Kleine regendruppels vielen in een langzaam tempo op de grond en veroorzaakte een tikkend geluid dat door het hele bos heen galmde. Het voelde vreemd om hier te zijn, in een volledig onbekend gebied waar hij eerder nog nooit was geweest. Met een neutrale blik liep hij door het bos, langzaam en zonder echt een eindbestemming. Zijn ogen waren wat naar de grond gericht en bevatte weinig emoties. Hij voelde zich vreemd sinds hij door Drake gered was. Nog nooit had hij aan iemand zijn geschiedenis vertelt, en vooral niet de stukken die je makkelijk tegen hem kon gebruiken. Waarom hij dat had gedaan wist hij niet. Maar de fout die hij lang geleden had gemaakt, leek zich heel langzaam te herhalen en hij had gewoon het gevoel dat het al te laat was om iets te doen. Eigenlijk begon het het zelfde. Enkel was de brand deze keer geen agressieve groep goede wolven, en was de gene die hem redden geen groep onbekende wolven, maar één onbekende wolf die zelfs nog jonger dan hem was. Toch voelde het weer het zelfde, en dat baarde hem zorgen. Kort richtte de reu zijn kop op en stopte met lopen toen hij merkte dat het getik op de bladeren langzaam en zachtjes verdween. Al snel leek het iets lichter te worden en kwam zelfs de zon iets te voorschijn. Het gebied voelde nog steeds raar en vervelend, maar het was de enige plek waar hij naar toe kon. Bovendien was Serigala in het begin ook niet veel beter, maar wende dat best snel. Gelukkig was hij er hier wel bijna zeker dat die groep van vroeger niet achter hem aan zaten, en de gene die wel nog achter hem aan zaten waren waarschijnlijk in de vlammen verdwenen. Daarnaast was hij hier niet alleen, maar had Drake hem hier gebracht die hem ver genoeg kreeg zijn roedel te joinen. Kort richtte hij zijn blik naar achteren. De zwarte vogel schudde snel de waterdruppels die op zijn veren lagen weg toen die merkte dat de reu gestopt was. Het was vreemd, vreemd om eigenlijk weer het zelfde te beginnen als vroeger, hulpeloos en zwak. Zachtjes zuchtte de reu. Hij voelde dat hij in de problemen zat, maar had geen uitweg en was nu volledig omsingeld. Nee zeggen was nauwelijks een optie, hij was nu lid van die roedel en die liet hem waarschijnlijk niet zomaar meer gaan. Maar, Drake... Op een of andere manier leek Biscuit wel automatisch ja te zeggen toen die reu het aan hem vroeg. Alles leek gewoon onschuldig...

Plotseling voelde hij hoe iets keihard tegen hem opbotste. Met moeite wist de reu te blijven staan. Zijn hele lichaam deed enkele seconden vreselijke pijn en kort leek alles volledig wazig te worden. Snel probeerde Biscuit zich te herstellen en richtte zich richting het gene wat tegen hem aan botste. Al snel bleek het een jonge wolf van twee jaar te zijn, die vreemd genoeg meer schade had opgelopen. Woede verscheen even in Biscuits ogen."WHAT'S WRONG WITH YOU?!" Schreeuwde hij boos. Bijna meteen na zijn reactie zette hij, geschrokken van zijn eigen reactie, een stap naar achteren. Vroeger zou hij nooit zo reageren. Maar nu deed hij dat wel, zonder reden. Heel licht verscheen er verwarring in zijn ogen. Waarom...? Kort mompelde de tweejarige onbekende reu wat met een trillende stem. Langzaam richtte Biscuit zijn oren in zijn nek, bang dat hij iets helemaal verkeerd had gedaan. Weer mompelde de reu het zelfde woord. Wat verstond hij niet helemaal. Het lichaam van de jonge wolf begon plotseling te trillen."STOP IT!" Schreeuwde hij onverwachts richting de grond. Weer zette Biscuit een stap naar achteren. Terwijl de vreemdeling het woord bleef herhalen, werd de stem steeds zwakker tot het verdween."Are you okay?" Zei Biscuit wat onzeker en zachtjes. Heel voorzichtig zette hij weer een stap dichterbij om te kijken wat er aan de hand was.

[Sorry voor mijn late reactie en slechte post. Ik had ook niet heel erg veel tijd en het lukte gewoon niet echt. Ik hoop dat deze goed is en een beetje klopt]