Damian keek met een grijns naar zijn broer. Dat konijn had hun goed gedaan, al hadden ze er best wel veel moeite voor moeten doen. Daarmee was hij dus best wel kinda moe, maar toch waren de twee het bos in getrokken. Aan zijn snuit hing hier en daar nog wat bloed, buiten dat het wat glansde zag je het verder niet, het leek gewoon op een natte opgedroogde vlek. Ja, dat hield super veel steek nat en opgedroogd. Het zal wel. ‘Als we elke dag samen minstens een konijn voor de komende week naar binnen werken zijn we zo weer sterker.’ Het leek hem erg logisch. Het zou wel takken veel werk kosten, maar ze moesten iets doen om aan eten te komen en dit leek hem wel het beste. Kort keek hij Damon aan zich afvragend wat zijn broer er van vond. Misschien had hij daar helemaal geen zin in, nou dan waren ze verder van huis. Goed, ze konden een aantal dagen zonder eten dat wel, maar hij had liever van niet persoonlijk.

Toen ze uiteindelijk een heel eind verder het bos in waren, en dus verder waren verwijderd van zijn kasteel keek de kleine reu even goed rond. Hier was hij nog niet geweest, of wel? Alles leek hier zo op elkaar. Toch leek deze plek niet eentje die ze al bezocht hadden, of de bomen probeerde hem iets wijs te maken. Damian had het trouwens veel te heet. Eerder vandaag had hij er niet zo heel veel last van gehad omdat hij bezig was. Maar nu liep hij hier maar wat doelloos door het bos te lopen samen met zijn broer. Leuk kon je het niet noemen maar goed. ‘Heb je al iets van een rivier ontdekt hier?’ Klonk het op een vragende toon. Meestal waren ze bij elkaar gebleven als ze op pad waren geweest, maar soms ook gescheiden van elkaar dus misschien had Damon al meer ontdekt als hem. Hij richtte zijn heldere ogen weer voor zich uit. De omgeving was lichtelijk veranderd, de pup zag enkele holen wat verderop verschijnen. Zouden er wolven in zitten? Of was het van beren of zo? Nah, voor dat tweede was het te klein. Voor een milli seconde twijfelde hij, tot hij in zijn ooghoeken een witte wolf opmerkte. Nou, voor zover ze nog wit was dan. Vaag deed ze hem denken aan de moeder van Gabriël en Michael. ‘Hé, zou je denken dat een van die wolven hier is gebleven om te kijken wanneer we zouden sterven?’ Sprak hij terwijl hij halt had gehouden. Zijn blik bleef gericht op de teef, wachtend tot zij actie zou ondernemen.

‘Hell yeah!’ Grijnsde Damian breed. Hij had genoeg van het hulpeloos zijn. Het was tijd dat ze klaar werden gestoomd. Ze waren inmiddels toch al weer drie maanden oud. In de roedel thuis, zouden ze inmiddels wel begonnen zijn met het klaarstomen van de twee alfa pups. Maar ze waren niet thuis, nu moesten ze het allemaal zelf doen en hij had niet echt een idee hoe buiten elke dag misschien te gaan jagen ondanks de opgave die het met zich mee bracht. Maar ze zouden het gebied ook moeten verkennen water zien te vinden en dat soort shit. Want eten was er uiteindelijk nog wel genoeg voor de twee jonge pups sinds ze het nu nog konden doen met één konijn voor hun beide. Kort fronste hij toen zijn bro vertelde dat er verderop water was. Right? En hij wist dat toevallig hoe? Damian besloot er maar niet op te reageren.

Hoewel zijn broer al vet zeker was dat deze teef geen bedreiging vormde voor hun was hij er nog niet helemaal zeker van. Toch sloot hij zich al heel snel aan bij zijn broertje en kwam volledig in het zicht van de witte teef die onder het bloed zat, fris zag ze er echt niet uit. Oh well, ieder zijn eigen looks zeker. De zwarte pup mocht nog van geluk spreken dat enkel een deel van zijn kop onder het bloed zat, maar ook dat weer was opgedroogd door die verdomd warme zon. Damian knikte als begroeting. Ze had hem nog geen reden gegeven om haar te begroeten op een normale manier dus deed hij dat ook niets. Zo min mogelijk van jezelf prijs geven aan een vreemde, dat had hun vader altijd gezegd. Een raad die hij naleefde. Vanuit het niets werd er een konijn voor hun neus gelegd. Kon ze dat niet eerder gedaan hebben in de buurt van het kasteel? Dan hadden ze al die moeite niet moeten doen weet je wel. Spijtig genoeg had hij zijn buikje rond genoeg en snakte hij nu nog meer naar water. ’We hebben juist zelf een konijn buit gemaakt.’ Grijnsde Damian. Yeah, hij was daar echt wel trots op. Het was met teamwork, maar alsnog was het een hele prestatie voor hun weetje wel. Ditmaal was het zijn beurt om het voortouw te nemen en wandelde hij eveneens naar de schaduw en zelfs iets dichter naar de witte teef toe. ‘De ruïnes.’ Dat ze hierheen waren gepuppynapt en ze hier moederziel alleen waren liet hij er maar tussen uit. Als er iets was wat hij haatte dan was het wel dat wolven hun zielig vonden. Zielig waren de twee broertjes niet te noemen, zeker niet na dat konijn van eerder. ‘Ik ben Damian.’ Besloot hij uiteindelijk dan toch maar te vertellen. Als ze hun eten aan bood was het misschien wel zo aardig om toch hun naam prijs te geven.

Damian vond het een goeie keuze om haar te volgen naar de schaduwen, de zon was veel te warm en ze lokte alleen maar dorst uit bij de pup. Iets waar hij nu al bijna door omkwam als hij even zo eerlijk mocht zijn. Misschien moest hij zo meteen maar even vragen of ze een poeltje in de buurt wist. Zij was groot, dus zij wist het vast wel, toch? Het was zijn broertje die met het slimme idee kwam, ja hij was er ook verbaasd over, om het konijn als voorraad mee nemen. Alright dan hadden ze ook al eten voor morgen als zou hij beslist wel gaan jagen om zijn skills uit te breiden. Damian had zichzelf voor genomen om ook maar eens te gaan oefenen op snelheid zodat hij van alle markten thuis zou zijn. Skills waren altijd goed right? Dan kon je tenminste andere wolven ermee imponeren. Al konden de twee broertjes daar al genoeg van hoor. ‘Bedankt.’ Grijnsde hij breed naar de teef. Misschien moest hij zijn mening over haar toch maar herzien? Straks misschien, het was nog te vroeg om nu echt te kunnen gaan oordelen. Voor kort keek hij naar Damon, als hij het konijn wilde moest hij het maar gaan halen. Damian wou nog even genieten van de koelte van de schaduw voor ze weer op pad gingen.

Blijkbaar nam de witte teef er genoegen mee dat ze niet meer dan dit, of beter gezegd dat hij niet meer dan dit wilde prijsgeven over hun situatie. Hopelijk was Damon ook nog zo slim om zijn bek niet voorbij te praten, maar dat leek momenteel wel goed te zitten. Zijn bruine broer leek het voor de moment wel te begrijpen dat ze nog niet teveel mochten vertellen. Misschien zou dat nog komen, maar dat hing vooral af van hoe de witte teef zich zou gaan gedragen. Damian parkeerde zijn achterste op het koele zand en stak zijn kleine snuit even in de lucht, ze rook naar roedel. Of althans naar een hoop andere wolven. Maar niet naar hun vijanden. De charme van zijn broer ontfutselde de teef haar naam. Eevy. Voor zover hij wist was er niemand die de naam droeg in de roedel van Michael en Gabriël. In zijn hoofd daalde de gevaarlijkheidsfactor van de teef meteen tot een gestaag punt net boven zijn nul meter. Als ze niemand van hun was, dan was ze al iets veiliger maar nog steeds was zijn vertrouwen nog niet volledig aanwezig bij haar. Al vertrouwde hij nooit snel iemand, buiten zijn broer en de roedel dan maar dat was anders die wolven kende hij al heel lang. De grijns op zijn snuit verbreedde toen Eevy de twee pups als het ware een compliment leek te geven. Net wou hij wat zeggen, maar de witte teef was blijkbaar nog niet klaar. Meteen verscheen er een boze blik in zijn groene ogen en duwde de kleine pup zich ook vooruit. Zijn boze houding was momenteel nog niets angstaanjagends, eerder iets wat schattig was. ‘Klein grut? Wij zijn voorbestemd voor iets groot.’ Bromde hij. Tss, wat dacht ze wel niet? Ze had het niet tegen twee low rank pups, nee zij waren voorbestemd om een roedel te leiden om de boel op zijn kop te gaan zetten. Tss, oh nee dit vond hij echt niet cool. Maar toch, hij moest wel toegeven dat ze hen kon helpen. Voor kort keek hij naar Damon, maar keek gelijk weer terug naar Eevy. ‘Laat het kleine grut maar zitten, en wie weet mag je ons dan wel helpen water te vinden want we hebben dorst.’ Sprak hij nog steeds op boze toon. Al klonk het misschien wel iets toegefelijker dan eerst. De twee pups hadden nu eenmaal water nodig want dehydratatie konden ze nu echt wel niet hebben.