|Words: 396 |Note: Meh sorry voor de korte post |Mood: Cold|

_{Met een verveelde blik in haar ogen liep Eevy in een traag tempo door het bos heen. Ze had net een hinde naar binnen gewerkt en ze had eigenlijk wel zin om even te gaan liggen. Echter had ze besloten om op zoek te gaan naar roedelleden die ze beter kon leren kennen. Zo goed kende ze de leden van Bloody Revenge niet, maar ze wist wel dat ze diegene kon vertrouwen. Ze was blij dat ze eindelijk een roedel had die echt om haar leden gaf. Kort stond Eevy stil en stak haar kop de lucht in. Ze snoof de geuren op. De ijzeren geur van bloed kwam haar neus binnen. Het was niet het bloed van een prooi. Eevy trok kort een wenkbrauw op. Het zou toch geen lid zijn van de Bloody Revenge? Eevy twijfelde even, maar besloot uiteindelijk om de geur achterna te gaan. Het duurde niet lang of een grot doemde op. Ze kneep haar ogen kort dicht om beter in de grot te kijken en merkte een zwart gedaante de lag op de grond. Opnieuw trok Eevy een wenkbrauw op. Dit was misschien een goeie schuilplaats om even te gaan slapen, maar op dit tijdstip? De geur van bloed werd sterker. Eevy zette een paar stappen dichterbij en zag al snel dat de wolf echter niet aan het slapen was. Een straal bloed sijpelde uit de donkere vacht van de reu. Eevy keek er naar met een onverschillige blik. Serieus? Eevy kwame dichterbij en snoof de lucht om de reu heen. Hij was niet dood. Gelukkig. Eevy had geen zin om bij een karkas te gaan liggen. Immers leek het haar ook wel een goed idee om hier even te rusten. Ze merkte de zwakke lucht van Bloody Revenge in zijn vacht. Was hij lid? Nee. Ze herkende hem niet. Hij was vast te grazen genomen door één. Eevy snoof eens amusant. "Zwakkeling," sprak Eevy, waarna ze haar kont naast de gewonde reu neer zette. Ze ging die reu echt niet helpen. Hijzelf was waarschijnlijk zo stom genoeg geweest om de Bloody Revenge uit te dagen. Eevy besloot echter haar plan niet te wijzigen om daar te rusten. Ze kon wel wat rust gebruiken en zodra die miezerige reu te weten kwam dat zij bij de Bloody Revenge hoorde rende hij waarschijnlijk met zijn staart tussen zijn poten weg.}

|Words: 574 |Note: Een langere post~ |Mood: Relaxt|

_{Eevy had nog maar net haar kont neer geplaatst of de reu naast haar sprong omhoog als een eekhoorn die zijn noot had verloren. Eevy trok een wenkbrauw op, maar daar hield de 'verassing' niet mee op. 'What the heck!' schreeuwde de reu en nam gelijk wat afstand. Eevy snoof eens minachtend. 'Begroet jij soms mensen die slapen om er met je kont lekker voor te zitten?' ging de reu gezellig verder. Een grijns had zich ontwikkeld om zijn muil heen. Eevy boorde haar nagels de grond in. Die reu moest uitkijken. Ze had geen zin om de reu nogmaals door hel te laten gaan door een Bloody Revenge lid, maar zoals haar roedelnaam al zij, was ze haast een geboren killer. 'Een zwakkeling ben ik niet. Al lang niet meer. Vanaf dat ik 2 jaar was.' zei de grote 'bad boy', waarna hij zijn lege blik naar buiten richtte. Eevy bleef echter de reu aankijken. Haar oren flikkerde kort toen ze de eerste regendruppels hoorden neer vallen. Ze zou hier dus nog wel even zitten. 'Zwakkelingen zijn wolven die er met de staart tussen hun poten wegrennen als ze een net een gevecht hebben gehad met een Bloody Revenge lid en er daarna ook eentje ziet.' sprak de reu kalm verder. De woeden van eerder die ze had gevoeld was langzaam aan weg geëbd. Ze voelde geen neiging meer om hem aan te vallen. De reu leek twee jaar jonger dan haar. Hij had nog veel te leren als hij dacht dat hij zo zou overleven. Eevy bleef hem aankijken, waarna ze haar kristal blauwe ogen in de zijne boorden. "Ik snap waarom Bloody Revenge je heeft aangevallen," zei Eevy alleen maar na een kort stilte. Ze grijnsde lichtjes. Het was niet uitdagend, maar ontspannend. Aangezien de reu zo vijandig deed besloot ze maar wat meer afstand te houden van hem. Ze stond op en ging vervolgens liggen aan de andere kant van de grot. "So, Big Boy," begon Eevy en keek de reu weer aan. "Waarom ben je zo vijandig tegen een dame? Zo krijg je toch nooit een leuke teef?" ging Eevy verder op een amusante toon. Opnieuw niet om een gevecht te beginnen. Als hij het wel zo zou opvatten, was dat zijn probleem. Immers was hij diegene die in het nadeel was. Eevy was minstens twee jaar ouder en gezond, ondanks dat haar poten onder de brandwonden zaten. Ze keek hem met een lichte grijns aan, waarna ze haar blik dan afweek naar buiten waar het met de bakken uit de lucht viel. Haar ogen volgde sommige droppels, waarna ze maar in het niets staarde voor zich. Het leek misschien alsof ze totaal relaxt erbij lag, ze was op haar hoede. Haar oren hoorde alles en waren geperkt, haar spieren onder haar dikke, witte, ruige vacht waren gespannen. De reu was toch niet zo dom om haar aan te vallen. Dat was gewoon een sprong in hel. Letterlijk. Eevy grijnsde lichtjes bij die gedachtes. "Vat me niet verkeerd op, big boy," begon Eevy en richtte haar blik weer op de reu. "maar als je solo blijft, kan je beter slimmer gaan leven. Schuif wat ego opzij en concentreer je op overleven in plaats van het ander het leven zuur te maken, want daar heb je later niks aan," gaf Eevy de reu als advies uit eigen ervaring.}

|Words: 730 |Note: - |Mood: Pissed|

_{Inmiddels was de 'big boy' al bijna weer neer gegaan vanwege het bloed verlies en dus vanwege zijn wond. Zwak schepsel en dom ook nog. Om die reden kon Eevy het niet laten hem wat advies te geven. Wat hij daarmee zou doen was allemaal aan hem. Ze hoopte alleen dat ze geen tijd aan het verspillen hier was. Ze keek naar buiten waar het regende. Ze verspilde haar tijd niet, aangezien ze hier uit ruste en schuilde voor de regen. Dat er een reu bij haar in de grot zat was vers twee. Ze keek richting de reu de haast hijgde, aangezien het moeilijk voor hem was. De reu begon te grinniken en Eevy trok weer een wenkbrauw op. 'Dat is altijd zo bij mij. Ik doe dingen die ik niet bedoel in andermans ogen.. Ik doe niet vijandig, nouja ik bedoelde mijn reactie niet vijandig. Alleen ik heb een aantal dagen terug gevochten met een heel belangrijk iemand van de Bloody Revenge ik lig te slapen, ik word wakker en ik zie een kont voor me en nog van een Bloody Revenge lid persoon ook. Alsof je bent gestuurd.' sprak de reu, half op adem. Eevy grinnikte nu. "Waarom zou mijn alfa zijn tijd verdoem aan jou? Hij heeft toch zeker wel beter dingen te doen dan uitkijken voor uitschotten," sprak Eevy op een wat spottende toon. Het was eruit voordat ze erg in had. Ze grinnikte kort. Dit begon behoorlijk leuk te worden. Misschien kreeg ze eindelijk weer wat amusante gesprek onderwerpen. . 'Een leuke teef? Die zal ik nooit krijgen. Kijk naar me. Ik ben een zwarte wolf met rode ogen. Wie wil mij nou als partner? Als ik het al verpest bij een reu hoe zal het dan gaan bij een teef?' antwoordde de reu nu op haar eerder gestelde vraag. Hah.. Hij nam haar vragen serieus. Eevy snoof lichtjes. Hij was veel te amusant om zo maar te gaan negeren. 'Het verhaal begint dan niet rooskleurig en eind ook niet rooskleurig.' eindigde de reu. Eevy zag via haar ooghoek dat de reu voor een seconde wat eenzaam leek. Och gut, ze had een gevoelige snaar geraakt. Ze keek met een lichte grijns naar buiten. 'Mijn naam is Triple H oftewel Triple oorspronkelijk van de Uchiha Clan.' ging de reu verder en maakte een buiging. Eevy keek er kort naar. Hij probeerde zo hard. 'En hoe heet jij?' vroeg Triple ook al snel weer. Eevy keek hem aan. De grijns sierde nog steeds rond haar lippen. "Eevy is de naam," antwoordde ze en grijnsde wat breder. "Het ziet er naar uit, dat je best eenzaam bent. Met je lege blik in je rode ogen," sprak Eevy en keek hem aan. Kort likte ze haar verbrande poot. Het as van het verbrande verleden lag nog in haar vacht. Ze was ook niet moeders mooiste. Ze zag eruit als een wolf waar je niet mee moest sollen en dat klopte ook. Eevy stond op en liep weer richting Triple. Ze keek hem aan met een doordringende blik. "It's all gonna be alright in the end. If it's not alright, it's not the end," sprak ze de zin die haar in leven hield. Zowaar glimlachte ze eens naar de reu, waarna ze zich omdraaide en de grot uitliep. Ze liep de stromende regen in en verdween al snel. Voor een tijd bleef ze weg. De regen voelde goed aan op haar poten en waste al het as en viezigheid uit haar vacht. Haar witte vacht zou eindelijk weer eens te zien zijn. Het opgedroogde bloed zou weg vagen. Ze zag via haar ooghoek een grote brede boom met grote bladeren. Ze wachtte even, maar trok uiteindelijk een groot blad van de boom en maakte die wat nat. Vervolgens liep ze weer terug naar de grot waar Triple was. Ze legde het blad op zijn wond. Ze keek hem kort aan. Ze schudde haar vacht uit. Plots hoorde ze een knal. Haar oren sneerde naar achter. Ze herkende dat geluid. Onweer. Ze leek misschien een o zo sterke wolf, maar onweer was een grote zwakte van haar. Eevy schuifelde wat naar achter meer de grot in en ging uiteindelijk liggen. Haar oren in haar nek gevestigd zodat ze weinig hoorde. Verdomme. Waarom moest dat hier en nu gebeuren?!}

|Words: 531 |Note: kan jij het topic afsluiten? |Mood: Satisfied|

_{Haar oren sneerde, net zoals de regen buiten, naar beneden en begroeven zich in haar nek. Verdomme. Haar ogen verwijdde zich lichtjes toen de eerste bliksemflits verscheen. Moest dit nou per se nu gebeuren?! Ze was juist weg gelopen zodat ze niet zwak zou lijken bij anderen. Ze haar blik vloog naar Triple toe die op stond en naar de ingang van grot heen liep. Wat hij ging? Hij stond net buiten. Je kon zien dat hij moeite had om te blijven staan. Opnieuw was een bliksemflits te zien, dit keer dicht bij. Om nog duidelijker te zijn, precies achter de gewonde reu. Voor een seconde leek het een duivels silhouet in het felle licht van de bliksem. Zijn ogen vlogen vurig rood in het duisternis. Maar dat was niet waar Eevy bang voor was. Nog geen twee seconden naar dat de bliksem had ingeslagen, was er een helse klap te horen. Eevy schoot tegen de grond aan en haar ogen knepen zich dicht. 'Kijk is. Niks om bang voor te zijn.' Eevy opende haar ogen weer en keek naar Triple. Ze voelde woeden op borrelde. Ze stond op. Wou geen zwakheid laten tonen. "Hou je bek jij zwak mormel," snauwde ze naar hem. Ze moest er niets van hebben als anderen haar probeerde te helpen. Ze wist dat het onterecht was om zo naar hem te snauwen. Hij bedoelde het goed en hij kon niet weten dat Eevy niet wou dat hij haar hielp. Hij kende haar niet. Ze keek weg en begon rusteloos heen en weer te lopen door de grot heen. Ze liep van de ene kant naar de ene kant. Soms liet ze een geïrriteerde grom horen. Haar blik was neer geworpen op de grond en ze volgde de verschillende scheuren die in de grond zaten, terwijl haar klauwen sneerde over de ijskoude grond heen. Haar staart sloeg geïrriteerd heen en weer. Ze hield zichzelf in. Als Triple niet gewond was en wat verkeerd had gezegd, was hij nu bijna dood. Haar tanden waren ontbloot en gaven haar een moordlustige uitdrukking. Naar een paar harde klappen en flitsen leek de storm over te varen. Eevy begon wat rustiger te lopen en keek naar de schaven die ze had gemaakt met haar klauwen in de grond. Haar lippen trokken weer over haar tanden heen, waarna ze ook haar staart weer liet rustte. Haar oren veerde terug naar voren en haar ogen stonden weer kalm. Alsof er niks was gebeurd liep ze weer naar voren en plantte ze zichzelf neer voor de ingang van de grot. Ze keek eens naar Triple en vervolgens naar het blad wat van hem af was gevallen. "Bedankt. Maar probeer mij niet te helpen. Iemand helpen betekend dat de ander zwak is," zei ze en grijnsde. Aangezien ze Triple had geholpen betekende dat dus dat Triple zwak was. Ze glimlachte nogmaals naar hem, waarna ze op stond en weg liep. Ze verdween de damp in van de regen en ze ging op zoek naar haar roedel leden. Triple zou het wel redden. Hij was sterk. Met die gedachtes verliet Eevy het gebied en ging ze op zoek naar ander gezelschap.}