Lily
Algemene informatie
x Naam: Lily
x Geslacht: Teef
x Leeftijd: 1,5 jaar
x Geaardheid:Neutraal/slecht
x Uiterlijk: Witte vacht, blauwe ogen.
Verleden
Lily praat niet graag over haar verleden, en vooral niet over haar Cactus. Ze vond het een geheim waar ze niet over mocht vertellen. Als ze er over zou praten, dan zou hij niet waar zijn. Dan zou hij niet bestaand hebben, zou hij niet meer dan een hersenspinsel zijn. Dan had zij hem verzonnen in de tijden dat ze een vaderfiguur nodig had. Het was een irreële angst, dat wist ze, maar ze kon zich niet over die angst heen zetten.
Ook al praatte ze niet graag over haar verleden, ze had geen zware jeugd gehad. Zij heeft geen trauma’s waar ze niet overheen komt, of familieleden die stierven. Het enige gekke in haar leven was een hele domme fout. Maar of ze de fout achteraf zou terugnemen, weet ze niet.
Het begon allemaal op een warme namiddag. Lily en haar broertje waren ontsnapt aan haar ouders. Dat was ook niet zo moeilijk, dat gebeurde wel vaker. Ze had vijf broertjes en zusjes. Het was een handvol, en daarom konden haar ouders niet op iedereen tegelijk letten. Het was makkelijk om een of twee pups uit het oog te verliezen.
Ze waren net een maand oud, dat vond Lily wel oud genoeg om alleen rond te lopen. Vaak gingen zij en haar broertje dan ook op ontdekkingstocht. Zij en haar broertje wilden graag beter zijn dan de ander, dus hun ontdekkingstochten bestond vooral uit elkaar verslaan: Wedstrijdjes rennen, als eerste iets vinden, als eerste ergens in durven en zo maar verder. Op die namiddag waren ze bij de rotsen van een snelstromende rivier. De rotsen waren hoog, zeker 10 meter hoog. Lily stond aan de rand, met haar broertje achter haar. ’Ik durf zó ver’ riep ze triomfantelijk naar achteren. Dat liet haar broertje zich geen tweede keer zeggen. Hij rende naar voren, totdat ook hij op de rand stond. ’Dat durf ik ook hoor!’ schreeuwde hij tijdens het rennen. ’Nou maar ík durf te…’ Lily had haar zin niet af kunnen maken. Zij durfde te springen, maar dat kon ze niet eens meer proberen. Zwaartekracht deed zijn werk, en de stenen begonnen af te brokkelen. Lily viel.
Veel weet ze niet meer van de val. Ze weet nog dat haar broertje iets onverstaanbaars had geschreeuwd, en dat zij even het gevoel had dat ze vloog. Daarna liet haar geheugen haar in de steek. Ze nam aan dat ze in het water was geknald, bewusteloos was geraakt. Misschien was ze wel al uit angst flauwgevallen tijdens de val. In ieder geval had ze geen besef meer na de gedachte ‘hé ik vlieg.’
Het volgende moment dat ze zich kon herinneren was een tik tussen haar schouderbladen. Even had ze het gevoel alsof ze in haar hol lag. Maar de realiteit werd al snel duidelijk. Haar vacht was nat, en ze lag op stenen. Water spoelde soms over haar lichaam heen. Ze had haar ogen opengedaan, compleet gedesoriënteerd. Voor haar stond een onbekende reu, twee jaar oud. ’Hee, klein muurbloempje,’ zei hij zachtjes. Ze richtte haar blik op de omgeving. Langzamerhand begon de situatie tot haar door te dringen. De rotsen, de val, het water. Ze merkte dat ze aan de oever van de rivier lag, in een vreemde omgeving. ’Nee, muurbloempje klopt niet. Je bent meer een lelie. A frail and delicate flower. Lily.’ Zo was haar naam ook ontstaan. Haar ouders hadden haar een andere naam gegeven, Adelyn, wat nobele schoonheid betekende. ’Nou, jij bent meer een cactus,’ had ze boos gezegd, en zo was ook zijn naam ontstaan. Cactus.
En zo begon de relatie tussen haar en de Cactus. Zij was een tere bloem, hij een stekelige plant. Ze zwierven veel, gingen van gebied naar gebied. Ze vond het heerlijk om zwerver te zijn. Om alles van de wereld te zien, om nieuwe plekken te ontdekken. Soms hoopte ze haar ouders tegen te komen, ook al wist ze niet wat ze zou doen als ze ze echt zou tegenkomen. Ze hield van haar ouders, maar ze hield ook van Cactus. Zij en Cactus paste qua karakter perfect bij elkaar. Ze waren beide ontzettend arrogant, hadden flauwe humor en waren beide impulsief. Maar zij mocht het, zij was een pup, maar hij was er nooit uitgegroeid. En zij door zijn invloed ook niet.
Cactus ging verder met haar opvoeding, ook al was het wat anders dan ze gewend was. Vooral toen het moorden begon. Prooi doden was tot daar aan toe, dat was survival of the fittest. Ze moest eten. Maar toen hij op een dag een wolf meenam om te vermoorden, twijfelde ze. Misschien was het omdat ze een rebelse tiener begon te worden, die zich graag afzette tegen autoriteit. Maar ze bleef maar denken ‘zouden mijn ouders me dit ook hebben geleerd? Had ik dit ook moeten doen als ik nog met mijn oude familie was?’ en ze wist dat het antwoord nee was. Zij zouden niet moorden. De eerste wolf had ze niet vermoord, en uiteindelijk had Cactus het karwei zelf afgemaakt. Maar hij hield voet bij stuk, nam steeds nieuwe wolven mee. Hij was een grote, sterke wolf. Voor hem was het een eitje om steeds nieuwe proefwolven te vinden. Uiteindelijk pleegde ze haar eerste moord. Ze bleef gewoon maar denken ‘zou de wereld er slechter van worden als er een wolf minder was? Nee. Misschien zelfs wel beter. Door haar doen hadden er andere wolven meer te eten.’ Het was een slap excuus, maar het zorgde ervoor dat ze zich beter voelde. Toen deed ze het gewoon, zonder er nog verder over na te denken. Schuldgevoelens werden ze moord na moord minder, en uiteindelijk werd moorden als een tweede natuur voor haar. Eerst waren het wolven die Cactus al half dood had gemaakt, maar daarna werden het gezonde wolven.
Maar zodra ze het echt kon, zodra het haar echt niks meer deed, hoefde ze het niet meer te doen. Cactus legde uit dat moorden goed was, dat je het moest kunnen, en er zeker niet voor moest weg deinzen. Maar je moest goed nadenken voordat je in een gevecht kwam. Dit alles was vrij wijs voor zijn doen. Ze bleven met alles oefenen, ze moest zich nog steeds verbeteren en tot het uiterste gaan, en soms kwam daar nog een enkele moord bij kijken, maar het was niet meer zoals eerst.
En toen, een gewone dag, niks speciaal, was hij weg. Ze kon het niet begrijpen, ze bleef maar hopen dat hij terug zou komen. Ze voelde zich hulpeloos zonder hem. Dagenlang heeft ze gezeten waar hij was verdwenen. Allerlei scenario’s gingen door haar hoofd. Eerst nog onschuldige situaties. Hij was gewoon op jacht, hij was verdwaald, hij zou in ieder geval nog terugkomen. Maar de scenario’s werden alsmaar erger en erger. Langzamerhand realiseerde ze zich dat hij echt weg was. Of hij nou genoeg van haar had, ontvoerd was, vermoord was, wat dan ook, hij zou niet meer terugkeren. Dit had ze moeten beseffen, ze zou verder moeten zijn gegaan met haar leven, maar verder trekken kon ze niet. Ze kon het niet aan. En zo bleef ze in Avarice. Ze joinede de Aeron, op zoek naar afleiding. Zolang ze bezig bleef, zou ze niet denken aan Cactus. Maar het holle gevoel verdween niet. De pijn verdween niet. Ze was zo bang dat hij gewoon genoeg van haar had gehad, dat dit allemaal haar schuld was. En toch bleef ze hopen op zijn terugkeer.
Postsheet komt nog
