Zijn borstkast deed pijn bij elke adem teug. Zijn onontwikkelde longen nog vergiftigd van alle zware rook die het lichaam was binnen gedrongen. Zo plat als hij zichzelf kon maken lag hij op zijn buik, zijn kop tussen zijn poten gedrukt. Wat duurde wachten lang, hoelang zou het duren voordat zijn tante terug kwam. De wolvin die hem immers had mee gesleurd, weg van zijn moeder. Steken van pijn en verdriet kwamen weer terug en zijn levend verbrandende moeder was het eerste wat er in zijn hoofd afspeelde. Zelfs de geuren van het verbrande hout en vacht leken werkelijkheid en zijn moeder huilend van pijn. 'Nee nee NEE! GA WEG.' Gromde zacht hij. Hij drukte zijn gezicht naar de grond en met zijn poten bedekte hij zijn oren, als bescherming tegen de nare gedachtes. Alsof ze op die manier niet bij hem konden komen. Voor zijn leeftijd was het eigenlijk onvatbaar wat er was gebeurd en de pijn die hij met zich mee droeg kon hij ook nergens kwijt. Ook zijn dromen waren jiks meer dan een herhaling van zijn moeders dood, en daarom probeerde hij zijn ogen zo min mogelijk te sluiten. Hij was bang om te slapen, bang om alleen te zijn. Hij was van de speelse pup binnen een paar uur veranderd naar een zielig hoopje ziel.

'happy thoughts happy thoughts.' fluisterde hij tegen zich zelfs. Als een soort reddende bel knorde zijn maag. Wat zijn focus legde om dat zijn tante nog steeds niet terug was. Ze was al een dag weg en had gezegt dat hij moest blijven waar hij nu zat en dat had hij gedaan. Ze zou eten gaan halen maar was nooit terug gekomen. Mortimer kwam omhoog en zodat hij met zijn stoffige kont op de grond zat. Zijn eerst wild kleurige vacht was nu zwart van de rook en het roet met plukken haar hier en daar weg geschroeid, zelf zijn grijs kleurige ogen leken een waas van stof te hebben. Voor een moment rustig tuurde hij een beetje rond, hij was godzijdank wel bij een meer gedropt. Zodat hij nog iets binnen kreeg. De frisse geuren deden bijna pijn aan zijn neus en het was dat moment dat hij erachter kwam dat de geur van zijn tante niet meer hier was? Was ze al zo lang weg? Mortimer werd angstig en snoof hoopvol in het rond. Nee nee hij wilde niet alleen zijn, ze zou terug komen.. toch? Ze zou hem toch niet alleen laten? Een beetje panisch rende hij rond het meer opzoek naar haar geur. Een aantal kraaien stonden hem toe te loeren, als of ze hem dood keken. Wachtend totdat ze het kleine beetje vlees wat aan hem hing konden verorberen.

Alles eindigde dood, er was geen spoor meer van haar te bekennen. Hijgend kwam hij tot stilstand, zijn energie kwam op een punt van leegstand. Waarbij een kraai de gouden kans zag om actie te nemen. En kwam richtig de pup en pikte hem een paar keer in zijn flank. Mortimer schrok en hapte daarna uit reflex richting het zwarte gevogelte die al weg was voordat Mortimer zijn tanden naderde. Uitgeput plofte hij neer.. 'en nu?' vroeg hij zichzelf met zijn grijze ogen strak op de groep kraaien gericht die zich aan de andere kant van het meer hadden gevestigd.

-N A V A I N -

De twijfels en de keuzes. Moest hij proberen weg te gaan? Maar wat nou als ze terug kwam met eten? Zijn neus prikkelde bij de geur van bloed, waarop zijn maag direct reageerde. Hij had zooooo'n honger waarom was hij nou niet groot en sterk genoeg om zelf wat te vangen? 'ugh' mompelde hij terwijl hij zijn neus in de grond drukte om de geur niet meer toe te laten zijn neus in. In zijn oog hoe zag hij die stomme kraaien opvliegen, hij wilde een tevreden zucht uitblazen maar in plaats daarvan bleef hij stok stijf liggen en enkel met zijn ogen volgde hij de gigantische reu die zijn kant opkwam. En het was alsof er hemels-licht hem omringde en al helemaal dat konijn dat meneer in zijn bek had. Voor een pup dat uitgehongerd was zat hij vol met adrenaline. Met een soort spastische sprong kwam hij omhoog in reflex van de poke's. Nor maal gesproken zou hij uiterst beledigt zijn geweest als hij klein werd genoemd, maar eigenlijk was al zijn aandacht bij dat verse konijn die daar op de grond lag. Zijn maag had nu meer controle over zijn lichaam dan zijn brein. En zonder er bij na te denken dat die prooi van een wolf was die hem als toetje na dat konijn zou eten, zetten hij zijn tanden in het oor van het konijn en probeerde hem van de grote heer weg slepen. Alsof hij een oud vrouwtje wilde beroven. Voor de reu was dit natuurlijk kinderspel. Het miezerige lichaampje van Mortimer was alles behalve snel en dat konijn kreeg hij ook maar met moeite versleept. Toen de reu weer sprak stopte Mortimer abrupt. Keek met zijn kijkers een keer op naar de reu. Zelfs het lekkerste stuk konijn hield hem niet weg van de nachtmerrie's. Zijn maag deed zeer van verdriet en honger. Zijn eetlust was tussen zijn oren al verdwenen. De grote stoere boy van voor de brand was nog weinig van over. 'Dood.. ze is dood.' sprak hij zacht tussen zijn tanden door. Zijn oren hingen laag en zijn grijs kleurige ogen richten zich weer op het konijn. Eigenlijk was hij boos op zichzelf, als hij nou net als deze wolf zou zijn geweest. Had hij die boom kunnen wegduwen en haar redden. 'Maar niet dat jou dat wat aangaat.' en geïrriteerd en nog vol adrenaline ging hij verder met het slepen van het konijn.

De grote wolf maakte zeker inpact op hem, maar het eten was voor hem even belangrijker. De wolf had het erover dat hij het niet zou redden. Was dit echt zo? maar wat nou als zijn tante terug kwam? Dan toch wel? Maar wat als ze niet terug kwam? 'Ik ga toch niet dood.. toch?' sprak de grote bink die hij was toch met enige angst wat je ondanks dat zijn tanden in het oor van het konijn zat nog steeds hoorde. Mortimer hoorde de vraag wel naar of hij andere familie had maar had zijn aandacht bij het winnen van deze prooi. Die dikke reu kon toch wel een beetje van dit lekkere konijn aan hem geven? Maar al snel lag hij met zijn bakkes op de grond en werd richting de reu gesleurd met konijn en al. Hij liet uit shock het konijn voor even los, en krabbelde overeind terug denkend aan de vraag die de reu hem vroeg. 'Mijn tante, zij heeft me weg gehaald bij me moeder. Ze zei dat ze terug zou komen met eten maar, ik zit hier al bijna twee manen en ze is er nog steeds niet.' Eigenlijk had hij een hekel aan zijn tante. Zij had hem weg gehaald bij zijn moeder.  Ze heeft haar niet geholpen en heeft hem nu alleen gelaten. Mortimer was niks dan boos op haar, wat hij af zou reageren op het konijn die hij weer vast greep. 'Ik zeg dat hij van mij is maar, ik wil hem wel delen. Als je het lief vraagt meneer.' Het was niks voor Mortimer om dit zomaar te zeggen, al was de honger en het verdriet en woede misschien wel naar zijn hoofd gestegen. In zijn fantasieën zou hij dit konijn samen met de wolf weg sleuren en het maaltje veroveren. Naar een paar keer trekken aan het konijn liet hij los. Het had geen zin de wolf voor hem was sterk. 'oke je mag hem hebben, ik hoef dat stomme konijn toch niet.' Bromde hij mits zijn maag knorde. Hij zetten een paar stappen naar achter en plofte daar neer op zijn kont als een zoutzak. Hij bekeek de wolf, en het voelde alsof hij een soort idool had ontdekt. Deze wolf was groot en erg sterk want hij kon HEM gewoon verslaan. Wat Mortimer deed denken aan zijn vader. Die hij ooit één keer heeft gezien en daarna nooit meer. Hij was nooit een rolmodel in zijn korte leven geweest. 'Als ik nou gewoon zo sterk was als jou had ik haar kunnen redden.' mompelde hij met zijn zicht naar de grond. Hij was total los en wilde niks liever dan zijn buik vol eten en slapen voor drie manen zonder dat hij eng hoefde te dromen. Al zat dat er voor nu even niet in.