De zon, hoog in de blauwe zomerhemel, scheen, gefilterd door het bladerdek boven zijn kop, op zijn rug. Terwijl zijn poten zich dieper en dieper in het bos brachten. De aarde voelde wel nog koel onder zijn poten, beschermd door de schaduw. En hij hoorde in de verte vogels, en een ergens een specht, die tegen een of andere boom aan hamerde, omdat zijn leven er letterlijk vanaf hing. Eten enzo. Dit was een van zijn favoriete plaatsen om te zijn. Langzaam zette zich een koele wind op, die meer dan welkom was, en joeg zich door zijn vacht. En die wind bracht de geur van konijn met zich mee. "Bingo." Grijnsde de witte reu, en hij draaide zijn kop naar de richting waarvan de heerlijke geur vandaan kwam. De geur van verse prooi deed hem watertanden, en hoe meer hij er aan dacht, hoe meer hij zich realiseerde dat de honger aan zijn maag zat te knagen. Aethan besloot dat het zeker tijd was om te jagen. En hij sloop langzaam, poot voor poot, naar de locatie van de geur toe. De wind zat in zijn voordeel en...  Halt! Er was beweging. En snel zakte hij door zijn poten, zodat hij meer verstopt zat. Zijn spieren spanden zich op, klaar om ieder moment zich op de prooi te storten. Het konijntje sprong nietsvermoedend uit zijn schuilplaats vandaan, en Aethan had perfect zicht op het dier. Zijn blik gefocust alsof als hij stopte met kijken, hij evengoed zou kunnen doodvallen. "Haha you fool." Dacht hij, en grijnsde een beetje. Wat waren zijn gedachten toch grappig, hij zou er een award voor moeten krijgen. De reu bleef doodstil, en ademde zo langzaam mogelijk, tot het diertje zelfs nog dichterbij durfde komen. Dit was zijn kans, maar Aethan zou dit zo kunnen verpesten, 1 verkeerde beweging, 1 verkeerd geluid en zijn maaltijd was ervandoor. Gelukkig was hij niet idioot. Met 1 snelle, vlotte beweging  had het kleine, maar goed doorvoede diertje al in zijn muil. De rug van het konijn zat in zijn muil, en met 1 beet voelde hij zo de ruggengraat van het dier breken onder zijn krachtige kaken. De wondes vulden zijn muil met een warme, dikke vloeistof. En de geur en smaak van bloed was niet te missen. Rond zijn muil kleurde de vacht langzaam aan rood, en dit zou nog een dieper rood worden als hij aan zijn maaltijd begon.
Aethan moest niet echt lang zoeken voor een mooie, open plek. Waar hij op zijn gemakje zijn lekkere buit kon oppeuzelen. Hij plofte neer aan de rand van een open gebied, waar hij goed zijn omgeving kon bestuderen, lekker in de schaduw zat én een beetje van de zon kon genieten. Amazing. Zijn oren volgden elk geluidje, en hij keek uit naar andere wolven. Niemand zou hem zomaar kunnen verassen, of ze moeten toch al héél goed zijn in sluipen. En zeker niet omdat hij met zijn rug tegen een dikke boom aanlag. En al zou hij gemakkelijk een wolf aankunnen die hem zou storen en de bedoeling had om te vechten. Had hij er nu echt even geen zin in. Hij had verdomme honger en werd wel vaak genoeg gestoord wanneer hij wilt eten. Elke keer. Elke keer als hij wou eten stond er wel iemand. "We hebben je nodig" Ja eh flikker even op ik wil eten. Dit kon hij natuurlijk niet zeggen tegen wolven die boven hem stonden, en moet hij mooi zonder zeuren volgen. Maar daar moest hij zich nu niks van aantrekken. Nu eerst verder van zijn wel verdiende maaltijd genieten.

Aethan hoorde in de verte een geluid. Een soort plof.. en het klonk aardig veel als wolf. Maar hij trok zich en niet zoveel van aan, zolang er geen bedreiging was voor hem, kon het hem niet echt schelen. Hij kon niemand zien, maar een vage geur van zijn roedel hing in de lucht. Serieus? Iemand wou hem besluipen? Achter hem klonk er een gegrom. Yeah, dat kende hij wel, het was iets wat hij maar weinige wolven had horen doen. En hoe meer de wolvin dichterbij kwam, hoe zekerder hij wist dat Zora het was. Het geluid van haar snauw klonk dan ook herkenbaar.
'Zou je dat niet delen?' Aethan trok een wenkbrauw op, wanneer de wolvin voor hem kwam zitten met een grote grijns. "En wie ben jij, om zoiets te vragen?" Vroeg hij, en bekeek haar even van kop tot teen, de felblauwe ogen in haar donkere vacht opvallend. Als je hen naast elkaar zou zien, zou de enigste gelijkenis de kleur van hun ogen zijn, naast de geur van de roedel. Aethan kende Zora niet bepaald zo goed als hij zou willen. Het liefste, als een Praefectus, zou hij elk lid van hun roedel door en door kennen, maar dit was soms onmogelijk. Hij grijnsde een beetje. "Of heb je al hulp nodig je eigen eten te vangen? Wauw.. de laatste tijd laten ze ook iedereen toe." Een wijdere grijns toverde zich op de witte wolf zijn gezicht, terwijl hij zijn bovenlip aflikte. Als ze het zo nodig wou, mocht ze van hem wel even een hapje mee eten. Maar dit was toch een tikkeltje leuker, lagere rangen plagen. Nonchalant ging hij verder naar zijn maaltijd. Maar hij bleef toch even een oogje in het zeil houden, hij kon niet zomaar verrast worden door een aanval van Latro. De reu was klaar voor gelijk wat voor 'aanval' te counteren.

'Nou ik ben Zora en uhh, ik ben lid van The Aeron.' Aethan kon haar gevoel voor humor zeker wel appreciëren. Ze keek hem poeslief aan, en de reu grijnsde een beetje. Hij had liever dit dan een groot deel stijfkoppen. "The Aeron? Nog nooit van gehoord. Aan jou te zien moeten het dan toch wel schatjes van wolven zijn." wierp hij terug, met de meest sarcastische stem ooit. Hij was niet gemakkelijk te irriteren, en hij lachte liever wat mee met sarcastische opmerkingen. 'Ik zit al in The Aeron vanaf mijn geboorte, en neen ik heb geen hulp nodig mijn eigen eten te vangen.' Zei de teef, wanneer ze zichzelf ook de grond op plofte. "Gelukkig maar, anders zou ik toch Drake aanspreken over deze waanzin." Ze sprak nogmaals op. 'Ik hoef niet, ik heb al gegeten, dus naah.' Hij moest wel een beetje lachen hier om. "Niet alsof je iets zou krijgen, though. Maar fijn om te horen dat je nog een beetje nuttig bent." Aethan hoopte dat ze door zou hebben dat hij wat met haar aan het grappen was. Langs de andere kant zag Zora er niet idioot uit, en zou ze de onderliggende toon wel begrijpen.
De witte reu rekte zich even uit, en keek naar haar. "Dus... is er in de roedel nog wat nieuws over die ene roedel daar, Bloody Revenge? Hun geur hangt hier te vaak rond naar mijn zin." Pufte hij. Als het iets was waar hij niet tegen kon was het wel vreemdelingen die hier prooi en gebied kwamen pikken. Hoe sneller ze zouden verdwijnen hoe beter. "Of hebben we niks meer gehoord of gezien? Niet dat we zoveel van hun zien, maar ik vrees ervoor dat er meer en meer zullen komen." Zei hij.
Terwijl hij nog peuzelde nog aan de laatste botjes van het konijn waar nog een beetje vlees aan hing, werd hij een beetje moe. Aethan had lekker gegeten, en kon nu wel een dutje doen. Maar dit deed hij liever niet in het bijzijn van een iets vreemdere wolf. Al was ze een deel van zijn roedel, en vertrouwde hij haar daardoor wel. Het vertrouwen zat er voor hem nog niet volledig in dat hij zou slapen met haar in de buurt. Je weet maar nooit. Hij keek een beetje in het rond. Alles was stil en rustig, buiten de typische bosgeluiden na. En er was niemand anders hier behalve hij en Zora. Hij bestudeerde haar nog een beetje meer. Zora zag er hem uit als een sterke teef. Ze was ietsjes ouder dan hem, en al had hij niet echt vergeleken, was ze volgens hem ook een tikkeltje groter. Met zijn training zou hij haar misschien nog net kunnen overmeesteren, maar hij wist nu al dat als het op een gevecht zou aankomen, het redelijk even zou opgaan. Niet dat hij nu per se zin had in een gevecht. Het was altijd wel welkom, trainen en oefenen, maar soms had hij ook wel zin in een beetje rust. Op sommige tijden is het wel elke dag vechten. Hij zwaaide de wolk van gedachten even weg, en focuste hem weer op de wolvin die voor hem neerlag.