Stilletjes verliet de witte jaarling het bos om niet achtervolgd te worden door zijn roedelleden om hem te beschermen. Het bleek dat zijn halfbroer Navain de roedel verlaten had, iets wat Drake zeker snapte aangezien Navain zijn vader niet mocht opvolgen en Drake wel terwijl Navain ouder dan hem was. Zelf had hij het ook niet helemaal gesnapt, maar goed, de roedel kende Navain beter dan hij deed en ze hadden wel een reden gehad. Drake was alleen niet van plan zijn broer te laten gaan, bovendien kon niemand de roedel verlaten, dus ook Navain niet. Dit was alleen niet de gedachte waarom Drake achter hem aan was gegaan, dat zou de wel reden moeten zijn om achter hem aan te gaan maar dat was het dus niet. Navain was nu het enige beetje familie dat hij overhad en die wilde hij niet verliezen. Zijn moeder zag hij namelijk niet meer als familie en van zijn broertje en zijn zusje had hij al lang niet meer gehoord, die waren misschien wel verdronken bij de overstroming. Hij zou het niet weten waar ze waren dus was Navain de enige familie waarvan hij dat wel wist. Hij was naar de bergen gegaan had een van de wolven in zijn roedel verteld en dus was Drake stiekem op pad gegaan daarheen. Hij grijnsde eventjes. Hij wist ook dat Navain waarschijnlijk boos zou zijn maar hij had het gevoel dat zijn halfbroer hem geen pijn zou doen, de reden waarom hij ook in zijn eentje vertrokken was. Wanneer hij zijn broers geur rook en uiteindelijk ook zijn lichaam kon zien begon Drake hem stilletjes te volgen. Maar natuurlijk was dat stilletjes moeilijk bij de wolven die erop getraind waren hun oren goed te gebruiken, hetzelfde gold voor de neus. ’Ik ben hier om alleen te zijn...’ Zei hij ineens zacht maar duidelijk. Drake knikte, al kon Navain dit niet zien. ’En toch volg je me?’ Sprak hij daarnaar met een mierzoete stem die tegelijk ook heel bitter was. Hij liep nu wat dichter naar zijn halfbroer toe tot hij naast hem stond. "Het is niet echt alsof ik een keus heb." Zei hij toen met een wat emotieloze stem. "De roedel verlaten is iets dat verboden is, en dat weet jij toch zeker ook wel." Zei hij nu waarbij hij zijn oudere broer aankeek met zijn felle groene ogen. Hij zuchtte nu heel zachtjes en kort. "Bovendien ben je mijn broer en de enige familie die ik nog heb." Zei hij nu waarbij hij zijn broer doordringend aankeek...

Navain keek hem nu aan wanneer hij naast hem was komen staan maar bewoon voor de rest geen spier. 'Je hebt altijd een keuze..' Ging zijn broer tegen hem in, zoals eigenlijk wel te verwachten was. Drake had ook niet verwacht van hem dat hij hem niet ging dwarsliggen, dat zou namelijk zijn broer niet zijn als hij dat niet zou doen. 'Onderhand weet je toch wel dat ik me niet altijd aan de regels hou..' Zei Navain terug waarnaar Drake kort zuchtte. Dat wist hij ook wel inderdaad. "Misschien is dat ook wel de reden waardoor ik nu de leidende positie heb en niet jij." Zei Drake nu een beetje bot terug, iets wat hij helemaal niet zo bedoeld had. Navain was zijn broer en hij was blij dat hij hem had. Maar iedereen wist inmiddels ook dat Drake aan het veranderen was, zijn lieve karakter maakte plaats voor het koelbloedige van zijn vader. Hij keek Navain na deze woorden dan ook een beetje verontschuldigend aan, maar hij gaf geen excuus. Wanneer hij hem indirect vertelde dat hij zijn broer, zijn enige familie, niet wilde kwijtraken hoorde hij Navain wat mompelend grommen. Ook keek hij wel en kon Drake hem niet meer in de ogen aankijken. 'Ik heb geen zin in deze zielige praatjes..' Zei hij nu waarnaar hij weg liep van hem. 'Ik heb een roedellid vermoord.. Misschien helpt dat je herrinderen dat ik niet thuis hoor in je roedel' Zei hij nu en Drake zuchtte diep na deze woorden. Hij draaide nu zelf ook zijn kop weg en keek een beetje moeilijk waarbij hij de spieren in zijn kaken spande. "Misschien niet." Zei hij nu met een wat norse stem, een stem waarmee zijn vader vroeger ook vaak sprak. "Maar als je nou eens je best zou doen je te beheersen." Zei hij nu terwijl hij zijn blik weer liet rusten op zijn broer. "Vader zou zich voor je schamen als je de roedel zou verlaten, het zou bovendien ook erg laf zijn." Sprak hij nu hardop, hij moest wat doen om zijn broer terug te krijgen, dan maar een beetje manipuleren door hem een beetje uit te lokken met gevoelige woorden. Hij keek met een strenge blik naar zijn broer die aan het weglopen was en wachtte op het moment waarop hij zou omdraaien, aangezien Drake bijna zeker wist dat hij dat zou doen na deze woorden...

Zijn broer had zich meteen omgedraaid nadat hij wat beledigende woorden had uitgesproken. Hij had woede in zijn ogen en zijn nekharen stonden overeind, zelf zou hij ook zo hebben gereageerd. Drake legde zijn oren kort in zijn nek neer om te laten zien dat het hem wel speet van die woorden. Ze waren nogal snel eruit gefloept zonder dat hij erbij nagedacht had. 'Dat zijn onverstandige woorden broertje..' Had hij terug gezegd. Navain liet zijn tanden zien, al deed dit nog niet zoveel bij Drake, hij werd er in ieder geval niet bang van, hij wist dat zijn broer nogal fel kon reageren maar vermoorden zou hij hem niet doen. Toch vond Drake het wel fijner wanneer Navain weer een neutrale houding aannam. Dat sprak namelijk ook makkelijker. 'Mezelf veranderen bedoel je?' Vroeg hij nadat hij tegen hem had gezegd dat hij ook kon proberen zichzelf te beheersen. Drake knikte kort met zijn kop. 'En denk je dat ik dat al niet doe?' Vroeg hij waarnaar hij zijn ogen sloot. "Dan moet je beter ze best doen." Sprak Drake met een brutale stem, een stem waarmee hij in zijn eerste jaar nooit sprak. Zo sprak hij anders ook nooit tegen zijn broer maar hij was aan het veranderen. Hij werd steeds harder door de roedel en de drang om net zoals zijn vader te worden. 'Wat kan mij het verdomme schelen wat die klootzak er van zou vinden. Hij heeft me zelf desnoods de roedel uitgetrapt.... Totdat jij kwam.' Zei hij toen nadat Drake hem vroeg wat hun vader wel niet van hem moest denken en dat het laf was. Nu was het Drake die zijn lippen optrok en een zachte grom liet horen. Zijn nekharen gingen ook kort overeind. Hij kon het niet hebben wanneer iemand ook maar een slecht woord over zijn vader had die inmiddels zijn grote voorbeeld was geworden. Hij wist zich uiteindelijk wel te beheersen. De reden waarom hij hier was was omdat hij Navain, zijn broer terug wilde. Niet om ruzie te maken over hun vader. Hij wist dat Navain geen goede band had met hem en dat hij niets moest weten van hem, dat moest hij alleen nog leren te accepteren, waar hij zijn best ook voor zou gaan doen. 'En laf? Dat is wel het laatste wat ik ben..' Sprak Navain. Drake knikte even kort met zijn kop. "Dat weet ik.." Zei hij nu wat zachtjes. Hij liet zijn kop wat zakken terwijl hij nadenkend naar de grond keek. Hoe kon hij Navain terug krijgen? Navain draaide zich nu ineens en keek hem nu eindelijk ook weer aan. 'Vertel me.. Waarom wil je me eigenlijk terug?' Vroeg hij nu aan hem waarbij Drake hem een tikje verbaast aankeek terwijl hij zijn kop nog laag had hangen. "Zoals ik al zij.. Je bent mijn broer, de enige die ik nog heb." Zei hij nu met wat zachtere stem. "Ken je het gevoel dan niet om iemand te hebben, die hetzelfde bloed met je deelt en die je familie is? Waarvoor je door het vuur zou gaan?" Vroeg hij nu. Met de vraag die hij had gesteld was hij even door dat harde muurtje van Drake gebroken en kon hij weer even de zachtere kant van Drake zien, die ook gaf om zijn broer..

Het harde muurtje van Drake was voor even neergehaald en zijn zachte kant was naar boven gekomen waarin hij zijn broer vroeg of hij het gevoel dan niet kende om familie te hebben. Drake kon nog goed herinneren hoe hij zich had gevoeld toen alles compleet was, zijn broertje en zijn zusje, zelfs van zijn moeder hield hij toen nog zielsveel. Helaas had de overstroming dit van hem weggenomen en was zijn familie weg. Toen hij ook hoorde dat hij nog een oudere halfbroer had was hij ontzettend blij geweest op de een of andere manier. Het had toch meer een gevoel gegeven dat hij er niet alleen voor stond. Navain leek nu ook zijn harde kant even opzij te zetten. Hij bleef nog even zwijgend staan en Drake liet alle spanningen nu ook gaan. 'Het spijt me..' Zei hij nu en Drake kon een kleine glimlach op zijn gezicht laten zien. Als dit betekende dat hij zijn broer terug had zou dat een hele opluchting zijn, al kon het misschien ook betekenen dat hij wel weg ging, dat wist hij niet. 'Het spijt me dat ik zo naief was.. En dat ik zomaar de roedel heb verlaten' Sprak zijn broer met nog steeds een harde blik in zijn ogen al klonk zijn stem rustig. Drake knikte kort met een kleine glimlach. "Dat betekend dat je blijft?" Vroeg hij nu met een kalme en opgeluchte stem aan Navain. "Het spijt mij trouwens ook.." Zei hij nu waarbij hij ook even zijn blik neersloeg. "Ik me misschien ook wat vervelende dingen gezegd." Zei hij er nog achteraan als reden. Hij had er ook zeker geen plezier in gehad om die dingen te zeggen. Hij was alleen een klein beetje in paniek geraakt, bang om zijn broer te verliezen en daarbij de enige familie die hij nog dichtbij had...