Voorzichtig en wat langzaam liep de reu door het nog steeds redelijk onbekende gebied. Hoewel hij al op meerdere plekken was geweest kende hij deze plek nog niet waardoor hij redelijk op zijn hoede was. Echt veel te verliezen had hij niet, maar wat hij nog te verliezen had beschermde hij liever. Kort ging zijn blik naar het kauwtje dat op zijn schouder zat. Eigenlijk kon hij al een tijdje vliegen, maar kennelijk bleef hij liever bij de reu. Biscuit zuchtte kort en liep langzaam door. Het liefst gaf hij niet toe, maar hij miste zijn familie. Zijn zusje, zijn vader, zijn kleinere broertje... Eigenlijk wilde hij gewoon bij hun zijn, enkel was vader verdwenen, zijn broertje dood en zijn zus waarschijnlijk ver weg van hier. Dus zou dat voorlopig nog niet gebeuren, althans, niet voor zijn zusje. De andere twee waren onbereikbaar en zouden dat waarschijnlijk ook blijven. De enige die nu bij hem was, was dat kauwtje. Maar dat was geen wolf en die begreep hem ook niet. Biscuit keek op. De lucht was al iets donkerder aan het worden. Geen mooie oranje gloed deze keer, enkel een duistere plak wolken. Hoewel het wat mooier begon, was de zon nu verdwenen. Wat kleinere bergen waren wazig in de verte zichtbaar, driekwart door mist omhuld. Ergens zag het er wel cool uit, ondanks dat het een wat duister effect gaf vond hij het wel fijn. Lichtjes richtte Biscuit zijn oren kort naar achteren. Het kauwtje maakte een wat zenuwachtig geluidje. Waarschijnlijk was hij van iets geschrokken of bang geworden. Kort stopte de reu en richtte zijn blik even naar achteren. De zwarte gedaante keek snel om zich heen waarna die zijn ogen naar de wolf richtte. Misschien had zijn broertje gelijk. Vanaf het moment dat dat beest hem volgde was hij aan het twijfelen. Eerst zag Biscuit dat beest als een doodnormale vogel, en echt bijzonder deed het kauwtje ook niet. Maar toch, zonder dat de reu iets van hem vroeg volgde die vogel hem. Misschien had zijn broertje wel gelijk, hij had veel fantasie, maar niet genoeg om zo iets plotseling te kunnen bedenken.

Toen hij weer verder wilde lopen sprong het kauwtje plotseling en duidelijk geschrokken van zijn rug af en vloog meteen naar een rotsblok. Biscuit volgde de vogel met zijn blik en keek die vragend aan. Eerst dacht hij dat het zoals altijd niets was, maar normaal was dat beest dan nu al weer rustig. Echter keek deze bijzonder nerveus richting de reu, wat hij niet echt vertrouwde. De kans dat er echt iets mis was, was klein. Maar al eerder deed hij wat zenuwachtig en bang. Kennelijk was er iets achter hem wat het kauwtje vreselijk eng vond. De reu draaide zich kort om, om te controleren wat het was. Meteen viel zijn blik op een grote gedaante die in de struiken verborgen zat.

Geschrokken zette Biscuit een stap naar achteren toen hij besefte dat het een poema was. Kort staarde de reu naar hem. Zijn hele lijf was bedekt met brandwonden, en hij had duidelijk al een lange tijd niet gegeten. Kennelijk kwam hij uit Serigala en had iets minder geluk met het ontwijken van vuur. Ontsnappen was redelijk onmogelijk tot vreselijk moeilijk, aangezien de kat hem duidelijk als prooi zag en alles zou doen om hem te pakken. Biscuit was snel en bijzonder behendig, maar zijn conditie was momenteel niet geweldig, en poema's konden sowieso al sneller rennen. Daarnaast was naast het pad een soort afgrond, gevolgd door een redelijk snelstromende rivier dat bij een zee uitkwam. Er in vallen zou zeker geen pretje zijn, vooral niet als je het op een verkeerde plek deed. Vechten was de enige mogelijkheid, al zou hij dat niet echt lang volhouden. Gelukkig had deze kat al meerdere wonden en was wat jonger en dus minder ervaren. Waarschijnlijk zou hij aanvallen zonder echt na te denken.
Lenig sprong de poema uit de struiken, wetend dat zijn schuilplaats nu toch wel ontdekt was. Biscuit wachtte geduldig. Aanvallen was totaal niet zijn sterkste punt, zelfs niet na meerdere trainingen, maar ontwijken was iets wat hij een stuk beter tot echt heel erg goed kon en dat ging hij deze keer zeker gebruiken. Verblind door honger sprong de grote kat naar hem toe in een poging hem tegen de grond aan te duwen. Biscuit sprong bijna precies op het juiste moment opzij waardoor de poema langs hem sprong en door de grindachtige ondergrond een stukje doorgleed. Snel draaide de reu zich om om te voorkomen dat de poema sneller was en al opnieuw begon aan te vallen. Eigenlijk hoopte hij op een kans om de poema aan te vallen, maar helaas was die te snel en wist zich goed te herstellen na zijn vorige fout. Kennelijk was hij ondanks brandwonden erg fit en snel, wat nogal irritant kon zijn. Een grijns verscheen rond Biscuits lippen, blij dat hij dit nog steeds kon. Weer stormde de kat op hem af. Snel dook Biscuit bijna automatisch opzij waarna hij meteen op de rug van de poema sprong. Snel beet hij zich vast in een pluk vacht bij zijn schouder. Het was niet de bedoeling dat hij de poema meteen dood zou bijten als het niet nodig was. Misschien zou hij uiteindelijk opgeven, en hoefde hij niet onnodig dood, maar dat was zijn eigen keuze. Toen de kat zich weer herstelt had liet de reu los om te voorkomen dat de poema hem te pakken kreeg. Snel belandde de reu op de grond, waarbij hij lichtjes met een van zijn achterpoten uitgleed. Kort voelde hij een flinke pijnscheut in zijn linker achterpoot. Snel maar toch moeizaam herstelde hij zichzelf weer, ondanks de pijn. De poema had zich inmiddels weer omgedraaid en wilde weer aanvallen. Weer wilde Biscuit hem ontwijken maar kennelijk had de poema dat al eerder verwacht en zijn aanval daarop aangepast. Slimmer dan hij had gedacht."Oh shit." Zei de reu geschrokken toen hij merkte dat hij een fout had gemaakt. Snel probeerde hij nog de aanval te op een andere manier te ontwijken, maar hij faalde en voelde hoe die kat hem een grote klap op zijn kop gaf. Even kwam de reu door de kracht los van de grond waarna hij wat verderop op de grond belande. Hij probeerde snel weer op te staan, maar zijn hele lichaam leek verlamd. Alles was wazig en donker. Enkele onduidelijke gedaantes waren zichtbaar. Lichtjes en wat moeizaam richtte Biscuit zijn kop op. De poema kwam langzaam en dreigend dichterbij, wetend dat de reu nu weinig kon doen. Kort en zo snel mogelijk dacht Biscuit na over een manier om te ontsnappen. Moeizaam keek hij om zich heen, waarna hij meteen merkte dat hij op de rand van die afgrond lag. Even twijfelde hij. De afgrond was redelijk diep, en eindigde in toch wel redelijk snel stromend water. Er in springen was gevaarlijk, maar als hij dat niet deed ging hij zeker dood. Kort keek hij nog een keer richting de katachtige die begon aan een laatste aanvalssprong. Zonder verder nog na te denken rolde de reu zich om waarna hij naar beneden viel.
Enkele seconden leek hij te zweven, waarna hij in het ijskoude water verdween. Snel opende Biscuit zijn ogen waarna hij zich onderwater omdraaide zodat hij naar boven kon zwemmen. Kort daarna kwam hij bovenwater. De sterke stroming trok hem een aantal meter mee tot hij zich een een uit stekende tak kon vastklemmen. Nog steeds duizelig vanwege de harde klap richtte hij zijn kop omhoog. Woedend gromde de poema kort naar hem waarna die zich omdraaide. Opgelucht hees hij zich verder uit het water en liet zich op de kant vallen.

Moeizaam opende Biscuit zijn ogen weer. De lucht was iets donkerder, maar het was nog steeds avond. Kennelijk had die klap meer effect gehad dan hij verwachtte en was hij flink hard geraakt. Hij knipperde kort om alles wat scherper te kunnen zien. Meteen viel zijn blik op een jongere wolf die al waarschijnlijk een tijdje naar hem keek. Snel probeerde Biscuit op te staan, maar kwam niet verder dan de zit-houding."How long have you been staring at me?" Vroeg hij verward. De reu was duidelijk jonger, maar zag er redelijk sterk uit. En hoewel Biscuit hem niet echt goed herkende, voelde hij dat hij hem wel ooit had gesproken. Waarschijnlijk was het geen vijand, aangezien hij zich die sowieso altijd herinnerde. Plotseling bedacht Biscuit zich iets. Snel richtte hij zijn kop verder op en keek om zich heen, opzoek naar dat kauwtje. Hoewel hij wist dat die het wel had overleefd, aangezien die kon vliegen, was hij toch bezorgd. Het was een vogel, dat wist hij, maar op een of andere manier was het ook een soort vriend die hem steunde. En sowieso ook een herinnering aan zijn kleinere broertje. Gelukkig bleken de zorgen deze keer niet nodig te zijn. Het kauwtje was hem gevolgd en zat op een grote steen aan de kant van het water te wachten tot ze weer verder zouden gaan.