Het was alweer een tijdje geleden dat T-Jay Amnesia had ontmoet. Bij die ontmoeting kwamen er alleen nog maar meer vragen naar boven van zijn verleden. Maar zijn hoofdvraag was toch wel wat zij van elkaar waren. Ze leken familie, zoals in zusje en broertje, maar ze konden ook nicht en neef van elkaar zijn of iets anders. Dat laatste leek hem onlogisch. Tenminste dat leek voor hem niet zo. Het leek hem sterk dat ze ooit bij elkaar waren geweest op die manier. En toch gingen zijn gedachtes telkens weer terug naar die vraag. Zijn vragen brandden op zijn tong, maar niemand die ze kon beantwoorden behalve zijn familie. Maar wie was zijn familie nou?
Soms kon de wereld wel barsten. Waarom moest hij nou uitgerekend een hersenschudding krijgen? Waarom kon hij niet leven zoals iedere normale wolf met een eigen verleden. Misschien was het een slechte tijd of een goede tijd, maar voor T-Jay was het verleden een zwart gat, net zoals de hemel. Een mooie vergelijkenis, al vond hij dat zelf. En de sterren waren dan net zoals de kleine beetjes flarden van zijn geheugen die terugkwamen. Elk visioen wat hem zijn verleden liet zien was een ster. Tot uiteindelijk de zwarte hemel alleen nog maar licht geeft. Al zou de hemel 's nachts altijd zwart blijven.

T-Jay keek op toen geritsel hem uit zijn gedachte schudde. Geritsel betekende leven, en leven betekende soms wel wolven. Nieuwsgierig keek hij om en wachtte kalm af. Altijd aardig blijven. Wacht, altijd aardig blijven? Nee, neutraal blijven, niet aardig. Aardig was hij zoals eerst, toen nog voor de bosbrand in Serigala. Hij was altijd maar aardig en lief tegen iedereen. Nu walgde hij ervan dat hij zo was. Zelfs tegen de gemeenste wolven was hij aardig. Het was eigenlijk allemaal om iedereen te vriend te houden. Zo moet het niet meer zijn. Gewoon neutraal blijven en zien wat er van komt.