Ze snoof de frisse lucht op van het bos. Dit was wel weer eens wat anders dan de lucht die ze had moeten verdragen in Serigala. Alles was zo snel gegaan dat ze het eigenlijk amper kon bevatten wat er allemaal gebeurt was. Tussen en op haar vacht lagen nog roetdeeltjes van bomen en andere planten. Ze had al een aantal keren geprobeerd deze van haar vacht af te schudden maar tevergeefs. De omgeving waar ze nu beland was was voor haar compleet onbekend. Ze had een hele reis achter de rug en haar poten voelden zwaar aan. Hoogstwaarschijnlijk was ze heel wat mijlen verwijderd van Serigala. Niet dat ze die plek ooit had beschouwd als haar thuis. Eigenlijk had ze die nooit echt gehad nu ze erbij na dacht. Misschien destijds bij de Shadows?

Ze liep in een bos waar de bomen tot hoog boven de grond reikten. Het bladerdak blokkeerde een grootdeel van het zonlicht waardoor het een beetje schemerig was. Een zacht en koel briesje streek zo nu en dan langs haar heen. Op de achtergrond hoorde ze geluiden van vogels en andere kleine bosbewoners. Eigenlijk snakte ze nu naar een verfrissend slok water en een stuk mal vlees. Ze gaf de voorkeur aan een stuk zwijn of ree, maar in haar eentje was dat een onmogelijke opgave. Kai was momenteel compleet op zichzelf aangewezen en zo versleet ze haar dagen ook. Het leventje was ze nu leed viel haar nog mee. Kai had altijd deel uitgemaakt van een roedel, maar de laatste maanden ging ze als solowolf door het leven. Aan de ene kant miste ze haar partners in crime, maar ze had nu alle vrijheid. Kai hief haar hoofd op toen ze merkte dat ze blijkbaar niet de enige vleesetende wolfachtige viervoeter was in deze omgeving. Haar ogen gleden langs de bomen op zoek naar de gedaante van deze wolf.


[Voel je vrij om te reageren. ;D]

Haar lichtbruine ogen gleden langs de bomen, zoekend naar de gedaante van de wolf die in aantocht was. Het was schemerachtig hier in het bos en soms leek het wel bijna donker. Iets waar het oog van Kai prima op getraind was. Al gauw zag ze iets deze kant op bewegen. Een crémewitte teef stond binnen enkele seconden pal voor haar neus. Een vage grijns verscheen even op haar gezicht. De teef was kleiner van stuk dan dat zij was. Daarnaast was deze teef net pup af stelde ze vast. Het was wel even geleden dat voor het laatst een ontmoeting had gehad met een soortgenoot. Het litteken was nog duidelijk te zien en zou waarschijnlijk voor altijd zichtbaar zijn op haar borst. Een klein opstootje noemde ze het maar voor het gemak. Een teef van haar leeftijd die haar niet zinde. Het was een pittige tante geweest als je het Kai vroeg. Deze wolf zou hoogstwaarschijnlijk geen partij voor haar zijn. Daarnaast leek dit weer eens zo’n poeslief gevalletje.  Ze kende ook maar weinig witte wolven die dat niet waren. Djinn was er eentje van, maar die had ze al eeuwen niet gezien. Ze mistte de wolven die ze vroeger gekend had. Ze had fijne tijden gehad, maar die lagen allemaal ver achter haar.

”Well, hello there,” hoorde ze de witte teef zeggen. Twee helderblauwe ogen keken haar aan. Misschien kon dit nog eens heel interessant worden dacht ze. Vroeger had ze er een sport van gemaakt, poedeltje pesten, maar dat was alweer lang geleden. Kai groette niet terug. In plaats daarvan gaf ze even een knikje. Ze was sowieso niet de wolf die anderen groette, daar had ze zo haar andere manieren voor. ”Jij bent er een van hier, ay?”

Eigenlijk wist ze niet zo goed wat ze van deze teef moest verwachten. Je kon anderen wel op hun uiterlijk beoordelen, maar ze konden achteraf altijd anders uitvallen. "En jij bent er een van daar, ay?" Naja, de teef rende in ieder geval niet met de staart tussen haar poten meteen weg. Nog niet tenminste. Bij die gedachte speelde er even een grijnsje op haar gezicht. "Ja, ik ben hier sinds drie maanden een trotse Avarice'er" Avarice'er, dat klonk niet echt heel spannend. Ze had zich ook nooit kunnen herinneren dat wolven in Serigala of Wolfstory zich zo hadden genoemd. Sowieso had ze diegene die tegen haar had gezegd 'ik ben een trotse serigaler' vierkant uitgelachen. "Wees er maar trots op," sprak ze met een mierzoet stemmetje. Persoonlijk vond Kai niet dat je na drie maanden je al echt helemaal thuis kon voelen. Die ervaring had zij in ieder geval niet. Het had voor haar een hele tijd geduurd voordat ze steeds gewend was geraakt. Serigala was nooit echt een thuis voor haar geweest. "Waarom is eigenlijk iedereen hiernaartoe gekomen? Een paar snap ik wel, maar iedereen is toch gek? Al die loslopende wolfjes... Het is alsof ze met een grote groep bij elkaar waren, en dat een iemand toen had gezegd "Laten we Avarice overstromen!" en dat iedereen juichte en joelde, en toen in een grote stoet het gebied in stormde." Eigenlijk wist Kai niet zo goed wat ze hierop moest zeggen. Eigenlijk was alles vrij logisch. Tenminste in haar ogen. Waarschijnlijk vielen de aantallen die naar dit gebied kwamen wel mee. "Laten we zeggen dat er in ieder geval niemand is geweest die tegen mij gezegd heeft dat ik hiernaartoe moest komen. Over het algemeen is het verstandig om in het geval van een bosbrand te vertrekken, tenzij je natuurlijk lekker levend verbrand wil worden."

Ze vroeg zich af of misschien wel bekenden waren hier in Avarice die ze kende van Serigala. Eigenlijk betwijfelde ze het. Er waren misschien een paar wolven geweest die hier naartoe gevlucht waren, maar daar zou ze misschien geen enkele van kennen. De tijd dat Kai een bekende was onder de wolven was al lang voorbij. Serigala was nooit haar thuis geweest. Niet zoals ze het Shadowgebied had gezien. Ze hoopte niet dat alle gevalletjes die in Avarice rondliepen zo waren als dit scharminkel. Eigenlijk had ze wel behoefte aan wolven die haar eens begrepen. Jammer genoeg waren dit soort typetjes erg zeldzaam. Ze was helemaal alleen. Alle familie die ze ooit had gehad was ver van haar verwijderd. Soms dacht ze er even aan of er misschien überhaupt nog iets leefde. Haar ouders zouden dan sowieso hoogbejaard zijn. Misschien haar pups? De enige pup waar ze echt ooit contact mee had gehad was Tank. De overige had ze nooit meer gezien. Hoogstwaarschijnlijk dood.

Haar ogen gleden langs de teef die nog voor haar stond. Ze had een lichte roedelgeur bij zich. Kai vroeg zich af of er hier roedels gevestigd waren en zo ja wat voor roedels. Stiekem hoopte ze dat ze ooit nog een plekje kon vinden ergens. Aan haar kwaliteiten zou het wel niet liggen. Ze was nu vijf jaar oud en zat op haar pieken. Ze was goed getraind, had ervaring en was altijd trouw geweest (voor zover mogelijk). De teef voor haar deed haar best op grappig te zijn, maar hierin slaagde ze jammer genoeg niet in. Kai kon het wel gebruiken om weer een keer te lachen. Dat moest dan nog maar even wachten. "En nu ben ik cool."

Eigenlijk had ze wel door dat deze ontmoeting weinig tot niets zou opleveren. Waarschijnlijk stonden ze elkaar alleen maar in de weg. Alhoewel ze wist dat deze teef van een roedel was die zich hier huiste en misschien daar wat nuttige informatie over kon inwinnen. Je weet het maar nooit. Alhoewel ze zich niet kon voorstellen dat het veel uitmaakte. Kai had een aantal roedels zelf meegemaakt en nooit was er echt het gevoel geweest dat de roedel echt sterk stond in een gebied.

“Hoe dan ook, het lijkt me wel verschrikkelijk om daar bij te moeten zijn geweest. Ik ben blij dat het me bespaard is gebleven. Ik kan me niet voorstellen hoe het daar geweest was.” Echt spannend was het niet voor Kai geweest. Natuurlijk had ze moeten vluchten, maar ze was nooit echt in gevaar geweest. Erger zou het zijn geweest voor de wolven die dichter bij de vlammenzee waren. Alhoewel het idee haar wel amuseerde dat bepaalde wolven levend verbrand waren. Een hele Tundra Pack bijvoorbeeld. Eigenlijk had ze dat liever niet willen missen. ”Ik zou het eigenlijk niet weten. Ik heb het vuur niet echt van dichtbij meegemaakt.” Natuurlijk zou het allemaal veel mooier geklonken hebben als ze had verteld dat ze midden in de vlammen stond en ter nauwerdood ontkomen was, maar dat was niet het geval. Kai besefte zich wel dat ze echt heel veel geluk heeft gehad.

Nu zie hier toch stond met deze teef zou ze net zo goed haar kunnen vragen naar de roedel. De teef zou kunnen antwoorden of niet en kunnen vertrekken. Daarnaast had ze verder ook niet echt iets toe te voegen aan het gesprek. ”Vertel me eens over die roedel die zich hier gevestigd heeft.”