Just hope you're heaven sent and you're hell proof

Koel water gleed langs zijn witte poten terwijl zijn rode ogen het wateroppervlak probeerde te doorboren. Bolt had honger en hij had besloten dat hij zin had in vis. Niet de makkelijkste keuze ever maar goed, hij hield dan ook niet van makkelijk. Zo nu en dan kwam er op dit stuk van de rivier een school forellen door, en dat was net het gene waar hij vandaag op te wachten stond. Geduld, het was niet een van zijn sterkste kanten maar dit was de perfecte manier omdat ook weer uit te bouwen. Hij had geen idee wanneer de vis voorbij zou komen, maar hij wist wel dat zodra hij uit het water ging de school waarschijnlijk voorbij ging zwemmen. Dat gebeurde namelijk altijd bij hem als hij weer een strek had in vis, daarom meed hij het eten van vis meestal omdat het een precisiewerkje was. Al was Bolt bij dingen als gevechten altijd heel precies als het ging om het plaatsen van beten, een van zijn sterkere punten. De reu stond door zijn voorpoten gebogen waardoor het waarschijnlijk een heel gek zicht was voor iemand anders, maar zo kon hij snel toeslaan zodra hij de eerste zilverkleurige vis voorbij zag gaan.
Lang lieten de beestjes niet meer op zich wachten, de eerste vis schoot hem langs rechts voorbij. Bolt schonk er geen aandacht aan maar wachtte tot er een zich zou manifesteren voor zijn snuit. Een tweede en derde passeerde langs links en uiteindelijk spotte zijn ogen de vis die zijn maal zou worden. Zodra het glibberige ding zich tussen zijn poten bevond schoot zijn bek het water in en proefde hij meteen bloed, hij zwierde het dode beest naar de oever en wist er vervolgens nog een tweede te grijpen. Voldaan liep hij met zijn tweede vis naar waar hij de eerste had neer gegooid. Een plots gekraak liet hem abrupt zijn kop draaien in de richting van waar het geluid vandaan kwam. Beschermend zette hij zich voor zijn maaltijd en staarde strak naar de plek waar zijn bezoeker zo dadelijk tevoorschijn zou komen. Wie kwam hem nu weer storen? Het was ook altijd iets als hij wilde gaan eten.

words: ### | tag: Alain

Just hope you're heaven sent and you're hell proof

Bolt kon altijd wel genieten van een potje jagen ook al had hij niet zo heel veel geduld. Maar hij had dus toch al dikke mooie dikke vissen gevangen nu, een koningsmaaltijd. Nu werd het tijd voor een heerlijke maaltijd. En straks kon hij weer op pad gaan om wat wolfjes van die snertroedel van hier uit de weg te ruimen. Want ja, dat was nog altijd zijn missie hoor. Alleen was eten nu net iets belangrijker geweest, maar dat was maar voor eventjes. Misschien moest hij trouwens ook nog maar eens op zoek gaan naar andere wolfjes die eventueel in aanmerking konden komen voor Bloody Revenge. Dan zou heel de roedel elke dag eten als een koning, dat stond vast!
Het feit dat weer iemand hem was komen storen voor zijn maaltijd werkte hem echt op de zenuwen. Tegenwoordig kenden wolven echt niets meer als het om respect ging. Bende sukkels dat het ook waren. Daarom moest Bloody Revenge dus zo snel mogelijk aan de macht komen! Dan zouden ze wel eens laten zien hoe het moest. Zijn rode ogen waren strak gericht op de witte wolf die zich had losgemaakt uit de struiken. Geïrriteerd snoof hij. Die wolf was jonger als hem, totaal onbekend voor Bolt en bovendien rook hij niet naar die verrotte Aeron geur.
Bij zijn vraag vernauwde hij zijn ogen even en snoof er nog eens bij. What the hell dacht dat jonkie wel niet? Zo maar om eten gaan schooien bij een alfa? Dommerik dat het was. Voor een moment staarde hij naar de drie vissen die voor hem lagen. Alright, drie was zowiezo wel wat veel voor hem alleen zijn buik zat vol genoeg met maar twee van deze dikke sloebers maar waarom zou hij ook maar iets van zijn maal geven aan die ander. Het feit dat hij zich onderdanig gedroeg beviel hem uiteindelijk wel. Wel leek het niet om de reden te zijn dat de witte reu wist dat hij een alfa was maar gewoon voor het eten. ‘In welk verdorven universum zou een alfa delen met iemand die hij niet kent?’ Nog steeds bleef Bolt beschermend voor de vissen staan, hoewel hij bijna zeker was dat de reu voor hem te zwak was om te vechten. Toch moest hij nog wel uitkijken voor die stomme raven die nooit ver weg waren als er eten op het menu stond. ‘Wel, wie the hell ben je? Wie weet neem ik het nog wel in acht om je een vis toe te werpen.’

words: ### | tag: Alain