Bageera loopt alleen op de besneeuwde berg, opzoek naar eten. Hij rammelt van de honger, maar hij ziet geen spoor van een prooi. Dus begint hij te rennen. De kleine pup snuift in de lucht, een zoete geur van konijn en haas komen zijn neusje binnen. De kleine reu sprint op de geur af, gaat laag bij de grond liggen. Springt en met een beet in de nek van het konijn is hij dood. Het konijn valt op de grond en word aan stukken getrokken door de pup Bageera. De kleine blijft door eten totdat al het vlees van het konijn af is. Hij gooit de botten weg en loopt door. Hij moet van deze berg af, alleen dan kan hij een plek vinden om voortaan te gaan leven. Hopelijk vind hij daar familie ook, Bageera zoekt een rivier op en begint te drinken. Na een tijdje loopt de zwarte pluizenbol weer door. Naar een plek waar hopelijk meer eten en wolven te vinden zijn.

Als een kil mes sneed de wind door haar vacht. Haar goudkleurige ogen waren halfgesloten. Voor haar niets dan sneeuw. Het was bijna uitzichtloos. Bijna.

Amy glimlachte zwakjes toen ze haar schuilplaats uit kwam. Ze was in een sneeuwstorm terecht gekomen die alles vernietigend was. De grot waarin ze had gescholen was klein, een tweede wolf had er niet ingepast. Maar ze had geen metgezel die erbij zou komen. Ze had niemand. En was dat zo erg? Ze had zich nog nooit zo sterk gevoeld. Maar ze kon niet liegen tegen de harde waarheid van de eenzaamheid. Ze had nood aan een metgezel, een sterke wolf waarmee ze kon omgaan, samen prooi neerhalen. Maar er was niemand, niemand die bleef tenminste.

De bruine wolvin schudde haar vacht uit die nat was van de sneeuw. Ze herkende weinig van het sneeuwgebied. Ze was hier tenslotte nog niet zo lang en ze wist niet of ze hier wel zou blijven. Een solitaire wolf was aan niets of niemand gebonden. Amy bleef even voor haar grot staan. Ze had tijd, ze had een heel leven voor zich. Uiteindelijk stond ze op en vertrok, niet wetend of ze ooit nog zou terugkeren naar die grot. Ze glimlachte en dacht aan andere tijden, een ander leven, een andere grot...

Onderweg vond de wolvin een konijnenhol. De sneeuw was er minder dik, perfect voor konijnen. Maar behalve de geur zag Amy geen konijnen. De geur van bloed hing nog lichtelijk in de lucht. Ze snoof diep maar ving niets op, de wind had alles weg gevaagd. Later vond ze het karkas van een konijn. Amy was de berg afgelopen, op zoek naar prooi. De sneeuw vervaagde geleidelijk aan tot er niets meer overbleef. Het was nog steeds fris onderaan de berg, de wolvin was in haar sas.

Aan een rivier bleef ze stil staan. Ze pikte een geur op, een bekende geur. Het was niet de wolf die ze wilde zien, geen sterke wolf, geen volwassen wolf. Maar het was gezelschap en een bekende. Amy zette een sprint in om de kleine reu in te halen. Dat gebeurde al snel, hij liep langs de rivier op weg naar voor haar een onbekende bestemming. Ze vertraagde tot ze naast hem liep, "Hey Bageera, wat brengt jou hier?" ze duwde haar neus zachtjes tegen zijn kop, als een soort 'goeiedag'.

OOC: probeer erop te letten dat je in derde persoon verleden tijd schrijft