|Words: 646 |Note: - |Mood: Exhausted|

<sub>Haar amberkleurige ogen stonden neutraal. Haar blik zei weinig, maar als je beter keek zag je dat ze in haar kop vragen aan het bedenken was. Hoe kwam ze hier? Waar was zie? Wie kende haar? En wie was ze eigenlijk? Het waren een paar hoofdvragen die al sinds gisteren in haar kop lagen. Ze wist niks meer. Gelukkig had ze nog wel de herinneringen van gisteren, dat betekende dus dat ze wel de herinneringen die ze nu maakte kon behouden. Ze was er blij mee, maar het zat haar dwars dat ze niks voor gisteren kon herinneren. Het was een zwart gat en niks gaf haar een sein van wie ze kon zijn en wat haar verleden was. Ze was wakker geworden tegen een boom aan. Bloed kleefde aan de boom en aan haar kop. De wond op haar kop was nu wel wat minder dan gisteren, maar ze moest nog steeds rustig aan doen. Haar kop voelde dan ook nog steeds zwaar aan. In het meer had ze gezien wie ze was, maar kon haar naam niet hervinden. Ze kwam erachter dat ze Engels kon en vormde zo de naam 'Amnesia' voor haarzelf. Ze had zichzelf zo goed mogelijk schoon gemaakt in het water en was na een goeie nachtrust verder gegaan. Ze had meer energie dan gisteren, maar nog niet genoeg om te gaan jagen. Gisteren was ze dan ook wel heel erg van slag geweest. Ze was wanhopig geweest naar antwoorden. De angst had door haar aderen gerezen alsof het een virus was. Uiteindelijk had ze zichzelf toch rustig kunnen krijgen. Met haar gezonde verstond dacht ze na over wat ze moest doen. Ze kon het beste contact met andere wolven ontlopen. Zijzelf rook niet naar dit gebied, dus kwam ze ergens anders vandaan. Misschien had iemand haar hier heen gebracht om haar hier knock out te slaan zodat niemand haar kon vinden die haar kende. Ze wist dus dat ze niet uit dit gebied kwam, maar waar kwam ze dan wel vandaan? En was er misschien toch iemand in dit gebied die haar kende? Misschien had ze een partner, broers of zussen, pups , maar misschien ook wel vijanden.

Amnesia schudde kort haar kop. Ze moest daar niet zoveel over nadenken. Ze keek omhoog naar de grote loofbomen. Het was mooi hoe de zon haast sneed langs de hoge bomen. Amnesia gokte erop dat het behoorlijk warm was uit de schaduw. In de schaduw van de hoge bomen was het prima te doen. Haar oren flikkerde toen ze knisperend geluid achter zich hoorde. Ze keek om en zag nog net hoe een konijn weg sprong. Ze wachtte niet af en schoot er achterna. Ze kon beter prooi krijgen wat binnen hand bereik was. Ze schoot het konijn achterna, vertrouwend op haar neus die zei waar het konijn heen ging. Amnesia voelde haar kop bonken door de plotselinge inspanning die ze moest doen. Echter negeerde Amnesia het tot nu toe nog en dook en sprong langs alle obstakels heen. Ze zag hoe het konijn een paar schijnbewegingen nam en uiteindelijk bijna tegen een boom aan liep hierdoor. Zodra Amnesia merkte dat het konijn wat uit balans was, schoot ze nog sneller naar het konijn toe en greep ze naar het achterpoot van het konijn met haar bek. Ze voelde hoe een klein pluizig pootje in haar bek belandde. Ze glimlachte opgelucht. Ze doodde het konijn snel en begon vervolgens te eten. Ze was blij dat ze een prooi had. Hier kon ze wel op leven en het zou ook beter zijn voor haar gezondheid. Uitgeput liet Amnesia zich neer vallen. Haar kop bonkte als een gek. Kort kneep ze haar ogen geïrriteerd dicht, maar toen ze die weer opende zag ze een grijze pup staan rond de zes maanden. Amnesia hief haar kop en keek de pup aan. "Hallo," sprak ze kalm.</sub>

|Words: 350 |Note: - |Mood: -|

_{Zodra Amnesia zich op de pup had gefocust, merkte ze op dat de pup wat raar deed. Alsof hij in een shock was. Had hij een trauma op gelopen of zo? Ze begroette hem en de pup leek te ontdooien. Hij vermande zich, voor zover dat kon als een pup .'Yoo,' sprak de pup. Totaal nonchalant. Amnesia trok licht een wenkbrauw op en ging recht op zitten. Wat deed die pup heen? Het moest haar ook niks boeien. Ze nam aan dat de pup haar immers ook niet kende. Dus waarom zou zich zorgen maken over hem? Oké dat klonk misschien wat hard. Ze had wel vaker van dat soort gedachtes gehad. Amnesia wou liever niet denken aan de gedachte of ze vroeger misschien in een slechte roedel had gezeten of iets in die richting. Gelukkig haalde de pup haar al snel weer uit haar gedachtes. 'Je hoofd.. doet het zeer?' Amnesia keek de pup aan. "Een bee-," Ze stopte met antwoord geven toen ze zag dat de pup helemaal geen aandacht voor het antwoord had. Het had meer aandacht voor het konijn dat er lag. 'Dit konijn heb je vast niet meer nodig. Ik zal hem wel voor je opruimen dan kun je lekker blijven liggen.' sprak de pup, terwijl hij al dichterbij schuifelde. Amnesia trok een wenkbrauw op en greep het konijn, om het vervolgens voor haar poten neer te vallen. "Heeft je moeder je nooit geleerd om respect te tonen tegen volwassenen?" vroeg Amnesia verontwaardigend, zonder er ook verder over na te denken. Ze ging er dan ook niet vanuit dat de pup geen ouders meer had. "Je gaat het echt niet lang overleven in je uppie. Je moet jezelf een verzorger vinden of zo," sprak Amnesia en keek hem aan. De verontwaardiging was uit haar stem verdwenen. Ze moest ook niet zo hard zijn tegen een pup. Ze zuchtte lichtjes, waarna ze weer ging liggen. Ze wenkte de pup. "Kom, je mag wel wat," zei ze met een glimlach en duidde hierop het konijn dat voor haar poten lag.}

|Words: 700 |Note: - |Mood: Concerned|

_{Kennelijk had de pup het woord 'respect' nog nooit eerder gehoord of was hij gewoon met stomheid geslagen dat zíj dat vroeg aan hem. Hij keek haar met een verbaasde blik. Amnesia keek terug met een opgetrokken wenkbrauw. Echter ontdooide Amnesia al snel. Ze begreep ook wel dat dit een pup was en nog weinig ervaring had als het ging om overleven. Ze moest zeggen dat ze onder de indruk was dat de pup zolang nog had overleefd, ook al wist ze niet of hij wel alleen was. Maar met zijn aditute kon het nooit lang duren voordat iemand met de verkeerde gedachtes er een simpel einde aanmaakte. Amnesia zei vervolgens dan ook dat hij een verzorger moest zoeken. Anders ging hij eraan. Hij mompelde wat, wat erop neer kwam dat hij er nog niet zolang alleen was. Dus hij het echt niemand die voor hem zorgde. 'Een verzorger? Kan best voor mezelf zorgen.' sprak de pup haast beledigend. Amnesia grinnikte en glimlachte. Ze mocht die pup wel. Kort keek ze naar het konijn en vervolgens weer naar de pup. Ze wenkte hem en zei dat hij wat mocht. Kort keek hij haar aan, maar het duurde niet lang of hij stoof op het vlees af en begon als een gek erop te kauwen. De pup ging voor haar zitten, terwijl hij grote stukken vlees naar binnen schrokte. Amnesia keek hem licht bedenkelijk aan. Oké. Die had al lang geen goede maal gehad of hij at nou eenmaal als een wild zwijn. Abrupt stopte de pup. Amnesia keek hem verbaasd aan. Was er soms iets mis met het vlees? 'Dankjewel mevrouw.' sprak de pup, waarna hij maalde op het vlees dat nog in zijn bek lag. Amnesia glimlachte en knikte kort. "Graag gedaan," Kennelijk had de pup toch wat manieren. Amnesia liet haar kop rustte op haar voorpoten. Amnesia merkte hoe ze over de pup dacht. Het voelde vertrouwd en fijn aan. Had ze misschien pups? Of pups gehad? Ze wist het niet, maar ze wist wel dat ze van pups hield. Ze hoopte dat ze geen pups had, anders kon ze die zelfs niet meer herinneren. Het deed nog steeds zeer om te weten dat je alles was verloren. Maar je kon er niet verdrietig over zijn, aangezien je niet meer weet wat je was verloren. Geheugenverlies is een bitch. De pup stopte uiteindelijk met het vlees naar binnen schrokken. Dit deed Amnesia op kijken van haar gedachtes. Ze keek naar het konijn, het meest was al op gegeten, maar er was nog ruim genoeg over voor de pup. Ze richtte haar blik op de pup die haar nu ook aankeek. 'Mortimer, zo heet ik.' stelde de pup zichzelf voor. Amnesia knikte lichtjes. 'En jij? .. Deed je hoofd nou nog zeer hoe kom je der eigenlijk aan?' Amnesia keek hem licht vragend. Hij was opeens geïnteresseerd in haar, in plaats van eerder toen het konijn het enige was wat hij zag. Echter besloot Amnesia er niet veel meer op in te gaan en hief ze haar kop weer. "Mijn naam is Amnesia. En het gaat wel. Ik heb gekregen door een ongeluk," antwoordde Amnesia al zijn vragen. Ook al loog ze een beetje over het ongeluk. Ze had geen flauw idee hoe ze de wond had gekregen, maar dat boeide de pup waarschijnlijk niks. Ze dacht kort na. "Ik weet dat je dit niet van mij wilt horen en waarschijnlijk heb je het ook wel eerder gehoord, maar je moet echt uitkijken," sprak Amnesia en probeerde tot de pup door te dringen. Ze zocht naar woorden en een voorbeeld om het nog beter duidelijker te maken. "Er zijn genoeg wolven die wel een kleine pup willen eten in plaats van een konijn en als ik de verkeerde intenties had, had ik je waarschijnlijk gedood wanneer je mijn prooi had aangeraakt. Je moet voorzichtiger zijn," Amnesia keek de pup kort doordringend aan, waarna ze haar kop weer liet rustte op haar voorpoten en weg keek. "Well.. Niet dat ik er veel over te zeggen heb. Ik ben je moeder niet of zo," mompelde Amnesia er wat achteraan.}