Met kalme passen wandelde de witte jaarling door het bos heen. Geruisloos en sluw als een vos hield hij zijn omgeving in de gaten. De geur van een bosbrand was zelfs hier nog te ruiken en de groep die erop uit was gegaan om te zien wat er aan de hand was kwamen terug met het nieuws dat het gebied naast hun nu helemaal platgebrand was. Het gebied waarin hij was geboren en die hij ook verlaten had. Hij had alleen een betere toekomst voor zich liggen van al die andere vluchtelingen uit zijn oude gebied. Hij had het geluk om de leider te zijn geworden van de meest beruchtste roedel die toevallig de macht had over dit gebied. Omdat zijn vader hier de leider van was geweest en deze roedel was altijd al van dezelfde bloedlijn geweest, leiders werden niet gekozen maar bepaalt door bloed, en hier bleek iedereen het ook mee eens te zijn. Drake vond dat niet erg, hij wilde graag in zijn vaders voetstappen lopen en net zoals hem worden. Na alle verhalen die Arya hem verteld had over zijn vader was hij ook steeds meer zijn voorbeeld geworden. Zacht hoorde nog andere voetstappen maar wist dat dit niet iemand anders kon zijn dan een van zijn roedelleden. Hij was nu hun nieuwe roedelleider en ze wilde niet weer opnieuw het risico lopen op het bloedbad dat een tijd geleden had plaatst gevonden. Een bloedbad die alle leden niet zagen aankomen en daarom nu wat voorzichtiger waren. Een bloedbad waarin zijn bloedeigen moeder zijn vader had vermoord, een daad waarvoor hij haar nooit zou vergeven. Mocht zij dan ook weer terug zijn in Avarice omdat ze brand haar ook had gedwongen hierheen te gaan, zou het niet goed met haar gaan aflopen. De hele roedel was woest op wat ze had gedaan en iedereen zou met liefde haar nek breken net zoals hij dat nu ook graag zou willen doen. Zijn lieve moeder bleek niet te zijn wie ze was en hij walgde van alles dat zijn moeder bleek gedaan te hebben. Hij schudde kort zijn kop waarbij een wat woedende blik op zijn gezicht verscheen. Ze moest eens wagen een poot in zijn gebied te zetten en ze ging eraan, hij zou ze bevelen haar een langzame en pijnlijke dood te geven en hij zou toekijken hoe ze dat deden, zover was zijn haat inmiddels al gegroeid naar zijn moeder. Hij sprong nu van een grote steen af die half in de heuvel begraven was. Wanneer hij nu een stukje lager stond kon hij ook het witte teefje zien. Hij moest niet van haar schrikken, hij had haar al veel eerder gehoord dus haar aanwezigheid was al bekend, ook dat ze een roedellid was was al bekend aangezien ze ook naar de roedel rook. "Saphira," Zei hij met een licht grijnsje. Zij was de dochter van Arya, de teef die voor hem had gezorgd. Hij zag haar als een goede vriend maar sinds hij de leider was geworden en zij een Vigil zag hij haar niet vaak meer, bovendien had hij geen speelmaatje meer nodig. Drake hief zijn kop wat verder op aangezien Saphira groter was dan hem en hij zou zich anders zo klein voelen bij haar terwijl en niet veel leeftijd verschil zat tussen hun. "How are you doing?" Vroeg hij nu aan het terwijl hij zijn grijnsje iets groter maakte...

(&Saphira)

Het witte teefje dat de naam Saphira droeg zwaaide een paar keer heen en weer waarbij Drake kort in zichzelf moest grinniken. Dat enthousiasme van haar ook altijd, ergens hoopte hij ook dat dit nooit zou veranderen bij haar. Zelf moest hij wel, als hij deze roedel zou willen leider en op zijn vader wilde lijken, en dat wou hij. “Drake.” Begroette ze hem beheerst al kon hij de enthousiaste twinkeling in Saphira haar ogen zien. Ergens deed het hem ook goed om haar weer te zien, iemand die niet al te hoge verwachtingen van hem zou stellen in het leiden van de roedel. “Het gaat, de reis naar het vuur was pittig,” Zei ze nadat hij had gevraagd hoe het met haar ging. Drake hield zijn kop even schuin en keek haar verbaast aan. "Jij was mee?" Vroeg hij haar nu. Hij had niet geweten wie er allemaal mee waren gegaan naar het vuur. Hij had alleen een Praefectus gezegd een kijkje te nemen bij het vuur, hij mocht zelf degenen uitkiezen wie hij meenam. Hij keek haar met een glimlachje aan waarnaar hij even naar haar knikte. Dat had ze goed gedaan. Plotseling kwamen er ook allemaal vragen in hem op die hij aan haar wilde vragen, vooral vragen over zijn moeder. Ze zouden waarschijnlijk toch wel nutteloos zijn, de rest van de groep die wisten allemaal wel hoe ze eruit zag en die hadden het dan wel verteld, waarschijnlijk zou Saphira het ook wel weten doordat het ook vaak genoeg verteld werd aan degenen die haar dus niet zouden herkennen, om zo niet het risico te nemen dat Maiya door de muren zal breken van hun verdediging. Hij besloot er maar niet verder op in te gaan en vragen te gaan stellen. Saphira liep voorzichtig dichterbij waarbij hij kon zien dat twijfelde. Ze bleef op twee stappen afstand staan waarnaar ze toch nog een stap terug deed. "I won't hurt you." Zei hij toen tegen haar met een scheve glimlach. Dat moest zij toch ook wel weten? Hij had geen enkele reden om haar pijn te willen doen, bovendien gedroeg ze zich gewoon normaal. “Ik spreek je nog maar zo weinig Drake, hoe gaat het met jou? Je begint naar wat ik hoor steeds meer op je vader te lijken.” Zei Saphira nu tegen hem. Drake keek nu een beetje trots uit zijn ogen doordat ze hem vertelde te horen dat hij erg op zijn vader begon te lijken. Dat was iets dat hij graag wilde, op zijn vader lijken, daarom vond hij het ook leuk om te horen. "Het gaat prima met me." Zei hij met een grijnsje die ergens heel donker was. "Gelukkig lijk ik meer op mijn vader zo te horen.." Zei hij nu en de haat was in zijn stem zachtjes te horen, een haat die uitging naar zijn moeder. Zij wist ook wel wat zij allemaal gedaan had en moest wel snappen waarom Drake zijn moeder haatte..

Ze moest grijnzen nadat hij haar had gezegd dat hij haar geen pijn zou doen, iets dat ook gewoon waar was. Zij zou het nog wel goed gaan doen in de roedel, als ze zo door zou gaan zou ze makkelijk opstromen naar Latro en dan zou ze vaker mee mogen op dat soort 'missies'. Hij keek haar een tikje nadenkend na terwijl hij hier over nadacht. Hij zou in ieder geval op haar letten, kijken of ze inderdaad goed bij de Latro zou kunnen passen. Hij grijnsde opnieuw terug naar haar met die harde blik die niet te doorgronden was, maar die had hij tegenwoordig altijd op. Emotie leek te zijn verdwenen uit zijn gezicht. “Gelukkig,” Zei ze nadat hij had verteld dat het goed ging met hem. Ging het op zich ook wel, hij voelde zich beter dan ooit, ondanks de woede die hij voelde voor zijn moeder, misschien voelde hij zich daar ook wel goed door. Hij voelde zich stiekem ongelofelijk goed. Nadat hij zei dat hij dan gelukkig meer op zijn vader leek te lijken keek ze hem even met een schuine kop aan. Met een onderzoekende blik keek ze hem aan waarnaar ze knikte en ging zitten. “En hoe zit het met die nieuwe wolven, die ons gebied zijn binnengekomen? Wat is je plan Drake?” Vroeg ze hem nadat ze haar kop iets lager had, iets wat Drake wel fijn vond, hoefde hij niet meer zijn kop zelf zo hoog te houden. Zelf ging hij nu ook zitten en keek haar nadenkend aan. “En ik doel niet alleen op je moeder, maar ook op de rest van de wolven,” Vervolgde ze waarbij Drake haar even fronsend aankeek. Een lichte grom had zich vermengt met haar stem wanneer je zijn moeder noemde, iets dat hij zelf ook had gedaan. Hij bleef hij kort zwijgend en fronsend aankijken. "Oh van mij mogen ze hier komen, zolang ze maar weten wie hier de baas is." Zei hij nu een valse grijns op zijn gezicht. "Bovendien, zullen ze het hier toch niet lang overleven." Zei hij daarnaar met een sluwe stem. The Aeron was niet zomaar en slechte roedel, het zal vol met moordenaars die vroeg of laat bloed wilde proeven. Als ze slim waren gingen ze door met zoeken naar een ander gebied die niet beheerst werd door zijn roedel als die van hem. "En mijn moeder?" Zei hij toen waarbij er een koelbloedige grijns op zijn gezicht tevoorschijn kwam. "Die zal willen dat de vlammen haar leven genomen hadden, want oohh.." Zei hij toen met zijn haatvolle stem. Verder ging hij niet, was niet nodig met de blik die op zijn ogen stond. Niemand in de roedel zou haar een snelle en pijnloze dood wensen en die zou ze ook niet krijgen als ze voet durfde te zetten in hun gebied..

Saphira stemde mee in wat hij zei en hij verbreedde zijn grijns een tikje. Tuurlijk had ook hij de geruchten van een andere roedel gehoord, maar hij geloofde niets van al die verhalen, dat waren natuurlijk mooie verfraaiingen maar geen enkele roedel kon tegen deze op, die roedel was verdoemd zijn 'hun' gebied. Als zij dan ook echt dachten de macht in het gebied te kunnen inpikken hadden ze het helemaal mis. The Aeron had de macht in Avarice en hij was niet van plan enige macht te gaan delen. Zouden ze dit niet accepteren, dan zou het niet lang duren voordat hun lichamen onder heel veel bloed op de grond lagen te rotten. Kraaien en raven zouden langzaam het vlees van hun botten eten en de maden zouden door hun ingewanden kruipen om die van binnen op te eten. Niemand zou hun namen meer kennen. Bij deze gedachte moest hij weer kort grinniken. Hetzelfde zou gebeuren met zijn moeder, die zou ook zo eindigen als ze niet al opgegaan was in de vlammen. ”Oh, ik zou haar met plezier neerhalen,” Zei Saphira en hij keek haar nu een tikje verbaast aan, maar die grijns stond nog steeds ook op zijn gezicht. Ergens vond hij dat leuk om te horen, de hele roedel had een hekel aan zijn moeder en hij vond dat leuk. Het was een haat die ze allemaal deelden. "Hja, ik ook.' Zei hij toen wat lachend. Het maakte hem niet uit dat het zijn moeder was, zo zag hij haar namelijk al lang niet meer. Hij was benieuwd wanneer ze zou opdagen als ze überhaupt op zou dagen. Hij dacht hier kort over na tot Saphira begon te niezen. Hij keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan en nog steeds een grijnsje. "Die verdomde zwavel belemmerd mijn rookvermogen,” Vloekte ze toen. Hij keek haar kort verward aan waarnaar hij even zichzelf op zijn reukvermogen richtte. Zelf voelde hij de zwavel ook wel een beetje, maar het viel nog erg mee. ”Weet je nog die keer dat ik als pup in het sterke water was gevallen en ik er niet meer uit kon komen? Toen jij me moest redden, wat maar net lukte? Arya was woest!” Vroeg ze nu ineens. Waarom ze dit ineens te boven haalde wist hij niet en hij keek haar dan ook wat verrast aan met zijn groene ogen. "Tuurlijk weet ik dat nog," Zei hij toen met een lachende ondertoon. Hij grinnikte even. "Ik kan me eigenlijk geen moment meer herinneren waarin ik je niet ergens van redde," Zei hij nu om haar wat te plagen. Hij wist nog hoe trots hij was geweest op zichzelf en daarnaar kon Saphira ook niets meer zeggen zonder ermee geconfronteerd te worden dat hij haar leven had gered. Hij was vroeger best macho eigenlijk, hij schepte graag een beetje op over zichzelf en pronkte met de dingen die hij kon of had gedaan. Hij had haar vaak gered uit vervelende situaties. "Ik ben bang dat je nooit zonder me zou kunnen Saph," Zei hij nu, opnieuw plagend bedoeld..