<sub>Zijn nagels maakten een knerpend geluid tegen de rotsblokken. Je zou denken dat ze kort geveild waren door de velen reizen die hij al in zijn leven had gemaakt, maar dat was het geval niet. Ze bleven een behoorlijke lengte behouden, zodat de reu beter grip had op zijn prooien. Zijn blik dwaalde over het voor hem onbekende gebied, toch kwam deze plek erg vertrouwd op hem over. Serigala dat hij voorgoed achter zich had gelaten, was ook in het bezit geweest van een dergelijk gebied.. Het vervallen kasteel was daar een simpel voorbeeld van. Hij liet een diepe zucht ontsnappen, hij werd al dat rondtrekken stilaan zat. Zou hij nog vaak moeten dwalen zou hij voorgoed een krankzinnige ziel worden. Ren had geen routine nodig in zijn leven, maar hij had onderhanden al voor genoeg verassingen gestaan. Het feit dat hij medeplichtig was op de moord van de voorgaande alpha van de roedel dat het gebied al als territorium had geclaimd, zou zijn leven hier er niet makkelijker op maken. Hij had horen zeggen dat de zoon van de vermoorde alpha de roedel had overgenomen, dat hij ooit wraak zou willen nemen was dus geen uitgesloten zaak. Tot die tijd zou Renier ervoor zorgen dat hij niet opgemerkt zou worden door de verkeerde wolven. Hij stond er alleen voor, maar het schrikte hem niet af. Ren was er ongeveer na een half jaar achter gekomen dat hij niemand nodig had.. Geen roedel, geen vrienden en geen familie. Had je niks anders dan leegte, had je ook geen gevoel. Zijn snuit was al veel te vaak op de feiten gedrukt, alles waar hij ooit om had gegeven had hem verlaten. Hij dacht er niet aan om ooit nog iemand dichtbij te laten komen.

Renier werd uit zijn gepeins gehaald, door een bekend getrappel. Zijn oren spitsten zich, en een kleine grijns bekroop zijn snuit. Hij keek op naar het her rotsige gebied. Zijn ogen speurden alles grondig af, totdat ze bleven rusten op een berggeit. Het beest baande zich een weg naar boven via de rotsen. Als snel stond Ren aan de onderkant van de berg die naar boven leidde. Hij schatte de afstand tussen hem en de berggeit in, en toen hij zeker wist dat hij haar voorsprong kon inhalen begon hij aan de tocht naar boven. De eerste meters klom hij achter zijn prooi onopgemerkt naar boven. Behendig sprong hij op dezelfde rotsblokken als de berggeit, wat niet altijd even makkelijk was door zijn grof gebouwd lichaam. Hij was gemaakt voor kracht, niet elegantie. Maar al snel kreeg de geit zijn aanwezigheid achter zich door. Hij hijgde praktisch in haar nek toen ze in alle paniek rakelings naar boven sprong. Hij liet een diepe grom horen voor hij zijn spieren opspande, en haar achterna ging. Ze waren enkele meters verwijderd van de bovenrand, toen de geit op een afgebrokkelde rotsblok sprong. Hij kon nog net zijn ogen sluiten en zichzelf schrap zetten voor de inpakt van de stukken rots die op hem af denderde. Puur uit geluk werd hij enkel door een kleine steen geraakt. Verwoed zette hij de achtervolging verder, al wist hij dat zijn kansen zo goed als verkeken waren. Tegen de tijd dat hij zich bovenaan de rots ophees, was de geit al een tijdje uit zijn zicht verdwenen. Zijn scherpe blik hechte zich al snel op een nieuwe aanwezigheid, nog voor hij zijn achterpoten terug op de vaste ondergrond had geplaatst. 'Eevy?' bracht hij licht buiten adem uit, zijn blik bleef op haar gericht staan. Dat hij verbaasd was haar hier te zien was licht uitgedrukt, hij had alle hoop haar ooit terug te zien lang gelden samen met zijn verleden begraven. Een scherpe pijn ter hoogte van zijn slaap, en het besef dat zijn eigen bloed over zijn gezicht naar benden druppelde deed hem eindelijk wegkijken. Hij stapte van bij de afgrond achter zich vandaan, voor hij haar weer aankeek. Zijn wonde was niet ernstig, hij was alleen vergeten dat hij tijdens de achtervolging geraakt was. 'Jij bent een van de laatste dat ik hier verwacht had..' gaf hij haar eerlijk toe.</sub>

|Words: 776 |Note: Drama~ |Mood: Unbelievable Happy|

<sub>De vierde keer. Het was de vierde keer geweest dat Eevy alles achter had moeten laten en dat ze alles had verloren wat dierbaar was. Eerder had ze reizen gemaakt om haar dierbaren terug te vinden zoals, haar broer, haar partner, haar vader, haar tweelingzus, maar uiteindelijk was ze altijd bij zichzelf. Ze verloor altijd alles opnieuw. Het leek erop dat geluk niet bij haar lag en dat zij geen geluk mocht hebben. Ze snoof eens, maar grijnsde daarna wat laf. Ze zat in een roedel. Daar was ze blij mee, maar die wolven zouden de enige blijven die zo dichtbij haar mochten komen. Renier. Een naam die nog dagelijks door haar kop heen zoemden. Ze probeerde die gedachtes dood te maken. Om de herinneringen die ze aan hem had te verwijderen. Maar het ging niet. Ze was te zwak daarvoor. Ze kon hem niet uit haar leven wissen. Alleen al omdat ze wist dat Renier zou overleven en dat hij niet zo makkelijk dood zou gaan. Ze wist dat hij nog leefde en door die gedachtes kon ze hem nog niet wissen. Echter had ze nooit de gedachtes dat ze hem weer zou ontmoeten. In zijn ogen was zij immers diegene die altijd weg liep. Ook al was het weg vluchten. Ze had nog nooit het land verlaten dat haar dierbaar was zonder dat het moest. Maar ze zou daar nooit de kans voor krijgen om dat aan hem uit te leggen. Ze zou hem nooit meer zien. Dat wist ze donders goed en toch had ze die hoop.

Eevy bleef stil staan en keek omhoog. Een grote berg van rotsen lag voor haar. Het herinnerde haar aan hem. Toen ze samen gingen jagen in de bergen. Eevy keek kort naar de slordige route die er heen liep, maar besloot uiteindelijk toch te volgen. Na een paar moeilijke stukken, wat uitglijden en een paar keer flink op haar bek te zijn gegaan, kwam ze dan uiteindelijk aan bij de top. Ze ging zitten en keek over het ravijn heen. Het zag er werkelijk waar prachtig uit. Ook al kon ze er niet zo goed van genieten. In de verte zag je de rook nog van Serigala. In haar vacht ook zat as en bloed van het leven in Serigala. Ze zuchtte kort. Ze keek kort achter zich, waar een bos lag. Misschien kon ze daar wat eten vinden? Precies op dat moment scheerde een berggeit haar voorbij. Ze keek hem beduusd achterna en kon zich daarna wel voor de kop slaan dat ze er niet achterna was gegaan. Het was een fijne maal geweest. Ze stak kort haar neus in de lucht en zocht naar de oorzaak die de berggeit zo liet vluchtte. Ze hoefde nog niet eens echt te roken om te weten wie er boven kwam. Eevy haar kop schoot gelijk naar de welbekende zwarte reu met donker bruine ogen. Haar ogen wijdde zich. Vol ongeloof keek ze hem aan. 'Eevy?' sprak de zwarte reu uit. Hij hijgde. Hij was diegene die achter de berggeit was aangegaan. Hij was diegene die ze nu was tegen gekomen. Kort keek de reu weg. Eevy haar blik gleed over hem heen en ze merkte dan nu ook het bloed op. Ze had de neiging om naar hem toe te gaan en het schoon te likken, maar ze hield zichzelf tegen. Hij dacht daar vast heel anders over. Renier. De wolf die haar leven op haar kop had gezet. Hij was een dierbare die ze nooit meer terug had gezien. Wonderen gebeuren dan toch. Renier liep van de afgrond af en kwam zo dichterbij haar. Zijn welbekende geur drong haar neus binnen. Het zorgde ervoor dat ze zichzelf tegen hem aan wou drukken. 'Jij bent een van de laatste dat ik hier verwacht had..' gaf Renier toe. Eevy kwam nu dan ook in beweging en zette een paar stappen in zijn richting. "Ik..ik had jou ook niet verwacht," begon Eevy wat aarzelend, aangezien ze het nog steeds niet kon geloven. Ze wou hem zoveel vragen stellen, maar tegelijkertijd wist ze niet of dat slim was. Zijzelf wist hoe irritant het was als iemand allemaal vragen aan je stelde, maar dan weer.. Wou Renier niet meer over haar weten? Eevy trok zich weg van haar gedachtes en keek Renier weer aan. Kort boog ze zich naar hem toe en likte het straaltje bloed weg. "Ik heb je gemist.." Kwam er na een tijdje zachtjes uit. Haar woorden waren breekbaar, alsof ze elk moment in huilen uit kon barsten. Ze was zo blij, maar tegelijkertijd zo bang om hem weer te verliezen.</sub>

_{Net toen de reu zich over de rand hees, ontmoette zijn blik de kristalblauwe ogen die hem in zijn dromen achtervolgde. Hij stond perplex, het koste hem dan ook de grootste moeite om zichzelf verder op de rots te trekken. Eenmaal zijn vier poten terug stevig op de vaste grond stonden, bracht hij met een lak aan adem haar naam uit. Eerst kon hij niet wegkijken, zijn blik bleef op haar gesetteld. Het druppelen van zijn bloed in kleinen straaltjes over zijn gezicht, was de reden dat hij zich eindelijk van haar afwende. Hij had haar blik over hem heen voelen glijden, zij vast ook de zijne. Renier stapte bij de afgrond vandaan, waardoor hij automatisch dichterbij kwam te staan. Onbewust drong haar vertrouwde geur bij hem binnen, en elke spier in zijn lichaam ontspanden zich. Voor het eerst in een lange tijd voelde Ren zijn bloed warmer stromen door zijn lichaam. Hij keek haar opnieuw aan, nog steeds met diezelfde verbijsterde uitdrukking van voorheen. 'Jij bent een van de laatste dat ik hier verwacht had..' zijn stem weerklonk van ver in zijn eigen oren. Hij was er nog steeds niet uit welke emoties er op dat moment door hem heen gingen. Renier was altijd al een zootje geweest als het op het emotioneel vlak aankwam. Eevy had in vergelijking met hem, haar gevoelens en daden beter onder invloed. Spijt... Hij voelde vooral spijt. Zelfs na al die tijd vroeg hij zich af waarom alles zo chaotisch was verlopen in het verleden. Ditmaal kwam ook Eef een paar stappen dichterbij, hij bleef staan toen hij voelde hoe de spanning terugkeerde in zijn lichaam. Hij was het niet langer gewend iemands aanwezigheid zo dichtbij te voelen. "Ik..ik had jou ook niet verwacht," gaf ze ook aarzelend aan hem toe, Ren nam haar stem volledig in zich op. Het gemis dat maanden aan hem had gevreten, kwam weer opspelen. Het was bizar hoeveel invloed ze na al die tijd nog op hem had. Ze had in frequentie van seconden het verleden weer naar boven doen drijven. Zijn verstand schreeuwde hem toe dat hij haar de rug moest toekeren, en nooit meer achterom moest kijken. Maar wat er was overgebleven van zijn hart, was net sterker. Elke vezel in zijn lichaam hunkerde naar haar warmte, hij wou zijn sterke lichaam tegen haar aandrukken en zijn snuit in de vacht op haar nek begraven. Toen Eevy naar voren boog om het bloed van zijn gezicht weg te halen met een simpele lik, werd het hem net niet te veel. "Ik heb je gemist..". Haar woorden en de breekbaarheid van haar stemgeluid, spoorden hem aan de afstand tussen hun te verbreken. De puntjes van de vacht op zijn borst raakten de haren aan, en hij legde in een beschermend gebaar zijn massieve kop in haar nek. Hij had het nooit verdragen dat ze om hem pijn leed, en hoopte dat dit haar troost bood. Hij wist donders goed dat Eevy geen medelijden kon verdragen, maar dit was anders.. 'Niet zeggen,' sprak hij zacht, hij kneep zijn ogen dicht en ademde haar geur naar binnen. 'Jij en ik weten beiden verdomd goed hoe dit zal eindigen.' mompelde hij verbitterd in haar vacht. Hij was niet goed genoeg voor haar, en het werd tijd dat ook zij dit zou gaan inzien. Geluk was niet voor hem opzij gelegd.}

|Words: 635 |Note: Drama #2 |Mood: 2much2writedown|

_{Nadat haar gebroken woorden haar mond verliet, voelde ze zijn warmte dichterbij komen. Hun borsthaartjes raakten elkaar en na al dat wachten, voelde Eevy eindelijk zijn massieve kop weer in haar nek. Haast automatisch legde ze haar kop op zijn schouder. Ze had hem zo gemist. Ze dacht ook niet meer helder na. Ze wist dat het altijd chaotisch had gelopen en dat het weer zo zou gaan als ze bij elkaar zouden komen. Maar daar dacht ze nu simpel weg niet maar aan. De emotie's in haar was te veel. Ze dacht alleen aan die onbegrijpelijke warmte die in haar lichaam verspreidde door de vertrouwelijkheid die Renier af gaf. Ze voelde zich veilig bij hem. Zo veilig dat ze altijd zo wou blijven staan. Altijd die warmte voelen en gewoon gelukkig zijn. Gelukkig. Dat gevoel had ze al zolang niet meer gevoeld. Ze wou het weer zijn. Ze wou Renier dichterbij zich hebben. Voor altijd bij zich hebben. Zo hebben dat ze beiden gelukkig waren voor de rest van hun leven. Maar zoiets leek onmogelijk. Toch keek Eevy daar niet naar. Ze was simpel weg té koppig daarvoor. 'Niet zeggen,' sprak Renier zacht, waarna Eevy voelde hoe hij haar geur op snoof. Zijzelf begroef zich in de zwarte vacht van reu en snoof zijn geur op. Zijn vacht lag dan misschien wat warrig en was misschien niet één van schoonste, maar ze wou het niet anders. Dit maakte Ren tot wie hij was. Het zorgde ervoor dat Eevy hunkerde naar hem. Hij bracht iets hem mee dat Eevy niet kon krijgen. Ze wou het hebben. Zo graag. Maar Ren's mening begroef zich al snel in haar oren: 'Jij en ik weten beiden verdomd goed hoe dit zal eindigen.' Eevy haar ogen verwijdde zich licht. Haar gedachtes drongen nu dan ook meer en haar gelukkige bubbel werd kapot geprikt. Ze kwam terug op de aarde en begreep wat Renier bedoelde. Ze schuifelde wat terug en keek hem. Zijn geur brandde nog steeds in haar neus. "Ren.." Ze sprak zijn bijnaam neutraal uit. Haar blik werd ook wat killer. Niet om kil tegen hem te zijn, maar meer om zichzelf sterk te houden en niet te ver te verdoezelen in haar gevoelens. "Het maakt mij niet uit," begon Eevy. "Ook al zou ik nog twintig keer neer gaan. Ook al moet ik nog 4 keer vluchtten en alles achter laten. Ook al word mijn hart weer gebroken en verlies ik mijn emotie's. Het maakt mij niet meer uit. Het was het allemaal waard Ren. Er is niemand in de wereld die jou kan vervangen. Jij bent té speciaal voor mij om zomaar los te laten." Eevy keek kort weg. Ze had niet verwacht dat er zo'n stroom woorden uit haar mond zou komen, maar ze had er zeker geen spijt van. Nee. Ze liet haar gevoelens weer een keer voor haar spreken. "Ren. Ik heb je opnieuw gevonden. We kunnen weg gaan en elkaar zo vaak ontlopen als we willen, maar we zullen elkaar toch weer ontmoeten. We zullen in elkaars gedachtes dwalen. Onze gevoelens zullen nooit helemaal vervuld zijn zonder elkaar. Ren.." Kort pauzeerde Eevy en deed opnieuw een stap naar voren. "Ren ik.. Ik hou van jou Ren. Ik wil je niet nog een keer verliezen." Ze besefte maar half wat ze net allemaal had gezegd. Haar gevoelens waren totaal ontketend en hadden genadeloos toe geslagen in haar woorden. Dit was niet de Eevy die al haar gevoelens liet op kroppen of die weg liep om niet meer gewond te raken. Dit is de Eevy die vocht voor haar gevoelens en dat kon je terug zien in haar krystal blauwe ogen. Ze stonden vurig. Alle betekenissen van haar woorden waren in die twee kijkers af te lezen.}

_{'Jij en ik weten beiden verdomd goed hoe dit zal eindigen.'
Die simpele zin had de magie verbroken. De werkelijkheid keerde terug. Renier en Eevy leven samen verliep namelijk niet op een roze wolk. Het was nou eenmaal een feit dat het leven geen rozengeur en maneschijn was. Maar zelf een normale relatie bleek bij hun teveel gevraagd. Het lot nam hun herhaaldelijk alles af. Hij wist niet hoelang Eevy het nog zou trekken zouden ze elkaar opnieuw verliezen. Die gedachten zaten hem meer dwars dan zijn eigen gevoelens. Hij wist dat ze niet zwak was, maar het horen breken van haar stem daarnet had de doorslag gegeven. Ze deden elkaar meer pijn dan goed. Het was voor hem een raadsel waarom ze zich nog steeds tot elkaar aangetrokken voelden. Eevy leek zijn woorden wel degelijk te registeren, en schuifelde een stukje van hem vandaan. Zijn kop ruste niet langer op haar nek, en de warmte waar haar kop op zijn schouder had gerust sijpelde weg. Zijn ogen stonden net zo bitter als zijn woorden geklonken hadden. Er viel geen glimlach of grijns te bespeuren op zijn snuit. Hij vertikte het eerst om haar aan te kijken, al voelde hij haar blik wel degelijk op hem branden. "Ren.." pas toen ze zijn naam neutraal uitsprak, keken zijn donkerbruine ogen in haar blauwe. Zijn blik was nu weer een paar tinten verduisterd door de bitterheid, en het feit dat hij zich hard opstelde tegenover de buitenwereld. Haar kille ogen vertelden hem hetzelfde. "Het maakt mij niet uit," begon ze, zijn ogen boorden zich doordringend in de hare. Waar wou ze heen? Hij zette zich schrap voor haar volgende woorden, maar zelf dat had hem niet kunnen voorbereiden op wat er zou volgen; "Ook al zou ik nog twintig keer neer gaan. Ook al moet ik nog 4 keer vluchtten en alles achter laten. Ook al word mijn hart weer gebroken en verlies ik mijn emotie's. Het maakt mij niet meer uit. Het was het allemaal waard Ren. Er is niemand in de wereld die jou kan vervangen. Jij bent té speciaal voor mij om zomaar los te laten." Eevy keek weg, hij kon zichzelf er zelfs niet toe zetten om te knipperen. Stokstijf bleef hij staan. Zijn brein zoog haar woorden als een spons op. Ze liet haar gevoel spreken. Dit was hem nu wel duidelijk. Het ding was, dat hij razend werd als ze dit deed. Om de simpele reden dat het de hele waarheid was, en hij zichzelf niets wijs kon maken laat staan Eef van gedachten doen veranderen. "Ren. Ik heb je opnieuw gevonden. We kunnen weg gaan en elkaar zo vaak ontlopen als we willen, maar we zullen elkaar toch weer ontmoeten. We zullen in elkaars gedachtes dwalen. Onze gevoelens zullen nooit helemaal vervuld zijn zonder elkaar. Ren..". Hij haatte het dat ze gelijk had. Ren legde zijn oren neer in zijn nek. Maar dit was niet voorbij. Ze werd verblind door haar gevoelens, waardoor ze niet inzag dat ze verder moest gaan met haar leven. Eef deed weer een stap in zijn richting, hij had een stap terug moeten doen maar Renier wist dat dit haar pijn zou doen. "Ren ik.. Ik hou van jou Ren. Ik wil je niet nog een keer verliezen." vurig keken haar kristalblauwe ogen hem aan. In zijn hele leven had hij maar een iemand die woorden ooit tegen hem horen zeggen, en dat Eef.. Zij was de enige geweest die het had aangedurfd. Hij had die woorden al eerder van haar gehoord, maar zo zelden dat zijn hart telkens weer een slag miste en dan onbeheerst in zijn borstkas klopte. Opnieuw keek hij van haar weg. Hij staarde een tijdje in de verte, de stilte was gespannen. Zonder aanleiding kwam hij plots weer dichterbij, en hij stopte pas toen ze nog maar enkele centimeters van elkaar verwijderd stonden. 'Je weet dat het verloren hoop is,' sprak hij zacht in haar gezicht, 'Zelf de dood zal een manier vinden om ons van elkaar te scheiden.'. Zijn diepbruine ogen waren zwarte poelen van emotie geworden, die erg moeilijk te doorgronden vielen. 'Ik hou ook van jou Eef.' Renier keek niet weg, 'En dat is nou net ons probleem.' vervolgde hij met een vreugdeloos lachje. 'Laat me jouw verleden zijn..' smeekte hij bijna, 'Het is nog niet te laat Eevy.' drong hij aan. 'Begin opnieuw. Vind iemand die je waard is, krijg pups.. wordt gelukkig.' Bij die woorden keek hij weg. Hoe hard hij haar dit alles toewenste, de gedachten van Eevy met een andere reu wekte meteen jaloezie op.. Maar hij moest haar laten gaan.}

|Words: 692 |Note: Deze post brengt me tranen in de ogen. |Mood: sad|

_{In tegenstelling van Eevy, leek Ren juist al zijn gevoelens en gedachtes koppig weg te stoppen. Ergens waar het veilig was en waar hij niet gewond kon raken. Eevy kende hem te goed om dat niet te zien. Ondanks dat had Eevy hem toch verteld hoe zij erover dacht. Ze hoopte dat ze hem kon raken met haar gevoelens. Ze wou hem niet verliezen. Ze kon niet verder zonder hem. Niet nu ze hem had gevonden. Ren leek in een standbeeld veranderd te zijn. Hij stond daar maar. Kijkend in de verte. Leek geen aandacht te geven aan Eevy, maar Eevy wist dat zijn geest nu op volle toeren werkte. Hij wist dat zij gelijk had. Ren kon het bloed misschien onder haar nagels vandaan halen door haar opmerkingen te geven die ze niet wou horen, maar Eevy kon precies het zelfde doen. Ze zou vechten voor wat ze had en voor wat ze wou. Ze zou haar gevoelens laten vechten voor haar en ze zou doen wat ze kon om tot hem te komen. Een korte stilte viel, waarna Ren plots dichterbij kwam. Eevy bleef staan, terwijl zijn aanhankelijke geur weer in haar neus kwam. Eevy keek hem aan en was te koppig om weg te kijken. Ze keek in die donkere bruine kijkers die met de seconden bitterde werden en donkerder. 'Je weet dat het verloren hoop is,' sprak Ren zacht. Zijn adem raakte haar lippen. Eevy wou erop reageren, maar ze had zo'n vermoedde dat Ren het hier niet bij zou laten. Immers was hij ook niet iemand die snel op gaf en zou hij vechten voor wat hij dacht goed was. Dit had al eerder voor problemen gezorgd, maar dit keer zou Eevy winnen. Het moest. 'Zelf de dood zal een manier vinden om ons van elkaar te scheiden.' ging Ren verder. Eevy boorde haar ogen in de zijnen. Ze zaten vol emotie, maar onbeschrijfbaar. 'Ik hou ook van jou Eef.' Bij die woorden flikkerde Eevy's oren. Die woorden deden haar nog altijd wat als ze werden gesproken door Ren. Het liet haar haast zinken. Alsof ze zo kon neer vallen. Het liet haar zwak voelen, maar ze kon er niet tegen vechten. De warmte die het gaf was te fijn daarvoor. 'En dat is nou net ons probleem.' Eevy keek hem aan met een kille blik, terwijl hij vreugdeloos glimlachte. 'Laat me jouw verleden zijn..' smeekte Ren haast. 'Het is nog niet te laat Eevy.' drong hij nog aan. 'Begin opnieuw. Vind iemand die je waard is, krijg pups.. wordt gelukkig.' En bij die laatste woorden keek hij weg. Eevy voelde hoe irritatie en boosheid door haar aderen begon te suizen. Haar gevoelens waren niet tot hem door gedrongen. Of hij was te koppig om het een kans te geven. "Ren.." zei Eevy en keek hem vurig aan. "Ben je echt zo blind?" siste ze en keek hem ongeloofwaardig aan. "Zie je dan niet, dat ik niks anders wil?! Ik kan niet gelukkig zonder jou worden Ren!" Eevy verhief haar stem nu ook wat en leek wat licht in paniek te raken. "Jij wilt dit ook niet. Jij wilt ook dat wij weer samen zijn. Blijf die gevoelens niet op proppen en wees eens egoïstisch!" schreeuwde Eevy dan nu. Inmiddels was er ook al weer een afstand tussen hen gevormd. Eevy probeerde zichzelf weer te kalmeren. "Ren.. Ik wil jou niet in het verleden hebben. Ik wil jou nu," ging Eevy verder op een rustiger toon. "Ook al gebeurd het allemaal weer opnieuw. Ik kan niet gelukkig worden met een andere reu en dat wil jij ook niet. Ren. Zonder jou ben ik niks! Ik kan nooit iets worden zonder jou. Zonder jou.. Ben ik niet compleet." eindigde Eevy. Terwijl ze dit had gezegd hadden tranen zich ongestoord in haar ogen geplaatst. Het brandde, maar Eevy vocht er niet tegen. Ze keek kort naar de grond, waarna ze hem weer aan keek. "Ren.. Alsjeblieft.. Verlaat me niet..," smeekte Eevy en keek hem met betraande en smekende ogen aan.}

<sub>Had hij geen slecht geweten gehad, was hij al bezweken toen ze zei dat ze nog steeds van hem hield.. Ze hadden elkaar al meerdere malen terug gevonden, toch was het er nooit zo heftig aan toe geweest als nu. De voorgaande keren hadden ze zich min of meer bedeesd gedragen, maar dit maal speelde een tikkende bom van emoties tussen hun. Renier had Eef nog nooit zo zeker over haar gevoelens meegemaakt. Het voelde net of ze zichzelf in hem had vastgebeten, en niet van plan was te lossen. Dus zette hij alles op alles, 'Begin opnieuw. Vind iemand die je waard is, krijg pups.. wordt gelukkig.'. De jaloezie kwam opspelen door zijn eigen woorden en gedachtegang, Ren dwong zichzelf om weg te kijken. Al snel had hij de emotie teruggedrongen en keek hij haar weer aan met een lege blik. "Ren.." begon Eevy weer, het vuur in haar ogen was niet gedoofd. Hij wist niet hoelang hij haar nog op afstand zou kunnen houden. Ze bleven beiden aan de touwtjes trekken, en gaven zich niet gewonnen. "Ben je echt zo blind?" siste ze hem toe, hij trok net niet zijn lip op bij haar belediging en snoof diep in de plaats. Hij keek haar koeltjes aan, en dacht bij zichzelf 'Nee, jij bent hier degene die niet wil inzien dat dit verkeerd is.'. Zijn blik zou genoeg zijn om haar nog meer te stangen, dus slikte hij zijn woorden in. "Zie je dan niet, dat ik niks anders wil?! Ik kan niet gelukkig zonder jou worden Ren!" ze begon luider te praten en de paniek in haar stem ging niet aan hem voorbij. Zijn ogen verwijden zich spontaan, ook hij begon zich behaaglijk te voelen. Voor hij haar tot rust kon brengen, begon ze tegen hem tekeer te gaan; "Jij wilt dit ook niet. Jij wilt ook dat wij weer samen zijn. Blijf die gevoelens niet op proppen en wees eens egoïstisch!" schreeuwde ze. Hij snauwde even, tot haar woorden pas echt tot hem doordrongen. Het doek viel. Ze had zijn gevoelens ontmaskerd, ze wist dat hij niets liever wou dan terug bij haar in de buurt zijn. Ze had gelijk, hij kropte het op.. Hij was ervan uitgegaan dat dit het beste voor haar zou zijn. Maar hij had ongelijk, het besef dat ze zowat hysterisch was geworden bij de gedachten hem nogmaals te verliezen had hem doen inzien dat dit misschien toch niet het beste voor haar was. Zijn gedachten werden onderbroken door Eevy die terug sprak, "Ren.. Ik wil jou niet in het verleden hebben. Ik wil jou nu," hij merkte dat ze terug kalmer was geworden. "Ook al gebeurd het allemaal weer opnieuw. Ik kan niet gelukkig worden met een andere reu en dat wil jij ook niet. Ren. Zonder jou ben ik niks! Ik kan nooit iets worden zonder jou. Zonder jou.. Ben ik niet compleet.". Het duurde even voor haar woorden volledig tot hem waren doorgedrongen, hij stond daar alleen maar. Uiteindelijk sloeg hij zijn blik neer, en daalde zijn kop enkele centimeters. Hij kon het niet langer aanzien, hij kon haar niet langer aankijken, niet nu hij het zover had gedreven dat de tranen over haar gezicht stroomden. Tegen de tijd dat hij haar terug aankeek waren ook haar ogen terug op hem gericht. De ijzige kleur van haar kristalblauwe ogen kwamen bij hem niet koud en afstandelijk over, maar warm en vertrouwd. Renier had er alle moeite mee om zich niet in haar te verliezen. Hoe hard zijn hart er voor vocht, of wat er doorheen van de jaren was van overgebleven, hij wou niet zwichten... Nog niet. "Ren.. Alsjeblieft.. Verlaat me niet..," ze keek hem nog steeds met een betraande ogen aan, ze smeekte hem. En toen besefte hij dat het geen zin had. Hij kon haar niet achter zich laten, net zo min als zij daartoe bereid was. Hij had het vaak genoeg geprobeerd. Spijt vulde zijn ogen, en zijn glazige blik viel weg. Hij keek weer op, en keek haar een lang moment aan. Het leek net of hij probeerde elk detail van haar verschijning in zich op te nemen. 'Ik kan het niet.. niet na wat ik gedaan heb,' gaf hij eindelijk toe, het werd tijd om Eevy de waarheid te vertellen. Ze had het recht om te weten waarom hij haar met alle macht bij hem uit de buurt wou houden. 'Je bent niet veilig rondom mij,' sprak hij uitdrukkelijk, hij keek haar recht aan. Ze moest hem geloven! Voor het eerst in een lange tijd schonk hij weer aandacht aan zijn omgeving, zijn blik speurde alles af voor hij verder ging; 'Ik ben medeplichtig aan de dood van de voorgaande alpha van de roedel die al jaren van dit gebied hun territorium hebben gemaakt.' toen hij haar dit vertelde was zijn toon duidelijk een paar tonen naar benden gegaan. Hoe minder wolven hier vanaf wisten hoe beter. Hij wist dat bijna geen enkele levende ziel van zijn verraad afwist, en hij hield zich voorlopig liever op de achtergrond.. Nu hij wist dat Eevy hier ook rondliep, was dit nog belangrijker geworden. Zij was zijn zwakke schakel, en anderen zouden dit maar al te snel doorhebben. 'Ik kan ons niet beschermen tegen een hele roedel bloeddorstige honden die op wraak uit zijn.' gaf hij met tegen zin toe, ditmaal glansde zijn ogen vol haat. Hoe graag hij ook de keel van elke wolf wou openrijten die bij Eef in de buurt zou komen, hij moest realistisch blijven, ze waren met te veel. Hij wou vermijden dat zij hier op eender welke manier ook bij betrokken werd. Hij had genoeg fouten gemaakt. En als deze beslissing betekende dat dat hij zijn gevoelens opzij moest schuiven, deed hij dat.

Hehe het heeft lang geduurd.. Maar kheb eindelijk kunnen posten x3</sub>

|Words: 910 |Note: I'm back and better than ever. |Mood: stubborn|

<sub>In alle stilte lagen de tranen in Eevy haar ogen. Het leken kristallen voor haar blauwe ogen. Normale ze de tranen weg snuiven of weg kijken zodat Ren ze niet zag, maar nu boeide het haar niks. Ze had nog nooit zo hard gevochten om iemand voor haar te winnen. Maar het was nou eenmaal niet anders. Ze kon toch niet zonder hem?! Eevy zonder Ren was geen Eevy. Eevy kan haar die nacht in die grot nog goed herinneren en Eevy wist zeker dat Ren dat ook nog wist. Ze konden beiden die nacht niet vergeten. Voor Eevy was het dé nacht dat alles veranderde en het was de beste verandering ooit. Misschien was het een slechte verandering voor haar, maar wie besloot wat goed of slecht was? Eevy niet en ook Ren niet. En als Ren zei dat hij slecht was, zei Eevy dat hij goed was. Hij was goed voor haar en het maakte haar niet uit wat Ren daarover vond.

Ren keek op. Eevy keek hem aan. Nog steeds de kristallen voor haar blauwe ogen. Hij keek haar grondig aan. Alsof hij elke detail van haar wilde weten. Wat ging er in zijn hoofd om? Waren haar woorden eindelijk tot hem door gedrongen? Als dat niet zo was, ging ze gewoon verder. Ze vocht net zolang door totdat haar lichaam niet meer kon en ze geen woord meer kon uitbrengen, tot die tijd vocht ze voor haar liefde voor Ren. Eevy wachtte af op wat hij ging zeggen. 'Ik kan het niet.. niet na wat ik gedaan heb,' begon hij. Eevy keek wat verbaasd op. Wat had hij gedaan wat ervoor zorgde dat hij niet meer terug kon komen bij haar? Zij zag die verlangen wel bij hem. Zij wist dat hij ook terug wou gaan naar die goede tijd, maar wat hield hem tegen? Ze wou het vragen, maar had zo'n gevoel dat hij het zelf wel zou uitleggen. 'Je bent niet veilig rondom mij,' ging Ren verder. Zijn ogen boorde zich in de hare. Hij probeerde haar ervan te overtuigen. Eevy haar wenkbrauw ging lichtjes omhoog. Wat was er? Ren keek ondertussen ook om zich heen. Eevy volgde vluchtjes zijn blik, maar hield haar ogen op Ren. Ze wou hem niet uit het oog verliezen, bang dat hij plots verdwenen was. 'Ik ben medeplichtig aan de dood van de voorgaande alpha van de roedel die al jaren van dit gebied hun territorium hebben gemaakt.' Zijn stem was gedaald. Eevy haar ogen vergrootte zich lichtjes. Hij was medeplichtig aan de dood van voorgaande alpha van de roedel Aeron?! 'Ik kan ons niet beschermen tegen een hele roedel bloeddorstige honden die op wraak uit zijn.' Ren zijn ogen glansde vol haat. Eevy wou erop in gaan, totdat haar iets op viel. De woorden gonsde eens door haar kop heen: Ons beschermen. Eevy deed een stap achteruit. Haar staart ging dominant de lucht in en haar ogen stonden licht woedend. De tranen? Die waren verdwenen. "Jij hoeft ons niet te beschermen! begon ze met een grom in haar stem verweven. "Ik kan prima voor mezelf zorgen! Oké misschien was ze wat snel op haar teentjes getrapt, maar ze kon het eenmaal niet hebben als anderen dachten dat ze voor haar moest zorgen of als ze dachten dat Eevy niet voor haarzelf kon zorgen en dat moet Ren toch inmiddels wel weten. "Wat boeit mij het nou als jij die alpha hebt vermoord? Wat boeit mij het nou als er straks twintig wolven hier staan om jou te vermoorden?" sprak Eevy woedend. Misschien kwam het wat verkeerd over, alsof ze Ren opeens niet meer wou. Alsof ze opeens niet meer om hem gaf. Ze zette een stap richting Ren. Een dreigende stap. Nu was haar stem ook verlaagd. "Het maakt me niet uit wat je met die roedel Aeron hebt gedaan. Binnenkort sta ik toch tegenover hen om ze in elkaar te rammen. Ik heb me aangesloten bij Bloody Revenge. Een roedel die op oorlog uit is en ik verzeker je. Dat als de Aeron opeens jou probeert aan te vallen, ben ik er alsnog om er een stokje voor te steken. En waarschijnlijk heb ik ook nog een hele roedel achter me daarvoor," Ze keek hem doordringend aan. Nu wou ze dat Ren haar geloofde en alles aannam. Want het was ook zo. Ze hief haar kop ietwat. "Ren. Je kan zeggen wat je wilt, maar ik heb mijn besluit genomen en ik heb genoeg van je geleerd," zei ze concluderend. "Ik blijf bij je, maakt niet uit wat er gebeurd. Ook al zeg je me nog zo vaak dat ik weg moet gaan of probeer je nog zo goed om weg te blijven, ik zou je altijd achtervolgen. Want een dag zonder jouw, is als een leven zonder adem. Ik zal dood gaan." Eevy keek hem aan. Doordringend en dood serieus. Ze meenden elk woord dat ze zei. Als Ren zou nu wel moeten opgeven. Ze zou hem altijd achterna zitten. Misschien zou hij na zijn woorden erover denken om haar dan wat aan te doen, maar ook al zou hij dat doen, dan nog zou ze weer terug op staan en achter hem aan gaan. En als hij dan zo koppig was en haar misschien wel vermoorden, dan was het tenminste door haar geliefde. Beter kon je het niet krijgen.</sub>