprong achteruit en viel met zijn rug op de grond. Dit had hij wel meer mee gemaakt, hij stond meteen weer op en liep het huis weer in. Gevolgd door amy die hopelijk Bageera mee hielp met jagen.

Zoals verwacht verbaasde het antwoord niet van Bageera. Hun vader was verdwenen en hun moeder vermoord, een scenario die alsmaar vaker voorkwam. Amy duwtje zachtjes haar kop tegen dat van de jonge reu, als een teken van genegenheid. Vervolgens vertrok het paar op stap naar een geschikte plaats om te jagen. Althans, geschikt voor een pup. Dit was niet de eerste keer dat de wolvin zich ontfermde over een pup. Het zal waarschijnlijk ook niet de laatste keer zijn. Eenmaal aangekomen aan een oud gebouw van de tweebeners liet Amy het stuk geit vallen. Ze vroeg of hij al ooit had gejaagd, ze vermoedde van niet gezien zijn jonge leeftijd. "Nee, ik heb nog nooit van mijn leven gejaagd, kan je me dat leren?" Amy knikte, "Daarom zijn we hier." ze knikte naar het gebouw. "Hoe oud zijn je broer en zus trouwens?" vroeg ze tenslotte, voor haar was het van belang om te weten of zij voor Bageera konden zorgen. Eenmaal ze niet meer gewond waren uiteraard.

Tenslotte nam de pup de leiding en liep naar binnen. Amy groef vlug een put om het stuk geit in de leggen. Ze zou het horen als iemand langskwam maar ze nam het risico niet dat haar buit gestolen werd. Daarna volgde ze de pup, die net op dat moment schrok van een muis en op zijn rug belandde. Amy lachte zachtjes, het was niet uitlachen, het had niets kwaadwillig. Ze gaf een duwtje met haar poot zodat hij weer overeind stond en samen liepen ze verder. Uiteindelijk hield ze de pup tegen met haar poot. Hij was nog zo klein, hij kwam net boven haar enkels waardoor haar poot bijna enorm was tegenover de pup. Ze ging naast hem liggen zodat ze op gelijke hoogte kon praten, "Luister, laten we beginnen met de starthouding." ze toonde voor hoe ze in sluiphouding ging. "Dit gebruik je om je prooi ongezien te besluipen in lang gras, in bos, op gelijk welk terrein." ze kroop voorzichtig naar voren, lettend dat ze op de kussentjes van haar poten liep waardoor er geen getik van haar nagels klonk. "Je probeert zo stil mogelijk te zijn", fluisterde ze. "Hieruit bespring je ook je prooi door je af te zetten op je achterpoten." na dat te hebben gezegd sprong ze vooruit en greep een onzichtbaar prooi vast. "De rest leer je met ervaring, door vaak te jagen." vervolgde ze, "Hoe groter je prooi, hoe voorzichtiger je moet zijn. Maak er snel een einde aan door in de keel te bijten. Maar bij een muis hoef je daar nog geen zorgen om te maken." zei ze tenslotte en glimlachte.

Goed, nu was het tijd voor het echte werk. "Kom, er moet hier ergens een muizenhol zijn. Kun je de muizen ruiken?" dat was een belangrijk aspect bij het jagen, je prooi vinden. "Zoek maar, eenmaal aan het hol zul je muizen vinden en dan kun je jagen. Ik zal toekijken." besloot de wolvin en keek de pup aan. Het was nu aan hem. Uiteraard zou Amy helpen waar nodig maar ervaring was de beste leermeester.

OOC: hou er rekening mee dat Bageera een pup is dus dat hij fouten maakt

(ik hou daar rekening mee)

Eenmaal binnen legde Amy uit hoe je moest jagen "Luister, laten we beginnen met de starthouding.". Ze gong in sluiphouding staan, "Dit gebruik je om je prooi ongezien te besluipen in lang gras, in bos, op gelijk welk terrein.". De kleine pup Bageera luisterde aandachtig naar de uitleg "Je probeert zo stil mogelijk te zijn" fluisterde ze. "Hieruit bespring je ook je prooi door je af te zetten op je achterpoten." Nadat ze dat had gezegd sprong ze vooruit en ving een nep prooi. "De rest leer je met ervaring, door vaak te jagen." vervolgde ze haar uitleg. "Hoe groter je prooi, hoe voorzichtiger je moet zijn. Maak er snel een einde aan door in de keel te bijten. Maar bij een muis hoef je daar nog geen zorgen om te maken." zei ze glimlachend, haar uitleg was klaar. Bageera vond het echt heel interessant om te leren jagen.


"Kom, er moet hier ergens een muizenhol zijn. Kun je de muizen ruiken?" En bageera rook in de lucht om te kijken of er eentje was. "Zoek maar, eenmaal aan het hol zul je muizen vinden en dan kun je jagen. Ik zal toekijken." Zei ze. De kleine zwarte pup rook in de lucht, en liep wat rond. Maar vond niks hij zei 'Ik ruik niks, kan je me helpen?. En hij keek rond of hij toch wat zag, maar zag nog steeds niks.

[anders mag je gerust verder anticiperen of zo, zo heb ik ook meer om te schrijven ^^ bv. dat hij het eerst niet vind maar dan verder zoekt en wel vindt, eerste keer probeert te jagen en paar keer probeert (om maar iets te zeggen)]

De pup had ingetogen zitten luisteren, hij leek het interessant te vinden. Amy kon zich haar trainingen nog herinneren. Altijd met vier pups, waaronder haar broertje. Ze waren beiden bezeten van jagen en trainen. Ze schudde haar kop en keerde terug naar realiteit. Tsuky was niet meer, hij zou nooit meer jagen, dat was de realiteit. Haar broertje... Er veranderde niets aan haar houding of gezichtsuitdrukking. Het verdriet van haar verloren broertje, verloren familie zat diep verborgen in haar koude hart.

Amy vroeg of hij het muizenhol kon vinden. De pup snuffelde rond, keek rond maar draaide zich algauw terug om naar haar. Hij vond het niet, de wolvin glimlachte. "Ieder dier, omgeving, plant heeft zijn eigen geur. Als pup is het moeilijk om alle geuren uit elkaar te houden. Maar je zult toch moeten proberen." ze schudde zich uit, "Nu zal mijn geur overheersen." ze stapte weg en ging zitten en wachtte af tot haar geur opging in de atmosfeer. "Probeer nu te zoeken naar de geur van de muis, dat zal je leiden naar een muizenhol of prooi."

"Ieder dier, omgeving, plant heeft zijn eigen geur. Als pup is het moeilijk om alle geuren uit elkaar te houden. Maar je zult toch moeten proberen." Amy schudde zich uit, nadat ze dat had gezegd. "Nu zal mijn geur overheersen." ze stapte achteruit en wachtte tot haar geur weg was. en zei toen "Probeer nu te zoeken naar de geur van de muis, dat zal je leiden naar een muizenhol of prooi.". Bageera snoof nog een keer, en vond het hol toen. HIj ging klaarstaan, en sprong maar knalde met zijn snuit tegen de muur aan, de muis ontsnapte. HIj ging zitten en wreef met zijn poot over zijn pijnlijke neus. Hij zag een andere muis en sprong weer tegen de muur aan. HIJ gaf het op na 4 keer tegen de muur aan gesprongen te zijn. Bageera draaide zich om naar Amy en zei 'het lukt niet, ik spring telkens tegen de muur'. En hij wachtte op antwoord. Terwijl zijn neus begon de bonken en vroeg 'Hoe ziet mijn neus eruit'. En wachtte op antwoord.