De dagen duurde lang als je als pup samen met je broer op zoek moest gaan naar eten en plekken om veilig te slapen. Damian hield er niet van, hij wou terug naar huis. Daar hoorde de twee pups thuis. Daar werd alles voor hun gedaan, naja toch als het op jagen aan kwam. Nu waren ze hier en waren ze alleen. Misschien was de roedel al opzoek naar hun. Al zouden ze hun toch niet vinden, de twee alfa pups waren te ver gebracht om nog gevonden te worden. De zwarte pup kon het echt niet hebben. Hij was boos, zelfs woedend. Hmpf. Wacht maar als hij groot was dan ging hij wel samen met zijn broer achter hun aan, dan ging hij hun kop er af bijten. Hij zou elke poot van hun stomme lijven aftrekken en er niets van over laten. Maar dat was dus voor later, nu waren ze nog klein en makkelijk mee te nemen zoals wel was bewezen. Damian moest niet nadenken over wie het mogelijk had gedaan. Die misselijkmakende roedel met hun twee alfa pups Michael en Gabriël. Met hun zouden ze beginnen als ze eenmaal groot waren.

Damian hield zijn kop even schuin toen hij zijn broertje hoorde. Meteen richtte hij zijn helder groene ogen voor zich uit. Het gevaarte dat een eind verder opdoemde deden zijn ogen even groot worden. Yeah, eindelijk iets waar ze konden spelen. ‘Ja ja ’t is al goed ik zie het ook wel.’ Grijnsde de pup breed. Damian liet even dramatisch zijn bek open vallen toen zijn broer hem slome noemde. Oh ja? Dat zouden ze nog wel zien! Meteen sjeesde het kleine zwarte gevaarte achter hem aan. In plaats van op de rotsblokken die naderde te springen zigzagde hij tussen de grote stenen door. Zo nu en dan schoot zijn blik even naar omhoog om te kijken of hij zijn broertje over zag springen. Natuurlijk gebeurde dat ook nog. Sukkel. Damian rende verder bij de stenen vandaan tot hij zijn broer wat hoorde schreeuwen. ‘Neem jij de steen maar, ik neem het kasteel.’ Gilde hij luid genoeg zodat hij gehoord zou worden. Tss, Damon leek altijd het genoegen te nemen met het kleinere. ‘Ja, je hebt het gehoord ik claim het kasteel.’ Schreeuwde hij. Zodra het claim woord viel kon zijn broertje het namelijk niet meer van hem afpakken.
Uiteindelijk hield Damian halt bij iets wat vroeger waarschijnlijk de ingang was geweest van het grote ding. Tegenover de omvang van het gene wat nog overeind staat, was hij maar miniscuul. Maar dan nog het kasteel was van hem en daar kon zijn broertje niets aan veranderen. Tenzij hij een goed aanbod had natuurlijk. Maar dat zou hem wel gaan verbazen. Stenen ging hij niet verruilen voor zijn grotere hoop stenen.

Damian keek nog steeds naar de gang voor hem. Overal lagen stukken steen. Maar toch had hij dit mooi geclaimd en hij ging zijn broertje daar toch wel aan herinneren. Moest hij maar niet zo dommerik zijn om een zwakke steen te claimen. I mean, wat had je daar nu aan als je al dit leuks had? Geamuseerd keek de zwarte pup om naar zijn broertje die nog altijd op zijn eenzame steen zat. Kort schudde hij zijn hoofd op wat hij zei. ‘Je kan weer eens niet tegen je verlies stommerd. Claimen telt overal. Ik heb recht op dit kasteel!’ Schreeuwde Damien terug. Voor een seconde vernauwde hij zijn ogen even. Oh, dit was trouwens de normale gang van zaken tussen hem in. Damian noemde zijn broer de meest onbeleefde dingen, maar hij hield wel van die kleine dwerg. Naja, broederliefde zeker? De snelheid waarmee Damon aankwam rennen verbaasde hem en voor hij het door had werd hij met een smak mee het kasteel ingerold. Fijn dan. Nu was zijn vacht nog besmeurd ook. Onder het rollen door probeerde hij zijn broer van zich af te duwen maar hij faalde erin, al kwam dat waarschijnlijk door de snelheid waarmee ze aan het rollen waren. Met een smak kwam hij tegen de steen tot stilstand en snoof even op de woorden van zijn broer. ‘Je kunt zeggen wat je wilt. Je weet dat ik recht heb op dit kasteel huilebalk. Ik geef het niet zo maar af.’
In plaats van hem achterna te gaan bleef hij even te zitten. Kort keek hij naar alle vier zijn pootjes die nog mooi aan zijn lichaampje zaten. Alright, dus het was enkel maar iets wat kort pijn ging doen. Als een kleine spion zakte hij door zijn voorpoten en zette het op een sluipen. Zijn broertje was niet zo slim, zijn geur zou hem zo verraadden. Geruisloos gleed hij over het gangpad en uiteindelijk dook hij simpelweg een of andere open ruimte in wat vroeger een kamer was. Damian was echt niet zo dom als zijn broer dacht dat hij was. Als hij het goed had, zat Damon iets verder op de gang. Het was een perfecte zet om hier te komen zitten. ‘Wel druiloor, kom maar uit je verstopplek of ben je echt zo’n angsthaas?’ Klonk het luid. Een gemeen grijnsje verscheen op de snuit van de jonge pup. Nu moest hij wel komen. Want daarin verschilde hij en zijn broer niet veel. Als je de ene uitdaagt dan kwam die altijd wel meteen tevoorschijn.

Ugh, zijn broer. Soms hé, kon hij zijn nek wel eens omwringen. ‘Je bent nog altijd een betweter, die niet tegen zijn verlies kan. Ik heb dit kasteel geclaimd en jij kan er helemaal niets meer aan veranderen randdebiel. En noem me geen lafaard want je weet dat ik best de grond met je kan opkuisen als je dat echt wil dombo. Claimen telt wel overal, zodra de woorden zijn gesproken is het gebied van diegene ik was eerst. Deal with that. Of je me nu verslaat of niet het claimrecht valt mij toe en niet jou. Soms kan je echt ongelofelijk irritant zijn. Ik vraag me af wat pap hier van zou vinden.’ Ditmaal was het zijn beurt om een hele hoop woorden op zijn broertje af te sturen. Want ja als het een ding was wat de twee goed konden was elkaar uitmaken. Damon wist zelf wel dat Damian niet zonder slag of stoot zijn geclaimde kasteel zou opgeven. Dat was gewoon naja, Damian. Ook had hij trouwens geen zin om zijn poten vuil te maken aan zijn broer, maar als het werkelijk moest dan gaf hij hem wel een paar klappen die zijn hersenen weer wakker gingen maken. ‘Hou trouwens eens die stinkbek van je, of wil je dat heel het gebied zo meteen weet dat we hier zijn!’
Dat die broer van hem maar nutteloos op zijn verstopplek bleef zitten. Hij zat tenminste in plain sight in het midden van de kamer. Damian was tenminste geen lafbek om zich te verstoppen tussen een hoopje steen. De woorden van zijn broertje deden hem grijnzen. ‘Ik verstop me tenminste niet tussen een hoopje steen. Dus wie is hier de lafaard?’ Riep hij terug. Misschien moesten ze straks maar kappen met het gillen naar elkaar. Damian had er geen zin in dat vreemde wolven op hun zouden afkomen. Dat was wel het laatste wat hij wou. Nu ze hier toch gedumpt waren, wou hij het liefst alles alleen met zijn broertje doen. Gewoon om te tonen dat ze het konden. Dat ze niet zo zwak waren als men van hem dacht. Wanneer hij een zacht getrippel van nageltjes hoorde op de stenen spietste hij zijn kleine oortjes en rechtte zijn rug. Zo zag hij er trouwens nog sexyer uit dan hij al was, plus het had iets dreigends ook al was hij nog maar een pup.
De plotse oerkreet die Damon slaakte zorgde ervoor dat hij luid begon te lachen. Moest hij verstopt hebben gezeten had dit zijn plekje mooi verpest, maar hij zat dus gewoon in het zicht. Iets wat waarschijnlijk niet verwacht werd door die kleine oerman. Zijn broer rende zo langs hem heen tot hij de achterste muur had bereikt, naja wat er nog van over was eigenlijk. Helemaal niet impressed draaide hij zich om en keek hem met een frons aan. ‘De enigste man hier ben ik, ik verstop me tenminste niet.’ Met die woorden zette hij een aanval in werking. Damian in een boogje langs een van de zij muren. Zo trof hij Damon zonder genade op zijn flank en rolde ze samen door tot ze in een hoek of iets van de ruimte terecht kwamen. Wanneer ze tot stilstand kwamen lag hij triomfantelijk van boven en duwde met al zijn gewicht, wat niet zo veel was zijn broer hard tegen de vlakte. ‘Had je nog wat.’ Gromde hij. Iets wat natuurlijk overging tot iets heel schattigs als een andere wolf het zou zien. Maar voor hem was dus echt wel menes. Damon had hem nu wel zo ver gedreven dat hij echt wel in was voor een gevecht.

Was Damon nu zo dom? Damian wist even goed als hem dat zijn vader niet aan lievelingetjes deed. Dat was iets wat meer thuis hoorde in die andere roedel. Als hij verwachtte dat dit hem van de wijs ging brengen had hij toch maar even dikke pech! Het zorgde er juist voor dat hij zijn broer nog dommer vond dan eerst. Die opmerking over het alfa gebeuren sloeg de spijker op de kop. Sukkel. ‘Je weet even goed als mij dat we beide alfa worden, daarvoor hebben ze ons volgende in rang genoemd en waarschijnlijk is dat een van de redenen waarom we dus hier zijn. Of had je zo ver nog niet nagedacht?’ Bromde hij. Het volume van zijn stem had jonge Damian al sterk getemperd. Waarschijnlijk had Damon wel al zo ver nagedacht, het leek hem eigenlijk wel zo duidelijk. De wolven die hun hadden meegenomen stonken naar Michael en Gabriël. Dat was het gene wat hun verraden had. Op de verdere woorden van zijn broer sloeg hij geen acht meer. Hij had echt geen zin meer in het gekibbel van hun. Het kasteel was van hem en daarmee uit!
Een snijdende pijn trok door zijn kleine lichaam heen en al gauw vervulde de geur van bloed zijn neus. Zijn eigen bloed. Wat een stommerd was zijn broer wel niet. Tss. Onder het rollen door was hij ook fel in de weer met zijn poten en hij voelde het enkele malen treffen, maar pas toen zijn voorpoot de borst van Damon raakte zette hij heel kort zijn nagels. Nah! Eigen schuld. Kleine etter. Het rollen maakte hem stiekem misselijk maar hij liet het niet aan zijn broertje zien, dat was een teken van zwakte en de zwarte pup was alles behalve zwak. Naja, stiekem waren ze nog wel zwak maar ze konden beide al erg veel en later zouden ze uitgroeien tot kopies van hun ouders en zouden ze iedereen aan de kant vegen.
Voor hij het door had werd hij van Damon afgetrapt. Dat deed kinda pijn. Om schade te beperken liet hij zich op zijn zij vallen en rolde meteen terug zodat hij overeind kwam. Meteen schudde hij zijn vacht uit en snoof even. Deze strijd was nog niet afgelopen. ‘Toch blijft het kasteel van mij.’ Snoof hij geïrriteerd. Als er iets was dat hij niet kende, dan was het opgeven. Hij had nog altijd het claimrecht op dit alles, en hij ging het in stand houden wat Damon ook mocht doen. Eveneens tegelijkertijd met zijn broertje begon zijn maag knorren. Oké, even een eetpauze dan. Maar zodra ze hadden gegeten werd het terug menes. Damian zette zich kort op zijn kont neer en keek even rond. Hier binnen zouden ze hoogstens wat ratten vinden, maar konijnen waren hier niet dacht hij. ‘Niet hier. Ik heb geen zin in rat.’ Sprak hij terwijl hij zich weer overeind duwde en naar zijn broer liep. Gegeten hadden ze al niet meer sinds de laatste jacht thuis. Dus het was echt wel nodig dat ze nu wat naar binnen sloegen, anders gingen ze morgen niet meer halen. Bedenkelijk keek hij naar de grasvlakte buiten. ‘Kom op. Ga maar vanop je steen kijken of je iets ziet, ik zoek wel op de grond.’ Het leek het hem het beste plan. Nou, eigenlijk niet want ze konden beter beide op de grond blijven. Maar een uitkijk van hogerop was altijd wel handig, toch?

Fijn dat hij toch nog enig teken van slimheid in zijn hoofd had. Misschien was er dan toch een beetje van hem afgegaan op Damon. De looks had hij in ieder geval al niet. Ergens was het eigenlijk best gemeen. Van zijn looks dat meende hij niet, maar die slimheid was soms nogal ver te zoeken bij hem. Damian snoof even toen zijn broer hem dombo noemde. Ja, dat moest je echt wel zeggen tegen het duidelijke brain van de twee. Loser. Na zijn ene tik tegen de borst van zijn broer liet hij het er maar bij, hij wou de arme ziel niet nog meer verwonden. Damon kon nog wel eens handig zijn. Vooral nu ze maar met twee door het leven moesten. Natuurlijk vond hij dat nog steeds niet cool, maar ja dat was hun leven nu. Damian had de belofte aan zichzelf gemaakt om voor zijn broertje te zorgen, net zoals die voor hem zorgde ook al zou hij dat nog in geen miljoen jaar toegeven. Die kennis hadden ze gelukkig wel over elkaar, want anders gingen ze daar nog over bekvechten.
‘Mijn dromen komen ten minste nog uit.’ Grijnsde hij kort. Dat was dan ook het laatste wat er deze moment over gezegd werd. In zijn hoofd was de kleine reu al helemaal bezig met het gevecht straks, hoe hij zijn broer over de grond ging slepen tot hij ging huilen. Want ja, dat ging hij doen. Damon zou huilen, alleen moest hij nog bedenken over hoe hij dat ging doen. Verschillende plannetjes kwamen op in zijn hoofd, maar hij ging er zeker niet mee te koop lopen. Dat plezier deed hij zijn broer niet.
Nu was het weer heel even het echte leven. Eten was hun prioriteit ook. Gelukkig zat de kleine pup nog volgepompt met adrenaline dat hij er niet veel last van had, maar hij werd het gewaar aan zijn broer. Kort snoof hij, maar besloot de bigger man te zijn in dit gesprek. Zijn tactiek was niet de allerbeste maar voor de moment kon hij met een lege maag niet super goed nadenken hoor. Maar toch bleef hij nog steeds de slimste. ‘Als ik een rat ben, dan ben jij er ook eentje. Verbonden door bloed weet je nog.’ Bromde hij kort waarna ook hij zijn kasteel verliet. Damon deed wat hij hem had gezegd. Wie is de dienaar nu? Nee oké, dat was laag dus hield hij zijn bek maar. Hulp was goed, zeker nu. Zelf liep hij een paar passen bij zijn broers steen vandaan en keek wat rond. Maar hier tussen de stenen was niets anders te vinden dan gras concludeerde hij al snel. Wanneer zijn broer sprak schoten zijn ogen meteen naar voren. Ook hij spotte het konijn. Momenteel waren ze veel te ver van het dier verwijderd, en hij had nog niet gelijk een idee over hoe ze er dichterbij zouden komen. Als ze het op goed geluk zouden proberen en er dus als twee idioten op af gingen rennen dan ging het zowiezo mis. Kort liet hij zijn groene ogen over het gebied tussen hen en het bos gaan. Best een verre afstand voor een pup. Damon had snelheid, hij had dan weer lichtvoetigheid en een iets kleinere snelheid. De tactiek van zijn broer klonk hem haast als muziek in de oren. ‘Ik ga naar het bos, oké? Ik beweeg iets lichtvoetiger als jij. Zodra ik het bos in ben, vertrek jij en we komen elkaar weer tegen bij de grote eik. Daar kunnen we dat verrekte beest wel te pakken krijgen en insluiten.’ Voor kort keek hij naar zijn broer die hogerop stond. Het was misschien niet het beste idee, of het makkelijkste. Maar op zich leek het hem wel haalbaar.
Zo vertrok hij dan ook meteen toen zijn broer het oké teken gaf(als dat goed is?). Tussen het hoge gras verdween de zwarte pup meteen. Damian zorgde ervoor dat er niets van zijn zwarte plukjes boven het gras uitstaken anders zou hij verraden zijn. Hij bewoog zich zacht vooruit, maar toch nog op volle snelheid zodat Damon niet al te lang moest wachten. Volle snelheid was eigenlijk best wel heel snel en hij moest goed opletten dat hij niet over zijn eigen poten donderde. Wanneer hij uiteindelijk de rand van het bos bereikte stak hij even zijn kop boven het gras uit in de hoop dat Damon het zou snappen. Daarna zette hij het weer naar een lopen richting de eik waar hij het eerder over had gehad. Die was nog maximaal vijf minuten van hem verwijderd, ongeveer dan toch.