|Words: 609 |Note: Sorry for the lil randomness |Mood: Annoyed &'nd tired|

<sub>Haar klauwen sneerde over het koude gesteente heen, terwijl ze met moeite het gebergte beklom. Waarom in hemels naam was ze dit aan het doen? Om een berggeit. Een goddarn berggeit. Natuurlijk. Dat doet ze elke dag. Eevy gromde eens gefrustreerd, maar was te koppig om nu terug te gaan. Ze keek eens achterom. Ze was op een beste hoogte nu. De lucht was dan ook al een stuk afgekoeld. Ze keek weer voor zich, waar de berggeit lag. Ze had de berggeit al een stukje terug bij zijn poot gebeten zodat het niet snel kon gaan, maar als nog was de berggeit weg gekomen en was hij het gebergte ingevlucht. Echter wist Eevy dat de berggeit niet ver kon komen met de verwondingen die ze hem had gegeven en ze had gelijk. De berggeit was neer geploft in het laagje sneeuw dat er lag. Eevy was daarom ook rustig de berg op geklommen en liep nu richting de berggeit toe. De berggeit merkte haar op, maar kon niet meer op staan. Het was aan het schreeuwen, mekkeren, stribbelen van de pijn en angst. De geur ervan was heerlijk. Eevy was hongerig naar voedsel en naar angst geweest. Het was fijn om eindelijk weer eens te voldoen aan die eisen. De tijd dat ze in dit gebied was had ze twee hindes neer gehaald, maar had verder nog niet echt moeite gedaan om eten te vinden. Plus dat ze een paar keer op de vlucht moest voor onweer. Zwak schepsel dat ze soms ook was. Gelukkig wist niemand ervan en was ze daarom nog net zo sterk en machtig als normaal. Oké, ze was misschien niet zo machtig, maar dat zou ze snel genoeg worden met haar roedel. De Bloody Revenge. Ze kon niet wachten totdat ze ten strijden gingen trekken tegen die honden. Ze likte kort haar lippen bij die gedachtes.

De geur van angst en bloed kwam dichterbij. Na een paar meer stappen gezet te hebben kwam ze dan eindelijk bij de berggeit aan. Voor het beest bleef ze dreigend staan. Ze boog haar kop naar het beest toe en keek hem doordringend aan. Het beest begon nog meer angst uit te slaan. "You made it pretty hard for me, mate," En met die woorden greep ze met haar tanden naar de hals van de berggeit en beet ze de slagader door. Er was geen geluid meer te horen, behalve het suizen van de wind langs haar heen. Het bloed spoot haar bek in en gulzig begon Eevy van het dier te eten. Voordat ze het wist zat ze alweer onder het bloed. Kort keek ze naar zichzelf. Fijn. Ze had al een lange tijd onder de modder en bloed gezeten door verschillende incidenten die af hadden gespeeld en het was behoorlijk moeilijk om een witte vacht spierwit te houden. Ze slikte haar laatste hap vlees door en begon zich langzaam aan weer wat schoon te likken om er wat proper uit te zien. Uiteindelijk vond ze het wel weer goed. Haar vacht was niet zo wit als de sneeuw, maar ze vond het schoon genoeg. Ook kon ze het niet veranderen dat haar vacht zo warrig lag. Het stond wat ruig, maar daar deerde Eevy zich niet aan. Kort nam ze een hap sneeuw in haar bek om de korte dorst te lessen. Ze keek om zich heen. Geen hond te bekennen. Ze zuchtte. Waarom had ze ook alweer zoveel moeite gedaan voor een zo'n dom beest? Geïrriteerd plantte ze haar kont neer in de sneeuw. Haar oren flikkerde bij het horen van poten in de sneeuw, was er dan toch iemand in de bergen?</sub>

De twee gouden ogen staken ontzettend af tegenover zijn donkere vacht. Hij wíst dat als 'ie hier zou blijven lopen, ze hem zeker te pakken zouden krijgen. Het felle vuur dat normaal gezien in zijn gouden ogen branden leek bij elke stap een beetje gedoofd te worden. Pijn schoot door zijn flank heen en hij flinchte eventjes. Een zachte grom kwam uit zijn keel en hij keek eventjes dof om zich heen. De sneeuw zou hem niet kunnen verbergen, hij was het gebied natuurlijk weer op de verkeerde plek binnen gekomen. De zwarte reu zuchtte zachtjes, haalde diep adem en verzetten nog een stap. Ditmaal hield hij zijn eigen gewicht niet meer en viel op de grond. Daar bleef hij liggen, terwijl de sneeuw hem begon te bedekken. Zou hij dan alsnog kunnen ontsnappen?

"Het spoor houd hier op. Zou hij ondergesneeuwd zijn?" De stem klonk dof en uit de kou die zijn vacht binnentrok, moest de zwarte reu eraan geloven dat hij ondergesneeuwd was. ""Wil je 'm gaan uitgraven of wat?" De snauwerige stem, hoger dan de vorige stem, klonk niet al te vriendelijk. "Nee, laat maar liggen," klonk de derde stem, zwaar en brommerig, "hij overleeft het toch niet onder de sneeuw, zijn wonden worden hem wel fataal."
De geluiden van knerpend sneeuw, als de drie, of meer, wolven wegliepen zorgde ervoor dat de zwarte reu weer genoeg op adem was gekomen om zichzelf moeizaam uit de sneeuw te hijsen. Zijn spieren en gewrichten waren stijf van de kou en de brandwond op zijn flank deed pijn, maar hij leefde nog. De geur van prooi bereikte hem en hij keek hongerig om zich heen. Het goudenvuur in zijn ogen was doorweven met een licht oranje/rode gloed door de pure honger die hij voelde. De pijn verdween in een rush van adrenaline, terwijl hij zichzelf uit de voeten maakte voor wat te eten.

Niet veel later zat de reu te knabbelen op een stuk konijn, terwijl de meeste sneeuw van zijn zwarte vacht was verdwenen en hij genoeg was opgewarmd om goed te kunnen functioneren. De wond in zijn flank was weer gaan bloeden en hij had nodig een beschutte plek nodig om wat te gaan rusten. De zwarte reu kwam overeind en begon weer te lopen, om al snel de geur van een wolvin op te pikken. Hij keek eventjes om zich heen en in de verte zag hij de omtrek van een witte wolvin zitten. Lastig, maar hij zag haar. De reu wandelde op d'r af, zijn gouden ogen rustig en koud, voordat hij op een paar meter afstand van d'r ging zitten. "Wie ben jij?" blafte hij haar toe, met zijn gebruikelijke brommende stem.

[Stem *klik* Vanaf 1:10]

|Words: 378 |Note: Mijn post is lekker kort. e.e |Mood: Irritated|

_{Ze keek om zich heen en al snel zag ze een zwart gestalte op haar komen. Wauw. Een zwarte wolf in de bergen. Wat deed die gast hier? Een verstandige plek voor een zwarte wolf was het niet en als het aan Eevy had gelegen was zei hier liever ook niet, ook al kon ze zich prima verbergen in de sneeuw. In tegen stelling tot de zwarte wolf. Ze zag de lichte glinstering van sneeuw in zijn vacht. Eevy trok een wenkbrauw op. Wat moest hij van haar? Hij liep recht op haar af. Zijn ogen waren goud en stonde rustig en kalm. Op een meter afstand plofte hij zijn achterste voor haar neer alsof hij zich niet deerde aan wat Eevy erover zou denken. Eevy keek hem licht geïrriteerd aan. Ze hield zich stil en wachtte af wat de reu zou zeggen. Ze ging er wel vanuit dat de reu wat van haar nodig had. Ze liet haar blik over de reu heen gaan en merkte de wonden op. Hij was gewond en was in een sneeuwlandschap. Wow. Wat een goeie combinatie, dacht ze sarcastisch en liet haar blik afglijden naar de berggeit. "Wie ben jij? hoorde ze reu naar haar blaffen. Eevy's oren flikkerde en geïrriteerd keek ze op. "Waarom zou ik mijn naam moeten geven aan een zwart schepsel die zo naar mij blaft?" kaatste ze terug. Oké. Ze had weinig zin om in een gevecht te raken, aangezien ze net al die achtervolging van die berggeit had, maar ze kon het niet trekken als iemand haar rond commandeerde. Tenzij het haar alfa was. Die zou het dan ook wel doen op een andere manier, daar was ze zeker van. Niemand mocht haar zomaar behandelen als een slaafje. Daar ging ze echt wel tegen in. Daarbij kwam kijken dat de reu dus gewond was. Het zou dom zijn als hij een gevecht ging uit lokken. Eevy was misschien wat moe, maar had nog ruim genoeg energie voor een goed gevecht. Lichtjes rook ze ook de geur van een prooi. Kennelijk had hij net gegeten. Dus hij was niet hier gekomen voor haar prooi. Wat moest die gast van haar? "Wat moet je van me?" siste Eevy en stond nu dan ook op.}

Haar houding zei al genoeg en hij had niet veel anders verwacht eigenlijk. Hij was gewond, zij was vermoeid, aan d'r ademhaling te horen. Een gevecht zou hij nooit kunnen winnen, dus dan moest 'ie het maar rustig aan spelen. De witte wolvin vroeg wat hij van haar moest en Sohothin snoof eventjes en flinchte toen er een steek door de brandwond heen ging. "Ik zoek onderdak," gaf hij daarna toe. "Een plek om te rusten." Hij zei maar niet dat hij niet gevonden wilde worden, want hij wist maar al te goed dat hij een lachertje was als zwarte wolf in de witte sneeuw, maar er zat niets anders op. Hij keek de wolvin doordringend aan. "Sohothin," stelde hij zichzelf als laatste voor.

|Words: 352 |Note:-|Mood: -|

_{Eevy had de wond opgemerkt, maar ging daarom niet medelevend tegen hem doen. Hij was diegene die naar hem blafte voor haar naam. Dacht echt niet dat Eevy dat pikte. Ze snauwde naar hem en keek hem geïrriteerd aan. Beiden leken ze uitgeput, de reu toch net wat meer. Eevy was immers alleen maar moe van de klim die ze had gemaakt, terwijl de reu net wat meer had mee gemaakt. De reu snoof lichtjes en Eevy boorde haar nagels lichtjes in de koude sneeuw. "Ik zoek onderdak," gaf de reu uiteindelijk toe. Eevy trok een wenkbrauw op. "Een plek om te rusten." legde hij uit. Eevy snoof licht verontwaardigt. "Ja en in de sneeuw ruste lijkt me dé perfecte plek voor een zwarte wolf, die ook nog gewond is," zei Eevy sarcastisch, maar was toch van plan om hem te helpen. Ze was te goed voor deze wereld. De reu keek haar doordringend aan, wat lichtte inpact op haar had. Het was lang geleden sinds iemand zo zijn ogen in de hare had geboord. "Sohothin," stelde de reu zichzelf voor. Eevy knikte kort. "Eevy is de naam," stelde Eevy zich nu ook voor. Ze zuchtte onhoorbaar, waarna om zich heen keek. Er was serieus geen teken van leven te zien. Op de reu na, ook al leek die ook wel van de dood op gestaan. Ze keek naar de berggeit. Zij zou er waarschijnlijk niet meer van eten. Ze schoof de berggeit naar de reu toe en ging voor de reu weer zitten. "Ik heb op mijn weg naar boven een grot gezien aan de voet van de berg. Het is een best stuk terug. Denk je dat je het zolang nog kan volhouden?" vroeg Eevy met een neutrale blik in haar ogen. Zijzelf zou ook naar die grot gaan, aangezien dat wel de meest comfortabele plek was om uit te rustte in plaats van in de sneeuw.}