|Words: 621 |Note: Eevy vind een bekende \o/ |Mood: Relieved &'nd Worried|

<sub>De zwarte deeltjes as hadden zich in haar witte ruige vacht genesteld. Ze ergerde zich er niet aan, maar het gaf wel een vreselijke geur af. Een geur van dood en verderving. Dat sprak haar eigenlijk op een manier ook wel aan. Uit luiheid en vanuit die manier van kijken, liep ze nog steeds met haar vacht zo rond. Haar poten brandden nog na van de verschroeide takken en andere weefsels waar ze zichzelf overheen had moeten sleuren om uit die vreselijke hitten te komen. Het bloed zat dan ook nog steeds onder haar poten, weliswaar opgedroogd, maar het zat er. Zonder echt verder na te denken over wat verstandig was, had ze de geur van haar roedel gevolgd. Al snel kwam ze uit in dit onbekende gebied. Maar toch kwamen er herinneringen naar boven. Waarschijnlijk had ze verhalen over dit gebied gehoord van haar ouders. Dat was lang geleden. Ze was gestopt bij een rivier en had een prooi gevangen in het bos, terwijl ze haar reis doorzette richting de rest van de roedel. Of in ieder geval de leider of een lid. Een bekende zien was altijd fijn na zo iets. Dit was immers niet de eerste keer dat Eevy weg moest vluchtten en alles moest achterlaten. Nee. Het was de vierde keer. Het deerde haar inmiddels al niet meer. Renier. Ze had hem al zolang niet meer gezien. Owyn, zou ze waarschijnlijk ook nooit meer zien. Ze leefden nog, maar meer zou ze er niet over te weten komen. Ze was blij dat ze in een roedel terecht was gekomen die precies haar stijl was, maar natuurlijk moest dat verwoest worden door een brand. Eevy gaf echter niet op en volgde de geur totdat ze het niet meer kon ruiken of totdat ze iemand had gevonden.

Eevy kwam tot een halt en liet haar kop de lucht in varen. Een bries gleed langs haar neus heen en liet haar de geur opnieuw opvangen. Eevy grijnsde lichtjes. Ze wist dat hij er nog was. De leider. Eevy had dan ook niet getwijfeld aan het feit dat hij nog zou leven. Hij was een ijzer sterke leider. Hij kon wel tegen een stootje of liever gezegd, een vuurtje. Eevy liep in een drafje richting de geur, waarna ze uiteindelijk uit kwam in een opening. Daar zag ze al snel de welbekende zwarte reu. Ze kon een zucht van opluchting niet onderdrukken. Eindelijk. Het werd tijd. Ze grijnsde lichtjes, waarna ze zich dichterbij begaf. Ook bij Rajaion verscheen een grijns. "Eevy", sprak de grote reu. Een opgeluchte klank was in zijn stem te horen. Eevy begreep waarom. Op haar weg hier naar toe had ze de geur van een andere roedel geroken. Ze had expres geur omzeild. Om je uppie nu in een groep pissige wolven te gooien was niet iets wat Eevy graag wou doen. Maar, als ze wat hulp van haar medeleden kreeg, kon ze waarschijnlijk wel wat plezier krijgen. De grijns bleef rond de lippen van Eevy glanzen. "Rajaion," sprak Eevy de naam uit van de zwarte reu. "Wat fijn dat je ongeroosterd uit het kampvuurtje bent geraakt", zei Rajaion droog. Eevy grinnikte. "Ach.. Een klein vuurtje houd me zeker toch niet tegen," reageerde Eevy erop. Ze keek kort rond. Ze herinnerde zich dat ze weinig wolven van de Bloody Revenge hier had gezien. Was iedereen hier veilig gekomen? Eevy richtte haar blik weer op Rajaion. Een licht ongeruste blik rustte in haar ogen. "Weet je al of iedereen veilig is?" vroeg Eevy een cruciale vraag. Ze wist niet of het verstandig was om te vragen en ze betwijfelde dan ook of hij het antwoord daarop wist. Maar nooit geschoten is altijd mis.</sub>

|Words: 369 |Note: Meh sorry voor de korte post >< |Mood: Calm|

_{Rajaion knikte bevestigend. Eevy liet een opgeluchte zucht ontsnappen. "Ik heb een groot deel samen met Bolt hierheen gebracht, maar dat heb je vast wel geroken. Met jou erbij zijn we alweer met z'n zevenen", zei Rajaion. Eevy haar oren gingen kort naar voren van blijdschap. Ze was blij dat de roedel niet uit een was gedreven door dit ongeval en dat ze nog bij elkaar waren gebleven. Dit kon nog leuk gaan worden in dit nieuwe gebied. Jammer genoeg had Eevy zo'n vermoeden dat dat even moest wachten. "We zullen elke wolf nodig hebben. We weten niet veel over de bewoners van dit gebied, maar ze hebben ons al opgemerkt en de eerste indrukken waren nogal vijandig", ging Rajaion verder alsof hij haar gedachtes las. Eevy knikte kort, waarna ze grijnsde. "Beloofd veel plezier voor Bloody Revenge," reageerde Eevy erop, waarna ze haar nagels in de grond boorden bij het denken aan vechten. Ze had al lang niet meer gevochten. Ze wou die adrenaline weer voelen en de angst van anderen ruiken. Het was haast verslavend. Dat was ook weer een pluspunt van bij een roedel horen. Je kon meer bereiken. Eevy keek kort om zich heen, waarna haar blik bleef hangen op de schouder van Rajaion toen hij ging zitten. Ze trok lichtjes een wenkbrauw op, maar liet dat al snel varen. Ze kon niet verwachtten dat iedereen ongeschonden door het vuur ging. Immers hij zijzelf ook erg last van haar poten, waar een stel wonden op zaten. Ze ging zelf liggen om haar poten wat rust te geven, waarna ze knikte richting de schouder van Rajaion. "Is de sterke leider zomaar te grazen genomen door het vuur?" sprak Eevy met een lichte grijns. Het was niet uitdagend bedoeld, maar meer om de intense lucht tussen hen te verbreken. Immers kende Eevy Rajaion nog niet zo goed. Ze wou hem graag beter leren kennen. Dit ook vooral omdat ze wist dat hij sterk was. Zo kon ze hem niet verliezen en zou ze geen pijn krijgen. Eevy keek kort weg. Wat was ze toch weer zielig. Ze moest die gedachtes van zich af zetten. Ze snoof geluidloos, waarna ze Rajaion weer aankeek.}

|Words: 435 |Note: o uo-b |Mood: Having fun|

_{Eevy keek Rajaion aan met een kleine twinkeling in haar ogen. Ze was benieuwd hoe de grote zwarte reus op haar opmerking zou reageren. Ze wist dat haar alfa best een beetje ijdel was. Zij daarin tegen deerde het niet wat er met haar uiterlijk gebeurde, zolang het maar niet in de weg zat. Ze wist dat ze Rajaion wat uitdaagde, maar ze verwachtte niet dat er een serieus gevecht over zou komen. Immer probeerde ze Rajaion niet te beledigen. "Een sterke leider moet zich soms opofferen voor zijn leden", reageerde Rajaion kalmpjes. Hoh, dus een lid had zelf niet uit gekeken en de moedige alfa had zijn beeldige schouder op geofferd om hem/haar te redden. Eevy kon gegrinnik onderdrukken bij die gedachtes. "Ik heb een van onze leden uit de weg geduwd toen een brandende tak naar beneden kwam", legde de zwarte reus verder uit. Eevy keek hem licht amusant aan. "Moedig hoor," zei Eevy. Ze merkte dat Rajaion de naam van diegene weg had gelaten. Hij was zo goed voor deze wereld om niet iemand imago te verzwakken. Eevy glimlachte lichtjes. Ze was benieuwd hoeveel wolven dat voor haar zouden doen, waarschijnlijk niet veel. Ze waren waarschijnlijk op één poot te tellen. "Zou jij niet hetzelfde doen?" Eevy oren flikkerde eens. Die vraag had ze niet zien aankomen. Ze keek Rajaion aan en zag in zijn ogen dat hij benieuwd was naar haar antwoord. Zou ze het zelfde hebben gedaan? Tijdens het verlaten van Serigala was ze de roedel al snel verloren, dus veel had ze er niet voor kunnen betekenen. Alleen dat ze 'ongeroosterd uit het vuurtje' is gekomen. Ze keek kort weg. Ze kenden de leden van de Bloody Revenge niet allemaal even goed, maar ze wist één ding wel. Ze hadden allemaal een band met elkaar. Dat maakte hen Bloody Revenge. Ze staan voor elkaar klaar en helpen elkaar. Team spirit. Zo noemde ze dat en het was nog beter om daar deel uit te maken dan in je uppie er vandoor te gaan. Eevy richtte haar blik weer op Rajaion. "Maar natuurlijk. Een brandwondje zou mijn uiterlijk er toch niet veel slechter op maken," antwoordde Eevy en bedoelde hiermee dat ze al niet een van de mooiste was met haar 'ruige' vacht en littekens daaronder. Ze grijnsde lichtjes. "Jammer genoeg had ik geen sterke zwarte reu die mij kon beschermen tegen het 'kampvuurtje'. Mijn poten zijn er genadeloos doorheen gegaan," zei Eevy met een lichtte grijns en duidde hier op de lichte brandwonden die op zich op haar poten bevonden.}

|Words: 478 |Note: Meh sorry voor de slechte post |Mood: Broken &'nd Hungry|

_{Ze zag hoe Rajaion een wenkbrauw op trok bij haar woorden. Eevy wist niet goed waarom, maar ging er vanuit dat het kwam door haar opmerking. Veel aandacht gaf ze er ook niet meer aan. Hoe ze eruit zag maakte haar niet uit, zolang ze er maar niet lief en zwak uit zag. Wolven vergiste zich nog wel eens. Ze keek Rajaion aan met een lichte grijns. Het was een kalm gesprek die ze hadden. Het was lekker relaxt en Eevy hoefde even niet na te denken over alles wat er is gebeurd. Ze kon gewoon even rustig praten met haar alfa. Even rust. De grijns veranderde nu dan ook in een kalme glimlach. Ze was blij dat ze bij de Bloody Revenge kon komen. Nu had ze eindelijk een soort 'familie' die voor haar klaar stond. Ook al was ze heel erg koppig en deed ze alles het liefst alleen. Zij moest soms ook voor help vragen. En ze deed misschien wat cool over de brandwonden op haar poten, maar het was niet de meest handige plek om brandwonden te hebben. Ze was een stuk slomer geworden en jagen ging moeilijk. Hierbij zou help dus altijd fijn zijn. Eevy keek weer richting Rajaion en hield haar aandacht bij hem. Ze zag hoe hij naar haar brandwonden keek, waarna hij haar geamuseerd aan keek. Dit deed Eevy spontaan grijnzen. "Je kunt me toch niet zeggen dat er niet ergens een reu rond loopt die jou met plezier van de vlammen zou redden?" vroeg hij. "Iedereen heeft ergens wel zo'n reu rondlopen", Eevy haar ogen verwijdde zich en haar grijns verdween. Als ze kon behield ze die grijns. Ging ze vrolijk in op zijn opmerkingen en zij ze dat haar ex-partner met zijn staart tussen poten was weg gelopen, maar ze kon het niet. De herinnering van hem kwamen naar boven. Rajaion had een erg gevoelige snaar geraakt. Het bracht herinneringen en pijn naar boven die ze het liefst nooit meer voelde. Ze keek weg en sloeg haar blik neer op de grond. Ze moest zich sterk houden en niet mee gaan in de vloedgolf van gedachtes en pijn. Hij zou nooit meer terug komen. Renier. Kort sloot ze haar ogen, waarna ze haar blik weer richtte op Rajaion. "Ik denk dat ik die reu al kwijt ben..," sprak Eevy op een zachte toon met een flauw glimlachje. Ze schudde lichtjes haar kop en ging weer recht op zitten. "En solo zijn is net zo leuk," loog ze met een grijns. Ze sloeg haar staart over haar poten heen, terwijl de gedachtes en de pijn alweer ver weg werden gestopt. Plots kromp haar maag in één en was er gebrom vanuit haar maag te horen. Ja, een hinde zou er nu wel in gaan. Ze keek Rajaion met een lichte grijns aan.}

|Words: 509 |Note: - |Mood: Relaxed|

_{Rajaion had onwillekeurig een gevoelige snaar geraakt. Ze verweet hem niks en probeerde zich dan ook uit de sleur van gevoelens weg te halen. Ze zag dat Rajaion schuldbewust keek. Eevy keek hem licht glimlachend aan. Het was niet zijn schuld. Het was per ongeluk. Hij wist dat wel. Eevy probeerde zichzelf wat op te beuren zodat ze niet te lang in die intense sfeer zat en gelukkig hielp Rajaion daarbij. "Je bent niet solo, Eevy. Je hebt Bloody Revenge", zei Rajaion met een glimlach. "En dat staat gelijk aan wel zes wolven om je uit je kampvuurtjes te helpen", Eevy grijnsde wat breder. "En dat is alles wat ik nu nodig heb," reageerde Eevy erop en grijnsde. Het duurde niet lang daarna of haar maag begon te knorren. Ze kon wat gegrinnik onderdrukken, waarna ze naar Rajaion keek. Hij had het ook opgemerkt en keek haar nu aan. "Twee wolven die half kunnen jagen maakt één wolf die goed kan jagen, wat denk je?" Grinnikte Rajaion half spottend. Eevy grinnikte mee. "Klinkt als een goed idee," zei ze met een glimlach en stond op. "Hier vinden we vast geen prooi, alles is hier doods, maar dieper het gebied in is het voor ons geen probleem om iets te pakken te krijgen.. Ga je mee?" nodigde Rajaion haar uit. Eevy knikte en liep achter hem aan. Ze keek kort naar zijn schouder. Ze had er misschien eerder wat flauwtjes over gedaan, maar nu bleek wel weer dat hij echt een alfa was die voor zijn leden zorgde. Eevy had in meerdere roedels gezeten en had meestal een vrij hoge rang, maar de alfa van de roedel had haar nooit echt aangesproken. Het leken een soort dramaqueens die graag alle macht wouden. Natuurlijk was dat het hele doel van een roedel hebben, zoveel mogelijk territorium hebben en zoveel mogelijk leden en macht over anderen, maar die alfa's hadden juist bijna niks. Rajaion daarin tegen leek niet erg hebberig te zijn voor macht. Hij deed niet macho tegen over de leden en hielp hen wanneer het nodig was. Ze kon misschien nog wel wat van hem leren. Ze keek kort naar haar poten, terwijl ze hem volgden. Er zaten kale rode plekken en het zag er niet echt prettig uit. Toch leken de haren al door te dringen en ging het elke dag wat beter. Ze was al zo ver gekomen zonder de hulp van iemand, dit maakte haar sterker. Kort keek ze naar Rajaion."Dus, wat is het plan van aanpak, meneer alfa?" vroeg ze met een lichte grijns. Haar humor en woord grapjes waren weer sterk aanwezig. Ja, ze werd soms moe van zichzelf en kon zichzelf soms voor de kop slaan, maar veel zin om daar over te piekeren was er niet. En ze verwachtte dat Rajaion wel een mooi plan had, aangezien hij diegene was die er mee aan kwam. Rajaion leek dan ook wel een wolf van tactiek en kracht. Iets wat Eevy zelf ook graag had.}

|Words: 787 |Note: - |Mood: Hungry|

_{Eevy voelde zich op haar gemak bij Rajaion. Ze wist dat hij te vertrouwen was. Hij was een goeie alfa en daarom verdiende hij haar respect. Eevy was niet vaak zichzelf bij anderen, maar ze liet zichzelf steeds meer zien bij Bloody Revenge. Toch zou Bloody Revenge haar niet helemaal kennen als ze haar verhaal niet wisten. Eevy ging natuurlijk niet dood leuk daarover vertellen. Als ze het wouden weten zouden ze het letterlijk uit Eevy moet dwingen. Het zal niet zonder gevecht gaan en Eevy ging er vanuit dat het niemand echt iets uit maakte wat haar verhaal was en wat er allemaal was gebeurd, tenzij het een bedreiging voor de roedel kon veroorzaken en zover Eevy wist kon dat niet gebeuren. Dus het was niet iets waar je je zorgen om moest maken, dus er zo waarschijnlijk ook niks over worden gezegd. Niet door haar tenminste. Ze had Rajaion zonder twijfelen gevolgd en al snel kwamen geuren haar neus binnen. Ze likte haar lippen kort bij het ruiken van prooien. Eindelijk zou ze een goeie maaltijd krijgen. Eevy vroeg Rajaion dan ook al snel naar het plan van aanpak. Hij had vast wel een plan. Tenminste, daar ging Eevy wel vanuit. Anders konden ze samen wel wat bedenken. Eevy was ook niet de slechtste in tactieken bedenken. Anders leefde ze nu allang niet meer. Rajaion grinnikte en richtte zijn blik op haar. "Ik denk dat het best mogelijk is om een hinde ofzo te vangen als we het volgende doen" begon Rajaion. Hij had dus inderdaad een plan. Eevy besloot zich stil te houden en luisterde naar zijn plan. "Jij gaat zo dicht mogelijk bij de kudde staan, aan de andere kant van de groep. Ik denk dat jij stiller kan sluipen dan mij, maak desnoods een omloop", Eevy knikte. "Daarna wees ik mijn eigenste enge zelf, en jaag de kudde jouw kant op. In al de paniek zien ze je nooit komen, denk ik. Dan hap je naar hun poten. Ik kom zo snel mogelijk naar je toe om je te helpen het klusje af te maken, als dat nodig zou zijn", Eevy knikte opnieuw en liet het plan nog eens door haar gedachtes heen glijden. Ze moest dus stil zijn en zich concentreren op de hinde die haar kant op zouden komen. Hierbij moest ze natuurlijk wel uit kijken dat ze zelf niet werd geraakt door een hinde, maar haar ontwijk kunsten waren nog goed genoeg daarvoor. Rajaion keek haar geamuseerd aan. Eevy trok een wenkbrauw op. "Wat doe jij hier nog? Hop hop, aan het werk. Fix maar een dinertje voor je meneer Alpha", zei Rajaion waarna hij zijn kont neer plantte op de grond. Eevy keek hem met een grijns aan. "Natuurlijk mijn heer," En met die woorden liep Eevy met een hoog tempo om de kudde heen. Ze hield zichzelf laag en zorgde ervoor dat ze geen geluid maakte. Ze lag achter de kudde. Precies waar ze moest liggen om de kudde te grazen te nemen. Ze bleef laag bij de grond en zorgde dat ze uit het zicht bleef. Het was nu alleen wachten totdat Rajaion het plan in werking zette. Eevy hield haar oren in haar nek. Haar spieren waren aangespannen. Ze kon elk moment naar voren springen met een geweldige kracht. Haar nagels boorden zich in de grond en ze concentreerde haar blauwe kijkers op de kudde. Plots kwam de kudde in beweging. Eevy dacht niet verder na. De kudde schoot in haar richting. Eevy hapte naar de poten van een paar hinde, maar die schoten weg. Verdomme. Eevy gaf echter niet op. Ze zag nog een laatste hinde haar kant op komen. Erop of eronder. Met een geweldige sprong, schoot ze richting de hinde en greep één van de vier poten vast met haar bek. Haar kaak omklemde de poot in een ijzeren greep en met een handige draai wist ze de hinde uit balans te raken en viel het op de grond neer. Zodra het op de grond viel boorde Eevy haar klauwen in de taaie huid van de hinde en hield ze het beest plat op de grond. Het beest krijste van de angst en schoot met haar poten waar het kon. Eevy had misschien een nadeel door haar poten maar ze wist nog steeds de schoppen te ontwijken. Ze liet de poot los en greep de hals nu vast van de hinde. De hinde krijste nog meer, maar Eevy had de slagader al gevonden en beet die door. Het lichaam verslapte en van het gekrijs was niks meer over dan alleen en zacht gepiep. Eevy zuchtte even opgelucht. Dat was veel gedoe voor één hinde.}

|Words: 488 |Note: - |Mood: Thinking|

_{Het bloed spoot haar bek in. Het sijpelde in kleine straaltjes langs haar snuit en haar neus was gevuld met de ijzeren geur van bloed en het de heerlijke geur van net gevangen prooi. Ze keek tevreden naar de hinde die ze had neer gehaald. Het had haar wat moeite gekost, maar het was het allemaal waard. Ze hijgde lichtjes na en boog zich voor over om te eten. Echter bedacht ze zich en besloot ze te wachten. Zij en Rajaion hadden beiden het beest neer gehaald. En daar boven op kwam nog dat Rajaion niet een vreemde voor haar was. Ze kende hem misschien niet zo goed, maar hij was haar alfa en haar respect had hij. Dus zo plantte ze zichzelf al gauw naast het karkas en wachtte totdat Rajaion kwam. Het duurde niet lang of de zwarte reu kwam in het zicht en Eevy stond op. Ze volgde zijn blik richting het karkas. "Dat ziet er goed uit", zei Rajaion. Eevy knikte even dankbaar. "Wat teamwork al niet kan opleveren", voegde Rajaion eraan toe. Eevy grijnsde. "Ik had het niet beter gekund in m'n uppie. Bedankt," zei Eevy en merkte op hoe Rajaion haar seinde dat ze mee mocht eten. Eevy grijnsde lichtjes, waarna ze naar de andere kant van het karkas liep en begon te eten. Het voelde goed om haar tanden eindelijk in iets groter dan een konijn te zetten. Ze hield er niet van om zich zwak te voelen of om hulp te krijgen, maar dat had ze er allemaal voor over om dit heerlijke vlees weer in haar bek te hebben. Ze ontspande haar spieren nu ook en likte het bloed van haar lippen af. Ze zat weer heerlijk onder het bloed, iets waar ze zich totaal niet aan ergerde. Het rode bloed stak erg af tegen haar witte vacht. Kort kwam de gedachte 'sneeuwwitje' in haar op. Een bijnaam die ze al zolang niet meer gehoord en die ze liever ook niet meer wou horen. Ze  keek kort om zich heen, terwijl ze op een stuk vlees maalde. Het zag er rustig en vredig hier uit. In de verte zag je een paar bergen opsteken, maar de lucht was vrijwel blij. Op een paar donkere wolken na. Het zou wel heel zielig zijn om dit diner te moeten afschaffen omdat het ging regenen. Eevy was misschien dat wat harder en sterker geworden, zowel fysiek als mentaal, onweer kon ze nog steeds niet goed hebben. Iets waar ze zich aan dood kon ergeren. Misschien moest ze maar zorgen dat ze alleen was. Zodat ze niemand lastig viel met haar panisch gedoe. Ze slikte het stuk vlees door en richtte haar blik op Rajaion. "Heb je enig idee waar de andere zijn van de roedel? Die levend uit het vuurtje zijn gekomen. Hebben ze nog hulp nodig?" vroeg Eevy, waarna ze haar tanden weer in het vlees zette.}

|Words: 532 |Note: Drama much?~ |Mood: Scared &'nd Angry|

_{Eevy haar snuit was bedekt met het rode bloed, maar dat is niet waar haar gedachtes bij zaten. Haar gedachtes zaten bij de donkere wolken die langzamerhand dichterbij kwamen. Natuurlijk liet ze dat niet merken, aangezien het behoorlijk zwak zou lijken als ze zich ging druk maken om wat onweer. Toch was het voor haarzelf wel iets wat ze moest doen. Ze wou niet panisch gaan worden bij haar alfa. Ze zou hier zolang mogelijk blijven, totdat het ging regenen. Dan zou ze zich uit haar voeten maken. Ze stelde Rajaion een paar vragen om een gesprek te verzinnen. Ook al had ze al wel zo'n vermoedde, ze moest haar aandacht even bij iets anders hebben dan het weer. "De meesten gaan er elke dag op uit om informatie te verzamelen, maar op het einde van de dag komen de meesten naar een gezamelijke grot, hier niet ver vandaan", vertelde Rajaion, terwijl Eevy besloot om haar laatste stuk vlees te eten. "De meesten trekken het wel op hun eentje, de meeste wonden beginnen goed te genezen.. Binnenkort zijn we weer op volledige sterkte, denk ik", Eevy knikte. Dat klonk als een idee. Vooral het laatste gedeelte. Het klonk als oorlog's taal. Het was dus eindelijk de tijd dat de Bloody Revenge liet zien dat ze niet gemaakt waren van pluizige vachten en dat ze zouden vechten voor dit gebied. Ze zouden zich niet weg laten jagen en zouden zeker niet weg gaan. Eevy grijnsde lichtjes bij die gedachtes. Ze kon niet wachten om de angst van een andere wolf te proeven. Om de adrenaline door je bloed te voelen suizen. Om te laten zien hoe sterk je was met een hele roedel. Dit beloofde veel plezier. Eevy slikte haar laatste stuk vlees door, waarna ze heer lippen aflikte. Kort keek ze naar haar witte vacht, die intussen niet meer wit was. Ze grijnsde er lichtjes om, waarna haar blik kort naar de lucht ging. De donkere wolken hingen nu boven hen. De grijns verdween langzaam aan van haar snuit en haar blik ging weer naar Rajaion. Ze keek kort naar de hinde. Ze hadden het meeste van de hinde op gegeten. Veel was er niet meer van over. Eevy stond op en liep naar Rajaion toe. "Bedankt voor het heerlijke diner, meneer alfa," zei Eevy met een grijns. "Ik zal zelf ook op zoek gaan naar wat informatie," vervolgde ze. De eerste druppels vielen ondertussen naar beneden. Ze moest wat sneller zijn. "Ik zal je later weer opzoeken, wanneer ik meer informatie heb." En met dat gezegd te hebben sprintte ze weg. Op zoek naar een schuilplek waar ze alleen kon zitten. Bij een omgevallen boom bleef ze staan. Een flits gevolgd door een knal was te horen. Eevy schoot onder de boom en hield haar oren stijf in haar nek. Ze schuifelde zo ver naar achter in de schaduw van de boom zodat andere haar niet zouden zien. Verdomme. Zwak schepsel dat ze ook weer was. Ze hoopte heilig dat niemand haar zou vinden. Als iemand haar zou vinden, zou ze waarschijnlijk behoorlijk pissig zijn.}